(......Albert Camus......
......7/11/1913 - 4/1/1960......)
............" δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την τέχνη μου αλλά ποτέ δεν τοποθέτησα την τέχνη αυτή πάνω απ'όλα...άν μού είναι απαραίτητη αυτό συμβαίνει γιατί είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους ανθρώπους και μού επιτρέπει να ζώ έτσι όπως είμαι..η τέχνη δεν είναι στα μάτια μου μοναχική απόλαυση...είναι το μέσο για να συγκινεί κανείς το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων προσφέροντάς τους εικόνα προνομιούχα τών κοινών πόνων και ευχαριστήσεων...η τέχνη δεν επιτρέπει στον καλλιτέχνη ν'απομονωθεί...τον υποτάσσει στην πιο ταπεινή και την πιο παγκόσμια αλήθεια...συχνά συτός που διάλεξε τη μοίρα τού καλλιτέχνη γιατί αισθανόταν διαφορετικός μαθαίνει πολύ γρήγορα πως δεν θα θρέψει την τέχνη του όντας διαφορετικός αλλά ομολογώντας την ομοιότητά του με τους άλλους...ο καλλιτέχνης σφυρηλατείται μέσα σ'αυτό
το συνεχές πήγαιν'έλα απο τον εαυτό του στους άλλους ....ανάμεσα στην ομορφιά που δεν μπορεί να την αρνηθεί και την κοινότητα απ'όπου δεν μπορεί να ξερριζωθεί...γι'αυτόν τον λόγο οι αληθινοί καλλιτέχνες δεν περιφρονούν τίποτα...υποχρεώνονται να κατανοήσουν αντί να κρίνουν...κι αν πρέπει να πάρουν μιά θέση σ'αυτόν τον κόσμο δεν μπορεί παρα να είναι η θέση σε μιά
κοινωνία όπου-σύμφωνα με το μεγάλο
λόγο τού Νίτσε-δεν θα βασιλεύει πιά ο κριτής αλλά ο δημιουργός είτε είναι διανοούμενος είτε είναι εργάτης....
.....με τον ίδιο τρόπο...αφού μίλησα για
την ευγένεια τού επαγγέλματος τού συγγραφέα...θα επανατοποθετήσω τον
τελευταίο στην αληθινή του θέση...αυτόν
τον συγγραφέα που δεν έχει άλλους
τίτλους απο κείνους που μοιράζεται με
τους συντρόφους του στον αγώνα...τρωτός αλλά πείσμων...άδικος αλλά παθιασμένος
με το δίκιο...που οικοδομεί το έργο του
χωρίς ντροπή ή περηφάνεια....που νοιώθει
τον εαυτό του μοιρασμένο ανάμεσα στην
οδύνη και την ομορφιά αλλά και
προορισμένο να βγάλει απ'αυτήν την διφυή
του ύπαρξη τα έργα που προσπαθεί απεγνωσμένα να ανασύρει μέσα απο τον
καταστροφικό ρού τής ιστορίας...η αλήθεια
είναι μυστηριώδης απρόσιτη ασύλληπτη..
...η αλήθεια είναι επικίνδυνη...σκληρή για
να τη ζεί κανείς αλλά και υψηλόφρων..
...προσωπικά δεν μπόρεσα ποτέ να παραιτηθώ απο το φώς την ευτυχία τής ύπαρξης και την ελευθερία με την οποία μεγάλωσα ...αλλά...άν αυτή η νοσταλγία εξηγεί πολλές απο τις πλάνες και τα λάθη
μου αναμφισβήτητα με βοήθησε να κρατιέμαι
τυφλά στο πλάι αυτών τών σιωπηλών ανθρώπων που καταφέρνουν να επιβιώνουν
μέσα στη δύσκολη ζωή-που άλλοι τους
έχουν επιβάλλει-μόνο με την ανάμνηση ή
την επιστροφή σε σύντομες ελεύθερες
ευτυχισμένες στιγμές "................
Μαρία Δούση
