Με ρωτάς φίλε μου, πότε θα φτάσει ο άνθρωπος στην τελειότητα.
Άκουσε την απάντησή μου:
Ο άνθρωπος πλησιάζει την τελειότητα όταν νιώθει πως είναι ένας άπειρος χώρος και μια θάλασσα χωρίς ακτή.
Μια φωτιά αιώνια, ένα άσβεστο φως.
Ένας απαλός άνεμος ή μια ορμητική καταιγίδα, ένας ουρανός με
βροχές και κεραυνούς.
Ένα τραγουδιστό ρυάκι, ένα παραπονιάρικο ρεματάκι, ένα ολάνθιστο δένδρο την άνοιξη ή ένα γυμνό δενδράκι το φθινόπωρο.
Ένα βουνό που υψώνεται ή μια κοιλάδα που κατεβαίνει
Ένας γόνιμος κάμπος ή μια έρημος
Όταν ο άνθρωπος τα νιώθει όλα αυτά, έχει φτάσει στα μισά του δρόμου προς την τελειότητα. Μα για να φτάσει στο σκοπό του, πρέπει μετά να καταλάβει πως είναι παιδί που εξαρτιέται από τη μάνα του, πατέρας που νιώθει υπεύθυνος για τη φαμίλια του, νέος που χάνεται μέσα στον έρωτα γέρος που παλεύει ενάντια στο παρελθόν του.
Πιστός λάτρης στο ναό του, εγκληματίας στη φυλακή του
Φιλόλογος μέσα στις περγαμηνές του
Ψυχή γεμάτη άγνοια, που σκουντουφλά ανάμεσα στο σκοτάδι της νύχτας και την αφεγγιά της μέρας της
Καλόγρια που πονά ανάμεσα στα λουλούδια της πίστης της και τ’αγκάθια της μοναξιάς της
Πόρνη πιασμένη ανάμεσα στα φιδίσια δόντια της αδυναμίας της και τ’άγρια νύχια της ανάγκης
Φτωχός παγιδευμένος ανάμεσα στην πίκρα του και την υποταγή
Πλούσιος αιχμαλωτισμένος ανάμεσα στην απληστία και τη συνείδησή του
Ποιητής ανάμεσα στο μισοσκόταδα της δύσης του και τις ακτίνες της αυγής του.
Αυτός που μπορεί να νιώσει, να δει και να καταλάβει όλ’ αυτά τα πράγματα, μπορεί να φθάσει στην τελειότητα και να γίνει ίσκιος στον ίσκιο του Θεού.
ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΛΜΠΡΑΝ
Επιμέλεια κειμένου Ζωή Φωτάκη
