Πίσω απ' τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι.
Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ' ένα κόκκινο
κάτω απ' το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε,
είναι η μεγάλη ασβεστωμένη μάντρα.
Από 'κει κατεβαίνει
η δροσιά προς τους ευκάλυπτους,
κ' ένα άρωμα από σάπια ροδάκινα
σωριασμένα στο δρόμο.
Άξαφνα τα τζιτζίκια σώπασαν.
Δυο ηλιοκαμένα σώματα στ' άσπρα σεντόνια.
Βγάλε και το δαχτυλίδι σου -
μου πιάνει ένα δικό μου χώρο
στο μικρό σου δάχτυλο.
Γιάννης Ρίτσος - ''Μεσημέρι Αυγούστου''
