Έρχονται ώρες που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκερο η νοσταλγία τού ανέκφραστου

............" έρχονται ώρες που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκερο η νοσταλγία τού ανέκφραστου...σαν τη θολή αόριστη ανάμνηση απ'τη γεύση ενός καρπού πού'φαγες κάποτε πριν απο χρόνια σαν ήσουνα παιδί μιά μέρα μακρινή ηλιόλουστη και θέλεις να τη θυμηθείς κι όλο ξεφεύγει..τα μάτια σου γεμίζουν τότε από 'να θάμπος χαμένων παιδικών καιρών...ή...ίσως απο δάκρυα..γι' αυτό σάς λέω...πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει...είναι η στιγμή που σάς απλώνει το χέρι του φιμωμένο και γιγάντιο εκείνο που ποτέ δέ θα ειπωθεί...κι άξαφνα...έρχεται η στιγμή που πρέπει να επιστρέψεις...αλήθεια ! πόσος καιρός πέρασε σκεφτόμουν...απ'όλα μπορείς να σωθείς εκτός απ'τη νοσταλγία σου για κάτι πολύ μακρινό που δεν το θυμάσαι..εξάλλου...εγώ έχω το άπειρο...τί να τίς κάνω τις γνωριμίες...γι'αυτό κιόλας μ'αρέσει να χαιρετώ τα πλοία που φεύγουν για τον Άγιο Δομήνικο....κι εκείνο το μικρό καράβι που μάς χάρισαν σε κάποια παιδικά γενέθλια μάς πήγε μακριά...πότε γυρίσαμε χωρίς να το καταλάβουμε ! " ...........

( Τάσος Λειβαδίτης )

Μαρία Δούση