Αυτός ο έρωτας
δε θα γνωρίσει ποτέ την Άνοιξη.
Ζει μες το Φθινόπωρο,
κάτω από κουμπωμένα παλτό
και τραγιάσκες που καλύπτουν το μέτωπο.
Δε θα μάθει ποτέ πώς κοιμάσαι και πώς κοιμάμαι,
αν απλώνω τα κρύα μου πόδια τη νύχτα
στα δικά σου
αν μ’ αρέσει να πλαγιάζω ανάσκελα
σε στάση προσοχής προς τον ουρανό,
προβάροντας την αιώνια ανάπαυση
ή αν προτιμώ την ευάλωτη στάση εμβρύου˙
γιατί κι οι δυο μας αρκούμαστε
σ’ ένα γοργό συναπάντημα των χνώτων,
σε μια συνεύρεση επιπόλαια, βιαστική,
διασχίζοντας μονοπάτια κακοτράχαλα κι επικίνδυνα,
αφήνοντας τις λεωφόρους να μένουν ορθάνοιχτες
για τους ρομαντικούς και τους ονειροπόλους.
Ποτέ δε θ’ αφήσουμε τις καρδιές να λιαστούν
κάτω απ’ τον μενεξεδί ορίζοντα
των ερωτευμένων.
Σαν χταπόδια το καλοκαίρι,
χτυπούμε αλύπητα τους εαυτούς μας
και τους αφήνουμε να κρέμονται
επί ήλων σκουριασμένων
μέχρι να πάρουν το σχήμα
της ανέραστης καταφρόνιας
που’ χει το βλέμμα σου
κάθε φορά που σου μιλώ για μένα και για σένα.
~Πηνελόπη Γιώσα~
