Σάββατο βράδυ
Τάκη αγαπημένε μου! Πόσο μου φαίνεται χρόνος κάθε ώρα που περνώ μακριά σου!
Επίστευα, πριν φύγω, πως δε θα σε θυμόμουν έτσι πολύ και με τόσο πόνο·
υπέθετα πως θα έβρισκα λίγα πράγματα,στον τόπο που κλείνει τη μισή μου ζωή,που θα μπορούσαν να μ’απασχολήσουν οπωσδήποτε ευχάριστα.
Τίποτε δεν έχει ενδιαφέρον για μένα που δεν είναι από σένα,που δεν μιλεί για σένα, Τάκη.
Ετοιμαζόμουν για να βγω έξω, στον καθρέφτη δε βλέπω το δικό μου, βλέπω το δικό σου πρόσωπο·
κατεβαίνω τη σκάλα, στέκω, μου φαίνεται πως σε βλέπω να ανεβαίνεις·
στο δρόμο συναντώ έναν γνωστό μου, με σταματά και μου μιλεί, γελώ,και σε μια στιγμή που τον κοιτάζω φεύγει το κεφάλι του, και το δικό σου πηγαίνει στη θέση του…Γελάς;
Τα ψηλά δέντρα,ο ουρανός,η θάλασσα,μόλις φθάνουν να χωρέσουν την εικόνα σου·
όταν τρώω, βρίσκω ευκαιρία να καταπιώ και λίγα δάκρυά μου.
Τάκη,με θυμάσαι καμιά φορά; Πες μου, πονείς λίγο στη σκέψη ότι η αγάπη μου σε σένα είναι μεγάλη σαν ένας μεγάλος πόνος;
Γιατί όχι;
Πώς μπορεί;
Η ψυχή η δική σου, που είναι όμοια πονεμένη με τη δική μου, πώς δε θα μ’ένιωθε; Δε θα συμπονούσε;
Το βραδάκι σήμερα είναι γλυκό,μελαγχολικό και η πνοή του απαλή σαν χάδι καλοσύνης…
Πού είσαι;
Μαρίκα (28-5-22)
Επιστολή του Κώστα Καρυωτάκη προς την Μαρία Πολυδούρη,γραμμένη πίσω από δύο δελτάρια που εικονίζουν ορεινά τοπία της Ιταλίας, συνοδευμένα από έντυπες λεζάντες ιταλικών στίχων , πατήστε εδώ.
Πηγή: logotexnikesmikrografies.blogspot.com
