Κωστής Παλαμάς: τα πρώτα μου χρόνια..τ'αξέχαστα...τάζησα κοντά στ'ακρογιάλι...στή θάλασσα...εκεί...τη ρηχή
(....Κωστής Παλαμάς....
....13/1/1859 - 27/2/1943....
....." χτές βράδυ μία είδηση ακατανόητη μάς ήρθε...μία είδηση ασύλληπτη...
....ο Γερο-Παλαμάς πέθανε....
....είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός"....
...από το ημερολόγιο της Ιωάννας Τσάτσου...)
................" τα πρώτα μου χρόνια..τ'αξέχαστα...τάζησα κοντά στ'ακρογιάλι...στή θάλασσα...εκεί...τη ρηχή
και την ήμερη....στη θάλασσα εκεί την πλατιά τη μεγάλη....στενάζεις καρδιά μου το ίδιο αναστέναγμα...μιά μένα είναι η μοίρα μου..μιά μένα είν'η χάρη μου...δεν γνώρισα κι άλλη..μιά θάλασσα μέσα μου σά λίμνη γλυκόστρωτη και σαν ωκεανός ανοιχτή και μεγάλη "...............
..............."ακούστε....εγώ είμ'ο γκρεμιστής γιατί είμ'εγώ κι ο κτίστης....ο διαλεχτός τής άρνησης κι ο ακριβογιός τής πίστης....και θέλει και το γκρέμισμα νού και καρδιά και χέρι....κι άν είμαι τής νυχτιάς βλαστός τού χαλασμού πατέρας πάντα κοιτάζω προς το φώς το απόμακρο τής μέρας εγώ ο σεισμός ο αλύπητος εγώ κι ο ανοιχτομάτης τού μακρεμένου αγναντευτής κι ο κλέφτης κι ο απελάτης....και με το καριοφίλι και με τ'απελατίκι την πολιτεία την κάνω ερμιά...γή χέρσα το χωράφι....κάλλιο φυτρώστε αγριαγκαθιές και κάλλιο ουρλιάστε λύκοι κάλλιο φουσκώστε πόταμοι και κάλλιο ανοίχτε τάφοι και δυναμίτη βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα...παρά...σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα....τών πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ'αγρίμια ξανάρχεται....καλώς να 'ρθή....γκρεμίζω την ασκήμια.....είμ'ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο τό'χει το δείλιασμα....κι όλο ρωτά....και...μήτε ναί μήτε όχι δεν τ'αποκρίνεται κανείς....και πάει...κι όλο προσμένει το λόγο που δεν έρχεται και μιά ντροπή το δένει μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο....τάχα...ποιός μάγος ποιό στοιχειό τού δούλεψε τ'ατσάλι και νοιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι κσι θέλω να τραβήξω ομπρός και πλατωσιές ν'ανοίξω και μ'ένα Ναί να τιναχτώ μ'ένα Οχι να βροντήξω ; .....καβάλα στο νοητάκι μου δεν τρέμω σας όποιοι είστε....γρικάω....βγαίνει απο μέσα μου μιά προσταγή...
....Γκρεμίστε"..........
Μαρία Δούση
