............" γέλιο τών θεών....Σαρωνικέ πάντα μεγάλε που δρομείς του πλοίου μας ευλογία....όμοια η γαλήνη σου βαθειά κι όμοια βαθειά θ'ακούαμε μείς εδώ την τρικυμία...
..κάτου απ'την πάχνη αναρριγά με τού
κορμιού της την υγρή νωχέλεια περιστέρα
η Αθήνα...και ηδονεύεται....και σά νυμφίον ακαρτερεί τον ήλιον απο πέρα...είναι...που αιθρίασεν ο ουρανός χήτη του Πήγασου..
...ξανθή του Παρθενώνα μοίρα...ποτήρι...που ξανάστροφα το κρέμει ο Δίας για να χυθεί τ' ονειροφώς πλημμύρα....άσωτο φτάνω εγώ παιδί πάλι σε σάς...να λυγιστώ στην αύρα..σα λουλούδι...χώμα ουρανέ και θάλασσα τής Αττικής που σάς χρωστώ τα πάντα...το τραγούδι...κάνε τον πόνο σου άρπα και γίνε σαν αηδόνι και γίνε σα λουλούδι πικροί ότσν έλθουν χρόνοι....κάνε τον πόνο σου άρπα...και πέτονε τραγούδι....μή δέσεις την πληγή σου παρά με ροδοκλώνια....λάγνα σού δίνω μύρα για μπάλσαμο κι αφιόνια..μή δέσεις την πληγή σου και το αίμα σου πορφύρα.....λέγε στούς θεούς "να σβήσω " μα....κράτα το ποτήρι...
..κλοτσα τις μέρες σου όντας θα σού'ναι πανηγύρι λέγε στους θεούς ...." να σβήσω "....μα λέγε το γελώντας....κάνε τον πόνο
σου άρπα και δρόσισε τα χείλη στα χείλη
τής πληγής σου...ενα πρωί ένα δείλι
κάνε τον πόνο σου άρπα...και γέλασε..και σβήσου ".............
.Κώστας Καρυωτάκης
Μαρία Δούση
