..........." το ποτάμι είναι χρόνος και νερό...ο χρόνος είναι το ποτάμι...πλανιόμαστε σαν το ποτάμι και οι μορφές μας χάνονται
ααν το νερό..η επιδρομή τού χρόνου μεταλλάσσεται..γίνεται μουσική...ψίθυρος...
....σύμβολο...αυτή είναι η ποίηση η απλή η αθάνατη η ασήμαντη που αέναα επιστρέφει κάθε αυγή και κάθε δείλι....η νύχτα που βαθαίνει μές στον ύπνο η κάθαρση η λησμονιά...το πρώτο μισοσκόταδο...το πρωινό που ήταν αυγή...το δεύτερο μισοσκόταδο...
....τούτο το άλλο ένδυμα τού χρόνου ...το φευγαλέο ξημέρωμα....τί υφάδι είναι τούτο τού είναι τού θά'ναι τού ήταν....και ποιό είναι τούτο το ποτάμι ; τί είναι τούτο το ποτάμι που την πηγή του δεν μπορείς να φανταστείς ; ...
....το αέναο ποτάμι...όπως η τέχνη που σαν ένας καθρέφτης μάς αποκαλύπτει το πραγματικό μας πρόσωπο....το αέναο ποτάμι που κυλάει και στέκεται και συνεχώς αλλάζει κι είναι το ίδιο και ταυτόχρονα άλλο και μέσα του αντιφεγγίζει ο ίδιος ο Ηράκλειτος...είναι ανώφελο να κοιμηθώ με παρασέρνει το ποτάμι...το ποτάμι που είμαι εγώ...που είμαι απο αινιγματικό χρόνο που διαρκώς μεταβάλλεται η πηγή βρίσκεται μέσα μου...απ'τη σκιά μου αναβλύζουν μέρες ανελέητες φανταστικές ...είμαι αυτός που γνωρίζει πως άδικα παλεύει....είμαι αυτός που ξέρει πως άλλη τιμωρία απ'τη λησμονιά δεν υπάρχει ούτε κι άλλη συγγνώμη....είμαι κείνος που μ'όλες τις φοβερές παραπλανήσεις του ποτέ δεν μπόρεσε ν'αποκρυπτογραφήσει τον απλό και μαζί πολύπλοκο κι αδιάβατο λαβύρινθο τού χρόνου που ανήκει σ'έναν που ανήκει σ'όλους...είμαι κάποιος που δεν είναι κανένας είμαι αντίλαλος λήθη τίποτα....είμαι όλα τούτα κι ακόμα η μνήμη ενός ήλιου μοναχικού που ανατέλλει βασιλεύει σκορπίζει γίνεται χρυσαφένια σκιά και χάνεται "...........
( Jorge Luis Borges )
Από τη σελίδα της
Μαρία Δούση
