Δεν μπορούμε να μιλάμε για πένθος και απώλειες και να αγνοούμε τη μικρή αναστάτωση που σίγουρα μας προκαλεί η συζήτηση ενός τέτοιου θέματος. Απλώς θεωρούμε πως είναι μια αναστάτωση που, κατά κάποιον τρόπο, αξίζει τον κόπο, με την έννοια ότι μαθαίνουμε κάποια πράγματα, αναθεωρούμε κάποια άλλα, και τέλος, συστηματοποιούμε αυτό που, πιθανότατα, όλοι γνωρίζουμε.
Ένα από τα πράγματα που έχω μάθει είναι ότι ο θάνατος, για παράδειγμα, ενός αγαπημένου προσώπου, είναι κάτι διαφορετικό γι΄αυτόν που το έχει ζήσει και εντελώς διαφορετικό γι΄αυτόν που απλώς το συζητάει. Έχω διαβάσει πολλά σχετικά μ΄αυτό το θέμα, έχω δει πολλά κι έχω συντροφεύσει πολλούς ανθρώπους στον πόνο τους. Παρόλα αυτά, αισθάνομαι πως είναι σχεδόν θράσος να γράφεις για το θέμα χωρίς να έχεις περάσει ο ίδιος απ΄αυτό το σημείο, χωρίς να έχεις υποφέρει προσωπικά, και η διευκρίνιση αυτή αποτελεί κατά κάποιον τρόπο μια συγνώμη, που τόλμησα να κάνω κάτι τέτοιο. Ξέρω καλά πως εκείνη τη στιγμή, τη στιγμή του πένθους, το βίωμα του πόνου διδάσκει πραγματικά πολύ περισσότερα από όλα όσα θα μπορούσε κανείς να διαβάσει.
Στη ζωή μας οι απώλειες αποτελούν ένα φαινόμενο πολύ ευρύτερο και, καλώς ή κακώς, κοινό σε όλους. Βιώνουμε την απώλεια όχι μόνο μέσα από τον θάνατο, αλλά και όταν μας εγκαταλείπουν, όταν αλλάζουμε, όταν προχωράμε μπροστά.
Καλό είναι να ξέρουμε και επιβάλλεται να δεχτούμε ότι…..
Όσο και να μας αγαπάει η μητέρα μας, κάποτε θα μας αφήσει, όπως κι εμείς εκείνη – Δεν θα έχουμε ποτέ την αποκλειστικότητα στην αγάπη των γονιών μας – Αυτό που μας πλήγωσε δεν θεραπεύεται πάντοτε μ΄ένα φιλί – Θα πρέπει να δεχόμαστε την αγάπη που είναι ανάκατη με μίσος, και το καλό που έχει μέσα του κάτι κακό – Ο πατέρας (ή η μητέρα) σου δεν πρόκειται να σε παντρευτούν ούτε κι αν τα κατάφερες να είσαι όπως σε ήθελαν (κι όχι μόνο αυτό, αλλά πιθανότατα δεν εγκρίνουν καθόλου το πρόσωπο που διάλεξες για να τους αντικαταστήσεις στην καρδιά σου) – Κάποιες επιλογές μας περιορίζονται από τη σωματική μας διάπλαση – Σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν προβλήματα και συγκρούσεις – Οι επιθυμίες των ανθρώπων που αγαπάμε δεν συμπίπτουν πάντοτε με τις δικές μας, μερικές φορές μάλιστα είναι ασυμβίβαστες μεταξύ τους – Δεν έχει καμιά σημασία πόσο έξυπνοι ή πόσο προσεκτικοί είμαστε, κάποτε έρχεται η σειρά μας να χάσουμε… η ύπαρξή μας σ΄αυτόν τον κόσμο είναι αδυσώπητα εφήμερη.
Αυτό πάντως που είναι πιο δύσκολο να δεχτεί κανείς (εγώ τουλάχιστον), και όχι γιατί δεν είναι αλήθεια είναι ότι: Είμαστε εντελώς ανίκανοι να προσφέρουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα την προστασία που θα θέλαμε ενάντια σε κάθε κίνδυνο, σε κάθε πόνο, ενάντια στις ματαιώσεις, τον χαμένο χρόνο, τα γηρατειά και τον θάνατο.
Οι απώλειες αυτές αποτελούν μέρος της ζωής μας. Είναι σταθερές καθολικές και αναπόδραστες, και τις χαρακτηρίζουμε «απαραίτητες», γιατί μέσα απ΄ αυτές μεγαλώνουμε και ολοκληρωνόμαστε σαν άνθρωποι.
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ» του ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ – εκδόσεις: opera animus
