." κανένα κύμα δεν κρατά στο στήθος του κακία...λύπες που γίνανε σεντόνια και χτυπούν στον άνεμο για να στεγνώσουν....
...ποιός κόπος ήμερος ποιά σπασμένη ενότητα...Ω ! χαρά τραυματισμένη ! ... μιάς στιγμής χωρητικότητα που κλονίζει αιώνες...
.....κύματα φεύγουν...έρχονται...αφρισμένη απόκριση στ'αυτιά τών κοχυλιών...έφερα τη ζωή μου ως εδώ στο σημάδι ετούτο που παλεύει πάντα κοντά στη θάλασσα...στα βράχια επάνω...στήθος με στήθος προς τον άνεμο...πού να πηγαίνει ένας άνθρωπος που δεν είναι άλλο απο άνθρωπος λογαριάζοντας με τις δροσιές τις πράσινες στιγμές του.. με νερά τα οράματα τής ακοής του...με φτερά τις τύψεις του...Α ! Ζωή παιδιού που γίνεται άντρας...πάντα κοντά στη θάλασσα..όταν ο ήλιος τον μαθαίνει ν'ανασαίνει κατα κεί που σβήνεται η σκιά ενός γλάρου...έφερα τη ζωή μου ως εδώ ... άσπρο μέτρημα μελανό άθροισμα...λίγα δέντρα και λίγα βρεγμένα χαλίκια.. δάχτυλα ελαφρά να χαιδέψουν ένα μέτωπο...ν'ακουστεί ένα βήμα ελεύθερο...
...ν'ανατείλει μιά φωνή ξεκούραστη..στο μουράγιο οι μνήμες να παφλάσουν γράφοντας όνομα πιο γλαυκό μες στον ορίζοντά τους...λίγα χρόνια...λίγα κύματα...κωπηλασία ευαίσθητη στους όρμους γύρω απ'την αγάπη...έφερα τη ζωή μου ως εδώ...πέτρα ταμένη στο υγρό μου στοιχείο...πιο πέρα απ'τα νησιά...πιο χαμηλά απ'το κύμα...γειτονιά στις άγκυρες όταν περνάν καρίνες σκίζοντας με πάθος ένα καινούριο εμπόδιο και το νικάνε και μ'όλα τα δελφίνια της αυγάζ'η ελπίδα...
....κέρδος τού ήλιου σε μι' ανθρώπινη καρδιά....τα δίχτυα τής αμφιβολίας τραβάνε μιά μορφή απο αλάτι λαξεμένη με κόπο...αδιάφορη...άσπρη...που να γυρνάει προς το πέλαγος τα κενά τών ματιών της στηρίζοντας το άπειρο...έφερα τη ζωή μου ως εδώ...χαρακιά πικρή στην άμμο που θα σβήσει...όποιος είδε δυο μάτια ν'αγγίζουν τη σιωπή του κι έσμιξε τη λιακάδα του κλείνοντας χίλιους κόσμους ας θυμίσει το αίμα του στους άλλους ήλιους...πιο κοντά
στο φώς...υπάρχει ένα χαμόγελο που πληρώνει τη φλόγα "..............
( Οδυσσέας Ελύτης )
Από την σελίδα της
Μαρία Δούση
