Γιάννης Ρίτσος ΙΙ- Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους

Ο Γιάννης Ρίτσος ανήκει στους ποιητές που έχουν εκφράσει μια σπάνια ευαισθησία απέναντι στα παιδιά, μέσω των έργων τους. Η συλλογή πολύστιχων ποιημάτων Υδρία, κυκλοφόρησε το 1957 και ήταν αφιερωμένη στη Φωτεινούλα Φιλιακού που έφυγε από τη ζωή όταν ήταν 2 χρονών. Ο θάνατός της, συγκλόνισε τον ποιητή.

Το παρακάτω, είναι απόσπασμα από το ποίημα Σχήμα της απουσίας.

 

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαί κι ακούει το νερό να κο-
χλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο. Πάντα εκεί-

 

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βρο΄χη
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διά
δρομο

 

και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια
κραυγή στον ύπνο τους,
ειναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.