Επιλογή της Μαρίας Δούση
" κατάλαβες τώρα για πότε σού μιλώ ; ...για τότε...όταν μού απάντησες ότι η Κιβωτός σου ήταν γεμάτη και δεν χώραγε η δική μου σωτηρία ενώ σπ'την πίσω πόρτα έμπαζες... έμπαζες αβέρτα και σώθηκε όλο εκείνο το σκυλολόι τής σκληρότητας....
....μή μού πείς τώρα περασμένα ξεχασμένα αυτά και πού τα ξέθαψα...ο συνειρμός τα έφερε.. αυτός ο ταχύτατος Ερμής τής γλώσσας...ο αγγελιαφόρος τών συσχετίσεων...ο ημίθεος τής πρωτοβουλίας...
....με το που είπα τη λέξη "Κιβωτός"αμέσως έφερε απο τη μακρινή μνήμη τον πνιγμό μου...
....μνήμη ! ...το φιλολογικό ψευδώνυμο τής λήθης...ίχνη τού χρόνου πάνω στο πόμολο τών δακρύων...ο χρόνος...που φεύγει...
...καλύτερα...απο μιά άποψη καλύτερα...η συντομία του είναι σκαιά.."τα παράπονά σας στη θνητότητα" απαντά ο άξεστος....
....αταίριαστος ο ταχύς χρόνος για τη σκεπτόμενη εσωτερικότητά μας...τής αρμόζει ένας χρόνος που να τού αρέσει να πλήττει...να κάθεται δίπλα της χωρίς να μιλά...να την κοιτάζει...να την καθησυχάζει...
...."μή φοβάσαι..δεν φεύγω" να τής λέει..είναι προσβλητικό οι μακρόπνοες ονειροπόλες προθέσεις μας να βρίσκονται στο έλεος ενός ανεγκέφαλου χρόνου... αφού είναι άπειρος ατελεύτητος όταν δεν υπάρχουμε και όσο ζούμε είναι πιο σύντομος κι απο τη λέξη σήμερα...μάς ταπεινώνει να έρχεται να στέκει όρθιος στο πόδι και να μην έχει κάν την ψεύτικη ευγένεια να ενδιαφερθεί άν έθρεψε η πληγή που μάς προκάλεσε η χτεσινή ταχύτατη φυγή του..τίποτα..αφήνει την πληγή να χάσκει και φεύγει σαν τρελλός...πάει να κλεφτούνε πάλι με τη στιγμή...αλήθεια...παραείναι στενός ο μέσα μας χρόνος...η μοναχικότητα πιέζεται...η μοναχικότητα δεν είναι σκιά...είναι ένα σαρκώδες ογκοδέστατο "θέλω"...αδύνατον να χωρέσει σ'αυτό το μωρουδίστικο καρεκλάκι που είναι ο χρόνος.. εκεί..στριμωγμένη σε μιά γωνιά τής μοναχικότητας..ζεί και η ανάγκη πότε-πότε κάπου ν'απευθύνεται κανείς...έναν στενό χώρο όσο δύσκολο κι άν είναι κάπως τον δαμάζεις...κρατάς ό,τι απαραίτητο δεν αγάπησες που πιάνει λίγο χώρο κι όσα περιττά τ'αγάπησες κατέβασέ τα έξω στο δρόμο να φεύγουν...ξέρω..έζησες πολύ κοντά και πολύ έντονα με το περιττό και σού στοιχίζει να το στερηθείς...σ'έναν στενό χώρο όμως...όπως είναι αυτός τής συντομίας....όσο σκληρά μέτρα σύντμησης κι άν πάρεις...όση λιτότητα και να επιβάλλεις στην αναπνοή σου...χρόνος δεν κερδίζεται εκτός πιά κι άν έφαρμόσεις το έσχατο μέτρο να πάψεις να επιθυμείς επειδή η επιθυμία είναι που καταλαμβάνει τον πιο πολύ χώρο μέσα στον χρόνο...όσο βέβαια εκκρεμεί η εκπλήρωσή της...μετά την εκπλήρωση συστέλλεται...γίνεται μιά μικρή κορνίζα που χωράει άνετα ακόμα και στο κουκλίστικο ραφάκι τής ανάμνησης..άδεια βέβαια κορνίζα..η φωτογραφία θα μείνει ...ακόμα
για καιρό....στον σκοτεινό θάλαμο τών
ταριχεύσεων "................
( Κική Δημουλά )
