Ο ίσκιος της ψυχής μου
χάνεται μέσα σ’ ένα σούρουπο από αλφάβητα
ομίχλη από βιβλία
και λόγια.
Ο ίσκιος της ψυχής μου!
Έφτασα στη γραμμή όπου σταματά
η νοσταλγία
και το δάκρυ μεταμορφώνεται
σε αλάβαστρο του νου.
(Ο ίσκιος της ψυχής μου!)
Η ανέμη του πόνου
φτάνει στο τέλος της,
μα μέσα μου απομένει, ουσία και λόγος,
ένα παλιό μεσημέρι από χείλη,
ένα παλιό μεσημέρι
από βλέμματα.
Ένας θολός λαβύρινθος
από σκοτεινιασμένα αστέρια
πλέκεται με τις αυταπάτες μου
που έχουν σχεδόν μαραθεί.
Ο ίσκιος της ψυχής μου!
Μια προαίσθηση
ρουφάει τη ματιά μου
Βλέπω τη λέξη έρωτας
να γίνεται ρημάδι.
Αηδόνι!
Ω αηδόνι μου!
Τραγουδάς ακόμα;
7 Αυγούστου 1918, Φουέντε Βακέρος, Γρανάδα
Ο ΙΣΚΙΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ
