............" μονομιάς η σκιά τής χελιδόνας θέρισε τα βλέμματα τών νοσταλγών της...αργά με δεξιοσύνη ο ήλιος χάραξε τα πτερύγια τών ζεφύρων...ζήλεψα την σταλαγματιά που απαρατήρητη δόξαζε τα σκίνα..και η άμμο πέρα κατακαθισμένη απο την ευφροσύνη που μού 'δωκεν η θάλασσα...τί λαχτάρες αλήθεια και τί χλευασμούς εδέησε να περάσω με το λίγο τού όρκου στα δυό μάτια και τα δάχτυλα έξω απο τη φθορά...
...έριξα τους ορίζοντες μές στον ασβέστη και με χέρι αργό αλλά σίγουρο πήρα να χρίσω τους τέσσερις τοίχους τού μέλλοντός μου...
...κείνα που μόνος μόχθησα να βρώ για να κρατήσω το ύφος μου μες στην καταφρόνια θα'ρθούν απο το δυνατό τού ευκαλύπτου οξύ και απο το πιο μακρινό και παραγκωνισμένο ρυάκι κι απ'τα πουλιά κι απ'το πενιχρό τής πίκρας λεξιλόγιο....δυό καν τρία λόγια...
...ψωμί καημός αγάπη...Ω ! καιροί ! που στρεβλώσατε το ουράνιο τόξο κι απ'το ραμφί του σπουργιτιού αποσπάσατε το ψίχουλο και δεν αφήσατε μήτε μιά τόση δα φωνούλα να συλλαβίσει στη χλόη την αγάπη...στο ρυάκι που λιάζεται μιλεί ο κορυδαλλός...δεν ξέρει καν πως βρέθηκε να ζεί σ'ένα σεργιάνι ατέλειωτο πώς ήπιε τόσες πρωινές στιγμές και σχίζει με το φέγγος του την αιωνιότητα..
...ώρες κεντούν τα χέρια μου στην χαραυγή σαν τόξα που σκιρτούν σε κάθε διάβα χίμαιρας..στάσου λιγάκι πιο κοντά στη
σιωπή και μάζεψε τα μαλλιά τής νύχτας...
...συλλογίζομαι αυτούς που δέ δεχτήκαν ποτέ ναυαγοσωστικά...που αγαπούν το φώς κάτω απ'τα βλέφαρα.. που σαν μεσουρανήσει ο ύπνος άγρυπνοι μελετούνε τ'ανοιχτά τους χέρια...ακόμα μιά φορά μές στις φυτικές αιώρες τα αρχαία όνειρα μέσα στ'αρχαία όνειρα τα τραγούδια που ανάβουν και χάνονται μέσα σ'αυτά που ανάβουν και χάνονται τα ζεστά μυστικά τού κόσμου...η ζωή παντού μιμείται τον εαυτό της "............
( Οδυσσέας Ελύτης )
Από την σελίδα της
Μαρία Δούση
