............."γιορτάζει ο ήλιος...λουστράρει τα παραθυρόφυλλα...τους τοίχους...χυμάει στην άσφαλτο...γυαλί-καθρέφτης λούζει
τις ακακίες απ'την κορφή ως τα νύχια...
....απάνου ο ουρανός φαρδύς πλατύς και πεντακάθαρος..θέλεις ν'ανοίξεις τις φούχτες σου και να μοιράσεις φώς στον κόσμο....
.....σαλεύουν αλλιώς οι κουρτίνες...κάτι θέλουν να πούν...η μιά τους έχει βγεί κιόλας έξω απ'το παράθυρο...τραβιέται να σπάσει τους κρίκους να φύγει πάνω απ'τα δέντρα...
...ίσως κιόλας να ζητάει να τραβήξει ολόκληρο το σπίτι κάπου αλλού μα το σπίτι αντιστέκεται μ'όλες του τις δυνάμεις...λίγο λίγο τα πράγματα χάσαν τη σημασία τους...
....αδειάσαν....το ίδιο κι οι λέξεις...παρ'ότι μ'αυτές ονοματίζουμε όπως όπως εκείνα που μάς λείπουν ή εκείνα που ποτέ δεν τά'δαμε...
...τ'αέρινα που λέμε...τα αιώνια...λέξεις αθώες..παραπλανητικές..παρηγορητικές..
..διφορούμενες πάντα μές στην εκζητημένη τους ακρίβεια...αυτό'ναι που κάποτε μάς ξενίζει...η υπερτροφία τού αμετάβλητου και η σιωπηλή του αυτάρκεια...πού'ναι τώρα εκείνος ο γυμνός χώρος...ο ανιδιοτελής..
....όπου καρδιά και στοχασμός δίνουν τα χέρια ...εκεί...που το χτές και το αύριο σμίγουν σ'ένα χαμόγελο κι η ψυχή ξανασαίνει ξεπληρώνοντας με μιά χούφτα άστρα όλα της τα χρέη..κι ακόμα παραπέρα πού'ναι η ανυποψία αυτού τού χώρου...η πρίν τη γνώση απλότητα...τα πράγματα σκέτα....χωρίς βαθμούς και συγκρίσεις...ζεστά μέσα στην ύπαρξή τους αδιαίρετα στην πράξη μας.....θά'χει μπουνάτσα κάτω η θάλασσα...
...ένα πανί ψαρόβαρκας χαζεύει στον ορίζοντα...ένα ποτήρι νερό λάμπει στο πράσινο τραπεζάκι τής ακρογιαλιάς...λίγη χαρά...η ώρα που πέφτει τρυφερή...ήσυχη..
.σαν τη στάχτη τού τσιγάρου...μές στην θάλασσα ".............
( Γιάννης Ρίτσος )
Μαρία Δούση
