.......Κική Δημουλά.....
.......6/6/1931-22/2/2020.....
...."κατάλαβες τώρα για πότε σού μιλώ ; ...για τότε...όταν μού απάντησες ότι η Κιβωτός σου ήταν γεμάτη και δεν χώραγε η δική μου σωτηρία ενώ σπ'την πίσω πόρτα έμπαζες έμπαζες αβέρτα και σώθηκε όλο εκείνο το σκυλολόι τής σκληρότητας....μή μού πείς τώρα περασμένα ξεχασμένα αυτά και πού
τα ξέθαψα...ο συνειρμός τα έφερε.. αυτός
ο ταχύτατος Ερμής τής γλώσσας...ο αγγελιαφόρος τών συσχετίσεων...ο ημίθεος τής πρωτοβουλίας....με το που είπα τη λέξη "Κιβωτός"αμέσως έφερε απο τη μακρινή μνήμη τον πνιγμό μου...μνήμη ! ...το φιλολογικό ψευδώνυμο τής λήθης..ίχνη τού χρόνου πάνω στο πόμολο τών δακρύων...ο χρόνος...που φεύγει......
....είμαι λίγο θυμωμένη όπως αντιλαμβάνεσαι
μ' εμένα...διότι θα έπρεπε να έχω.ωριμάσει..
...να μην απορώ με τίποτα "...)
............" σε κάποιαν ακανθώδη εντολή τότε πιάστηκε η ωραία κουνουπιέρα μου και με καταφάγανε τα φτερωτά βομβώδη είμαι...
..ανέβηκα στο πρώτο φορτηγό κλάμα που περνούσε..και γεννήθηκα στην Αθήνα...
...μεγάλο σπρωξίδι..περίμεναν πίσω απο μένα να γεννηθούν άλλοι...ουρές εκατομμύρια πίσω απο μένα...κι όμως...πρόφτασαν όλοι αυτοί να είναι σήμερα διαπρεπώς νεώτεροί μου...εκείνη η μέρα-μάνα πέθανε στη γέννα...
...δέ με γνώρισε...ξαναγεννήθηκα μετά..σε διάφορες πρωτεύουσες...ανάλογα πού μ'έσπερνε κάθε φορά το πάμφωτο κάποιας πυγολαμπίδας...κι άντε πάλι να σαλτάρω σε όποιο φορτηγό κλάμα...νεογέννητη ξανά....μίλησα νωρίς.. είπα"θυμάμαι"..
...φουρκίστηκε η μάνα μου "μή βάζεις όλα τα παληοπράματα απο χάμω στο στόμα σου"...
....μεγάλωσα.αυτοδίδακτα...ακούγοντας το κύμα τί φυσικά μετακινεί τα βότσαλα...
....κρυφακούγοντας τον κρότο τής εύκολης σύνθλιψης προηγούμενων θέσεων....
.....μετέφρασα ηχώ σε πολλά ξένα λάθη...
.....δαπάναις μου ασφαλτόστρωσα το ανώφελο για να κυκλοφορεί ασκόνιστος ο χωματόκοσμος...εκλαίκευσα το ένα σε πολλά..απέδειξα μαθηματικώς πως με την μέθοδο τών δύο είναι αδύνατο το μέτρημα τών άστρων...ο καθένας βγάζει διαφορετικό αποτέλεσμα απομάκρυνσης...έλαβα μέρος σε πολλές παραδοχές..έκανα τατουάζ με λεπτοδείκτες.. άκουσα το γήρας τών σειρήνων χωρίς να δεθώ σε κατάρτια...το μερτικό μου απο το θαύμα το παραχώρησα στο θαύμα...χαίρε...συνέπεια λουλουδιών προς την τακτήν επιστροφή σας...χαίρε συνέπεια τού ανεπίστρεπτου...χαίρε τού σκοταδιού το σφιχταγκάλιασμα που δέχεσαι..το δικαιολογημένο έχει να σε ιδεί πριν τή γέννησή σου....χαίρε...κεχαριτωμένη υπόσχεση τού ανέλπιστου....χαίρε τών ματιών σου η ανοιχτοφοβία...τής μνήμης
το "ελευθέρας"να πηγαίνει όποτε θέλει να τα βλέπει...αυγή χαμένης μέρας...όσο για σένα κόσμε...που καταδέχεσαι να ζείς όσο έχει την ανάγκη σου η τύχη για να καρπούνται τα δεινά την εύφορη αντοχή σου....που εξευτελίζεσαι να ζείς για να σού πεί μιά καλησπέρα το πολύ κατά τον διάπλουν ένα εγγαστρίμυθο ολόγιομο φεγγάρι...τί να σού πώ...χαίρε κι εσύ....μετά...τη δωρεά τού σώματός σου στο "θυμάμαι'...σ'αυτά τα παληοπράματα που έβαζα στο στόμα μου απο χάμω και θύμωνε η μάνα μου...ζήσανε εκείνα καλά κι εσύ θαρρώ ακόμα καλύτερα "..........
Μαρία Δούση
