............" λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ μα ωστόσο λάμπει ....κάνει ρυάκι πάνω στην αποκοιμισμένη θάλασσα....άχ ! ομορφιά ! κι αν δεν μού παραδόθηκες ολόκληρη ποτέ κάτι κατάφερα να σού υποκλέψω....δεν εγεννήθηκα ν'ανήκω πουθενά... τιμαριώτης τ'ουρανού κεί πάλι ζητώ ν'αποκατασταθώ....τόσο μεγάλος ο ουρανός και τόσο η γής μικρή ....μικρά χρυσά πετούμενα πάνε κι έρχονται πάνω στην πέτρα και τις νύχτες παίζουνε φεγγάρι αλλ'εκείνος που σαν γλύπτης ήχων μουσική απο μακρινούς αστερισμούς συνθέτει μέρα νύχτα εργάζεται και τί ντο φαιά τί σολ ιώδη ανεβαίνουν στον αέρα ....και δέντρα...πιο πουλιά...συλλαβές ομορφιάς ανερμήνευτης ομολογούνε πως ο έρωτας δεν είναι ούτε αυτό που ξέρουμε μήτε αυτό που οι μάγοι διατείνονται αλλά ζωή δεύτερη ατραυμάτιστη στον αιώνα...πώς και με τί γίνεται να φανερωθεί το "μή λεγόμενον"....
....άφωνος μένει ο άνθρωπος...η ψυχή
μόνον ..Αυτή...και απο τις καταιγίδες μέσα λίγα ψίχουλα γαλήνης υπομονετικά συνάζει ...
....ξέρει ο ήλιος...κατεβαίνει μέσα σου να δεί επειδή τ'απέξω είναι καθρέφτης .....ολοένα πιο ψηλά ολοένα πιο σιμά ....περ'απ'τα πάθη πέρ'απ'τα λάθη τών ανθρώπων...κύμα στο φως ξαναγεννάει τα μάτια όπου η Ζωή αρμενίζει προς τ'αγνάντεμα...μια φωτιά σκορπίζεται μέσα σου με παρμέν'απ'τον ήλιο αχνάρια ....ξέρεις ποιά ικεσία στα δάχτυλα το λάδι ανάβει που φρουρεί τις πύλες τής αυγής...εκεί που ελπίζει ο κόσμος...εκεί
που ο άνθρωπος δε θέλει παρα να είναι
ο άνθρωπος ".............
( Οδυσσέας Ελύτης )
Από την σελίδα της
Μαρία Δούση
