Σύντομα θα αποχαιρετήσουμε κι αυτό το καλοκαίρι
θα αποτινάξουμε τους τελευταίους κόκκους άμμου απ’ τα σώματα
ένας θα ξεχαστεί βαθιά μες τον λαβύρινθο του αυτιού
κι ίσως θαφτεί μαζί μας θα σφαλίσουμε σφιχτά σε κάποιο ποίημα
ένα κομμάτι ήλιο λαμπερό θα το διαβάσουν οι τυφλοί
και θα λάμψει σαν μικρός πυρσός τη νύχτα (κι είναι πολλές τώρα οι νύχτες).
Θα κρύψουμε μιαν υποψία δροσιάς κάτω απ’ τη γλώσσα
θα διαχυθεί με τον καιρό στον ουρανίσκο
κι ένα μελλοντικό φιλί θα έχει γεύση θάλασσας
θα εξαφανίσουμε έναν απροσδόκητο έρωτα
όπως ο ταχυδακτυλουργός –με κίνηση αστραπιαία το φοβισμένο κουνέλι–
καταχωρώντας τον στα μη συντελεσθέντα
έτσι κανείς δεν θα μπορεί να μας κλέψει τίποτα
αφού τίποτα δεν θα έχουμε πέραν από τον απολογισμό ότι
από μπροστά μας πέρασε ακόμη ένα καλοκαίρι.
Γιώργος Χριστοδουλίδης, «Σβήνοντας ίχνη επιμελώς»
