Albert Camus: «Ο άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει πως μπορεί κανείς ν΄αγαπά τον πλησίον του, δεν καταλαβαίνει και πως μπορεί να τον σκοτώσει.»

Αξιοσημείωτα από το βιβλίο «Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος» του Albert Camus

-«Κανένας καλλιτέχνης δεν ανέχεται το πραγματικό» λέει ο Νίτσε. Είναι αλήθεια, αλλά κανένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να κάνει χωρίς το πραγματικό. Η δημιουργία είναι απαίτηση ενότητας και άρνηση του κόσμου.

-Κι ανοιχτά αφιέρωνα την καρδιά μου στην σοβαρή και πονεμένη γη, και συχνά, μέσα στην ιερή νύχτα, της υποσχέθηκα να την αγαπώ πιστά μέχρι το θάνατο, χωρίς φόβο, μαζί με το βαρύ φορτίο του πεπρωμένου της, μη περιφρονώντας κανένα από τα αινίγματά της. Έτσι, δέθηκα μαζί της με θανάσιμα δεσμά. -Χέλντερλιν «Ο θάνατος του Εμπεδοκλή»

-…ο Καμύ πρεσβεύει πως ο άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται καρτερικά, μόνο για τον αγώνα, με τον οποίο περνά στην αιωνιότητα.

-…για τον Καμύ παράλογος άνθρωπος είναι «αυτός που χωρίς ν’ αρνιέται την ύπαρξη του αιώνιου δεν κάνει τίποτε γι΄αυτό»

-…διακηρύσσει τη συμφιλίωση με τη μοίρα.

-Ο «κόσμος και ο πόνος» «η γη και η έρημος» είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι της φιλοσοφίας του Καμύ μέσα σ΄ένα σύμπαν που κείτεται σε συντρίμια «με κατεδαφισμένα όλα τα ηθικά, ιδεολογικά και μεταφυσικά του στηρίγματα».

-Και διακυρύσσει πως μέσα στον παραλογισμό που κυριαρχεί γύρω του, μια λύση έχει ο άνθρωπος: να τον υπομένει καρτερικά. Τότε θα δει να ξυπνά μέσα του μια θέληση ν΄αντισταθεί στην καταστροφή και η ικανότητα γι΄αγάπη.

-Όταν πια το έγκλημα φοράει τη λεοντή της αθωότητας σε μια περίεργη αντιστροφή των ρόλων, που συμβαίνει συχνά στον καιρό μας η αθωότητα είναι εκείνη που πρέπει να δώσει εξηγήσεις.

-Και το παράλογο ανατρέπει αλλά προσπαθώντας να δημιουργήσει.

-Ζώντας μέχρι τότε μέσα σ΄έναν κομφορμισμό, ο σκλάβος ρίχνεται απότομα» μια κι είναι έτσι τα πράγματα…» στο όλα ή τίποτα. Η συνείδηση προβάλλει στο φως μαζί με την εξέγερση.

–Δρα λοιπόν στο όνομα μιας αξίας που δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει στο μυαλό του αλλά που αισθάνεται τουλάχιστο πως είναι κενή για όλους τους ανθρώπους.

-…σε αντίφαση με καθαρά ιστορικές φιλοσοφίες, σύμφωνα με τις οποίες η αξία καταχτιέται (αν καταχτιέται) όταν τελειώσει η δράση.

-Το άτομο δεν αποτελεί λοιπόν αυτό μόνο την αξία που πρόκειται να υπερασπίσει. Χρειάζονται το λιγότερο όλοι οι άνθρωποι για να τη συνθέσουν… αλληλεγγύη που γεννιέται μέσα στα δεσμά.

-Η μνησικακία ορίζεται πολύ ορθά από το Σέλερ σα μια αυτοτοξίνωση.

-…φθονούμε αυτό που δεν έχουμε, ενώ ο επαναστατημένος υπερασπίζει αυτό που είναι.

-…η εξέγερση έχει σαν αρχή της να περιορίζεται στην άρνηση της ταπείνωσης χωρίς να την επιζητά για τους άλλους. Ανέχεται ακόμα και τον πόνο αρκεί να γίνει σεβαστή η ακεραιότητά της.

–Αν δεν θέλουμε ν΄αποφεύγουμε την πραγματικότητα, πρέπει σ΄αυτή να βρούμε τις αξίες μας.

-…κάθε επανάσταση που έχει σκοπό την άρνηση ή την καταστροφή της αλληλεγγύης χάνει αμέσως τ΄όνομα επανάσταση και στην πραγματικότητα ταυτίζεται με μια εγκληματική συγκατάθεση.

–Ο επαναστάτης προκαλεί περισσότερο παρά αρνιέται.

-Πρόκειται για μια ιδιωτική υπόθεση, μια αμφισβήτηση για το καλό κι όχι για μια πάλη του καλού και του κακού στον κόσμο.

-Η παραφροσύνη είναι το αντίστροφο της πλήξης.

-Η απειλή του θανάτου που πλανιέται πάνω απ΄την ύπαρξή μας κάνει τα πάντα στείρα. Μόνο η κραυγή δίνει ζωή: η έξαρση παίρνει τη θέση της αλήθειας.

-«Όλοι κινούνται και τρέχουν προς το μηδέν,» αλλά ο ταπεινωμένος πεισματώνει και κρατάει τουλάχιστον την περηφάνεια.

-Μ’ αυτό το «όλα επιτρέπονται» αρχίζει πραγματικά η ιστορία του σύγχρονου μηδενισμού.

–Ο άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει πως μπορεί κανείς ν΄αγαπά τον πλησίον του, δεν καταλαβαίνει και πως μπορεί να τον σκοτώσει.

-Ξέρει πως οι άνθρωποι είναι περισσότερο τεμπέληδες παρά δειλοί κι ότι προτιμούν την ειρήνη και τον θάνατο από την ελευθερία εκλογής ανάμεσα στο καλό και το κακό.

-…η εξέγερση της λογικής καταλήγει στην τρέλα.

-Αιώνια είναι μόνο η δύναμη που δεν έχει σκοπό…

-Αλλά οι άνθρωποι είναι αδύνατοι και δειλοί:πρέπει να τους οργανώσει.

-…πρέπει να μάθουν ν΄αρνούνται τη γλύκα της κάθε μέρας για να γίνουν πιο μεγάλοι.

–Κάθε άνθρωπος είναι εγκληματίας, που το αγνοεί.
–Όταν όμως πρόκειται να πει κανείς ναι και στα δεινά των άλλων, τότε νοιώθει να του λείπει το θάρρος. Παίρνει τον αντίθετο δρόμο.

-Το άτομο δεν μπορεί να δεχτεί την ιστορία όπως εξελίσσεται. Πρέπει να καταστρέψει την πραγματικότητα για να επιβεβαιώσει αυτό που είναι και όχι να συνεργαστεί μαζί της.

-Φάρων που ψάχνουν επίμοχθα να βρουν έναν όμοιό τους μέσα στη νύχτα για να ενωθούν τελικά μαζί του δίνοντας περισσότερο φως. Αυτοί που αγαπιούνται οι φίλοι, οι εραστές, ξέρουν πως η αγάπη δεν είναι μόνο λάμψη αλλά κι επίπονος κι επίμοχθος αγώνας μέσα στα σκοτάδια για οριστική αναγνώριση και συνταίριασμα.

-…η πραγματική αγάπη είναι το ίδιο υπομονετική όπως και το μίσος.

-Ο Σαίν-Ζύστ είχε δίκιο, είναι φριχτό να βασανίζει κανείς το λαό. Αλλά πως να αποφύγεις να υποβάλλεις σε βασανιστήρια τους ανθρώπους όταν έχεις πάρει την απόφαση να τους κάνεις θεούς;

-Έρχεται η στιγμή που η απογοήτευση μεταμορφώνει την υπομονετική ελπίδα σε μανία.

-Ο μοναδικός ορισμός για τη φιλία των ανθρώπων είναι η αλληλεγγύη, μέχρι θάνατο, ενάντια σε ό,τι δεν ανήκει στο βασίλειο της φιλίας.

-Ακόμα και το ανώτερο πνεύμα κατρακυλάει στο επίπεδο του χαμηλότερου, με την αστυνομική μέθοδο της πλύσης εγκεφάλου. Πέντε, δέκα, είκοσι νύχτες αϋπνίας θα δημιουργήσουν μια απατηλή πεποίθηση και θα δώσουν στον κόσμο άλλη μια νεκρή ψυχή.

-«Πόσο άθλια είναι η κοινωνία που δεν ξέρει άλλο μέσο άμυνας από το δήμιο!» έλεγε ο Μάρξ

-Το κουπόνι που πήρε τη θέση του ψωμιού, η αγάπη και η φιλία που υποτάχτηκαν στη θεωρία, το πεπρωμένο στο πλάνο, η τιμωρία που ονομάστηκε κάρμα και η παραγωγή που πήρε τη θέση της ζωντανής δημιουργίας, δίνουν μια παρακμιακή εικόνα αυτής της λιπόσαρκης Ευρώπης, της γεμάτης νικηφόρα ή υποδουλωμένα φαντάσματα της δύναμης.

–Ο κόσμος είναι θεϊκός γιατί είναι αναίτιος.

-Γι΄αυτό μόνο η τέχνη με τον αναίτιο χαραχτήρα της είναι ικανή να τον συλλάβει.

-...είναι ιερόσυλη πολλές φορές η αλήθεια.

–Ο σουρρεαλισμός θέλει ν΄αποκριθεί σ΄αυτή τη χωρίς σταματημό ανησυχία. Είναι μια «φωνή του πνεύματος που στρέφεται ενάντια στον εαυτό της κι είναι γερά αποφασισμένη να συντρίβει απελπισμένα τούτα τα εμπόδια». Φωνάζει ενάντια στο θάνατο και τη «γελοία διάρκεια» μιας εφήμερης κατάστασης.

–Πρώτα κανείς αλλάζει πίστη κι ύστερα διαβάζει τις γραφές και τους Πατέρες.
-Μετριούνται στα δάχτυλα οι κομμουνιστές που προσχώρησαν στην επανάσταση με τη μελέτη του μαρξισμού.

-Ο Αντρέ Μπρετόν ήθελε και την επανάσταση και την αγάπη που είναι ασυμβίβαστες. Η κατάσταση είναι ν΄αγαπάς έναν άνθρωπο που δεν υπάρχει ακόμα. Αλλά εκείνος που αγαπά μια ζωντανή ύπαρξη, αν την αγαπά στ΄αλήθεια, δεν μπορεί να δεχτεί να πεθάνει παρά μόνο γι΄αυτήν.

-Κάθε φορά που θεοποιεί την ολοκληρωτική άρνηση αυτού που είναι, το απόλυτο όχι, σκοτώνει. Κάθε φορά που δέχεται τυφλά αυτό που είναι και φωνάζει, το απόλυτο ναι, σκοτώνει. Το μίσος για το δημιουργό μπορεί να γίνει μίσος για την πλάση ή αποκλειστική και προκλητική αγάπη αυτού που είναι.

–Απελπισμένοι γιατί δεν είναι αθάνατοι, σίγουροι για την καταδίκη τους αποφάσισαν τη δολοφονία του Θεού.

-Ο άνθρωπος στην κατάληξη της εξέγερσής του φυλακιζόταν.

-…ο νόμος στην ουσία του είναι προορισμένος να παραβιαστεί.

–Το να δέχεται κανείς τον κόσμο και τα δεινά του φάνηκε για μια στιγμή ρόλος μεγαλειώδης, γιατί φανταζόταν πως θα υποφέρει μόνο τα δικά του και της δικές του αντιφάσεις.

–Η επιθυμία κατοχής είναι τόσο ακόρεστη, που μπορεί να επιζήσει και από τον ίδιο τον έρωτα. Τότε αγάπη σημαίνει να κάνεις άγονο αυτό που αγαπάς. Ο μοναχικός απατημένος εραστής δεν υποφέρει τόσο γιατί δεν τον αγαπάς πια, όσο γιατί ξέρει πως ο άλλος μπορεί και πρέπει ν΄αγαπά ακόμη.

-Μοιάζει σα μια κίνηση που τρέχει πίσω από τη μορφή της χωρίς να τη βρίσκει ποτέ. Ο άνθρωπος, έτσι διχασμένος αναζητά μάταια τη μορφή που θα του καθόριζε τα όρια, ανάμεσα στα οποία θα ήταν βασιλιάς. Ας αποχτήσει τη μορφή του έστω κι ένα ζωντανό πλάσμα σε τούτον τον κόσμο και τότε ο κόσμος θα νοιώσει την αγάπη!

–Ο κόσμος του μυθιστορήματος είναι η διόρθωση τούτου του κόσμου σύμφωνα με τη βαθιά επιθυμία του ανθρώπου.

-Σαντάλ»Μόνο οι γυναίκες με ισχυρό χαρακτήρα μπορούν να με κάνουν ευτυχισμένο»

–Οι ποιητές, λέει ο Σέλλεϋ, είναι οι μη αναγνωρισμένοι νομοθέτες του κόσμου.

-Η τέχνη είναι μια μορφοποιημένη απαίτηση του αδύνατου.

–Ο τσαγκάρης χωρίς τον Σαίξπηρ απορροφάται απ΄την τυραννία, όταν δε συντελεί στην επέκτασή της. Κάθε δημιουργία αρνείται από μόνη της τον κόσμο του αφέντη και του δούλου.

–Η ομορφιά βέβαια δεν κάνει επαναστάσεις. Αλλά έρχεται μια μέρα που οι επαναστάσεις έχουν ανάγκη απ΄αυτή.

–Διατηρώντας την ομορφιά, προετοιμάζουμε την ημέρα της αναγέννησης όπου ο πολιτισμός θα βάλει στο κέντρο της σκέψης του, αντί για τις τυπικές αρχές και τις ξεπεσμένες αξίες της ιστορίας, αυτή τη ζωντανή αρετή …

-Η δημιουργία είναι απαίτηση ενότητας και άρνηση του κόσμου.

-Σε κάθε εξέγερση αποκαλύπτεται η μεταφυσική ανάγκη ενότητας, η αδυναμία κατανόησής της και η κατασκευή ενός υποκατάστατου κόσμου. Η εξέγερση απ΄αυτή την άποψη, είναι δημιουργός ενός κόσμου. Ο κόσμος αυτός ορίζει και την τέχνη. Η ανάγκη της εξέγερσης είναι κατά ένα μέρος αισθητική ανάγκη.

-Ο απογοητευμένος απ΄τον έρωτα εραστής, θα μπορεί να περιεργαστεί επιτέλους τις Ελληνίδες κόρες, για να συλλάβει αυτό που, στο πρόσωπο και το σώμα της γυναίκας, εξακολουθεί να επιζεί ενάντια σε κάθε παρακμή.

-…καμιά τέχνη δεν μπορεί να ζήσει πάνω στην ολική άρνηση.

-…δεν υπάρχει και τέχνη χωρίς νόημα.

–Η τέχνη μας επαναφέρει λοιπόν στις αρχές της εξέγερσης, όταν προσπαθεί να δώσει τη μορφή της σε μια αξία που χάνεται μέσα στο διαρκές γίγνεσθαι αλλά που ο καλλιτέχνης διαισθάνεται και θέλει να την απομονώσει από την ιστορία.

-Η επαναστατική κριτική καταδικάζει το καθαρό μυθιστόρημα σε διέξοδο φυγής μιας αργόσχολης φαντασίας.

-…ο άνθρωπος αρνείται τον κόσμο τέτοιον που είναι, χωρίς και να δέχεται να του ξεφύγει.

-Για να υπάρξει κανείς μια φορά στον κόσμο, πρέπει να μην υπάρχει ποτέ πια για πάντα.

-Ίσως, στην ακόρεστη αυτή ανάγκη διάρκειας, να καταλαβαίναμε καλύτερα το γήινο πόνο, αν ξέραμε πως είναι αιώνιος. Φαίνεται πως οι μεγάλες ψυχές φοβούνται λιγότερο τον πόνο και περισσότερο το γεγονός ότι δεν διαρκεί.

-…η απόλυτη κατοχή μιας ύπαρξης, η τέλεια επικοινωνία μ΄αυτή σε όλη τη ζωή, είναι μια απραγματοποίητη απαίτηση.

-αγάπη του μελλοντικού που αποτελεί χλευασμό για το σύγχρονο ουμανισμό.

-…το τυφλό και οργισμένο έγκλημα γίνεται όαση και ο ηλίθιος φονιάς φαίνεται ανακουφιστικός δίπλα στους πολύ έξυπνους δήμιους μας.

-Αν αυτός ο κόσμος δεν έχει ανώτερη έννοια, αν ο άνθρωπος έχει μόνο τον άνθρωπο για εγγυητή, φτάνει να αφαιρέσει ο άνθρωπος μια μόνο ύπαρξη από τον κόσμο των ζωντανών για ν΄αποκλείσει και τον εαυτό του απ΄αυτόν.

-…είναι αδιάφορο να σκοτώνει κανείς αυτόν που είναι κιόλας προορισμένος να πεθάνει.

-Δεν υπάρχει ουσιαστικά τίποτα το κοινό ανάμεσα σ΄ένα δούλο και σ΄έναν αφέντη, δεν μπορεί να υπάρχει συζήτηση κι επικοινωνία με μια υποδουλωμένη ύπαρξη.

-…όταν η εξέγερση καταλήγει στην καταστροφή είναι παράλογη. Επειδή ζητάει την ενότητα της ανθρώπινης φύσης, είναι δύναμη ζωής κι όχι θανάτου.

-Καθένας λέει στον άλλο πως δεν είναι Θεός, εδώ σταματάει ο ρομαντισμός. Αυτή την ώρα που καθένας από μας πρέπει πάλι να τεντώσει το τόξο του για ν’ αποδείξει την αξία του, να κατακτήσει την ιστορία κι ενάντια σ΄αυτή, αυτό που κιόλας κατέχει, τη φτηνή σοδειά των χωραφιών του, τη σύντομη αγάπη τούτης της γης, την ώρα που επιτέλους γεννιέται ένας άνθρωπος, πρέπει ν΄αφήσουμε την εποχή τούτη και τις εφηβικές μανίες της. Το τόξο λυγίζει, το ξύλο φωνάζει. Στην κορυφή της ψηλότερης έντασης θα ξεπηδήσει η ορμή ενός αυθεντικού βέλους, της πιο σκληρής κι ελεύθερης τροχιάς.

by SearchingTheMeaningOfLife