" είχαμε τον κήπο στην άκρη τής θάλασσας...απ' τα παράθυρα γλιστρούσε ο ουρανός...ένας γλάρος με φώναζε ...σύννεφο ασημένιο...χρώματα πρωινά διαλυμένα στο νερό..πυρκαιές δειλινών στους ώμους τών γλάρων...και πάνω απ'τον ύπνο τής πέτρας ...
...μετέωρο κατάφωτο ασίγαστο...το τραγούδι τής θάλασσας...φτερούγισμα θαλασσινών πουλιών στις άφωνες σπηλιές τών βράχων..
...σχέδια τών αγγέλων σιμά στην αντίσταση τών χαλικιών...στην πράσινη σκιά τού μώλου..θάλασσα θάλασσα...στο νού στην ψυχή και στις φλέβες μας θάλασσα...είδαμε τα πλοία να φέρνουν τις μυθικές χώρες εδώ στην ξανθή αμμουδιά...ντύσαμε τις παιδικές αγάπες μας με νωπά φύκια...προσφέραμε στους θεούς τής ακρογιαλιάς όστρακα στιλπνά και βότσαλα... και...το τραγούδι τής θάλασσας...να μπαίνει απ'τα μικρά παράθυρα...να σχεδιάζει κήπους λάμψεις και όνειρα στα νωπά τζάμια...ο άνεμος κέρδιζε τα σπίτια μας....γονατισμένοι σκάψαμε στην άμμο να θάψουμε τα μαντήλια τού αποχαιρετισμού...ύστερα...σταθήκαμε
άντικρυ στο πέλαγος ν'αναπνεύσουμε τη σκιά και τη σιωπή "................
( Γιάννης Ρίτσος )
Από την σελίδα της
Μαρία Δούση
