.." η πρώτη αχτίδα τής αυγής ανασαίνει με το στόμα σου στο βάθος τών έρημων δρόμων...γλυκές σταγόνες πάνω στους σκοτεινούς λόφους...η πόλη ριγεί..ευωδιάζουν οι πέτρες..ζωή..ξύπνημα...
....άστρο χαμένο στο φώς ψίθυρος αύρας θαλπωρή ανάσα....έρχεσαι απ'τη θάλασσα..όπου....λέξεις αρχαίες κι αιμάτινος μόχθος και κοράλλια στα βράχια...κόκκινη γή...τέλειωσε η νύχτα...η αύρα κι η αυγή ανθίζουν απαλά κάτω απ'το βήμα σου...δεν περιμένεις τίποτα...μόνο τη λέξη που θ'αναβλύσει απ'το βάθος...αναπαύεται η ανάσα σου κάτω απ'τον αυγουστιάτικο ουρανό...τα σύννεφα είναι δεμένα με το χώμα και τον άνεμο...λευκές μάζες κι ο άνεμος γυρίζει χρυσογάλανος...η μέρα καθαρή...διαυγής...
....σήμερα το πρωί η ζωή τρέχει επάνω στο νερό και στον ήλιο....δεν υπάρχει φωνή που να σπάζει τη σιωπή τού νερού κάτω απ'την αυγή κι ούτε κάτι σνατριχιάζει κάτω απ'τον ουρανό...υπάρχει μόνο μιά θερμότητα που διαλύει τ'αστέρια....σαν τη γή πατητήρι τών ονείρων και τών εποχών που αναδύεται μέσ'απο φεγγάρι πανάρχαιο....σε κάνει να τρέμεις...να αισθάνεσαι το πρωινό που δονείται..τώρα όλη η ζωή είναι τα σύννεφα κι οι δρόμοι οι χαμένοι στον ουρανό...τώρα...ο καθένας θα δώσει τη δική του φωνή "..............
. ( Cesare Pavese )
Απ'ο τη σελίδα της
Μαρία Δούση
