10.00 - 11.00
Μην κράζετε, αδέλφια. Ολοι έχουμε ελαττώματα. Εγώ αδυνατώ να ξυπνήσω το πρωί. Δεν φταίω εγώ, ο βιορρυθμός μου φταίει, έχω και εντολή γιατρού να μη διαταράσσεται ο ύπνος μου παρά μόνο σε περίπτωση επίθεσης από γείτονα χώρα. Επιπλέον, δεν σηκώνομαι ποτέ αμέσως. Κολυμπάω για λίγο στο μισοξύπνιο, στην ονειρική εκείνη ζώνη όπου γεννήθηκαν όλα τα βιβλία μου, όλοι οι ήρωές μου. Στον λόγο τιμής μου, λέω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια: Αν δεν πεταχτείς αμέσως από το κρεβάτι και αφεθείς για λίγο στη ζώνη των κυμάτων Α, θα βρεις όλες τις λύσεις στα ερωτήματά σου.
11.10
Αφού λύσω τα λογοτεχνικά μου θέματα με τη βοήθεια των κυμάτων Α, κάνω λίγη ενεργειακή γυμναστική του Θιβέτ για να φιξάρω το τσι μου. Μετά ανοίγω το ραδιόφωνο (ένα τρανζιστοράκι που κουβαλάω μαζί μου από δωμάτιο σε δωμάτιο) και σηκώνομαι ζωηρή σαν την πρώτη μέρα της άνοιξης να αδράξω τη μέρα. Υπήρξαν φορές βέβαια που με άδραξε η μέρα και με χτύπησε από κάτω σαν χταπόδι, αλλά τι να κάνεις…
11.20
Ετοιμάζω το ωραιότερο γεύμα της μέρας, το πρωινό μου. Συνήθως αβοκάντο με τζίντζερ τουρσί α λα γιαπωνέζικα (φτιαγμένο από τα χεράκια μου, όπως όλα), καρύδια και μια καλή γραβιέρα. Ακολουθεί καπουτσίνο περιποιημένο με σκόνη πραγματικής σοκολάτας. Μερικές φορές έχω τσουρέκι ή κέικ σοκολάτα και τότε κάνω πάρτι.
11.30
Αφού έχω ατμίσει μερικά τσιγάρα και έχω πιει τον μισό καφέ διαβάζοντας τα μέιλ μου, ανοίγω όλες τις εφαρμογές: Facebook, Twitter, WhatsApp, τα πάντα. Παίρνω, στέλνω, βρίζω, γελάω, τελειώνω. Μερικές φορές, η διαδικασία connecting people κρατάει λίγο παραπάνω. Μια - δυο φορές κράτησε και όλη τη μέρα, γιατί οι people ήταν ζοχαδιασμένοι και βρίζανε. Συνήθως όμως αγαπιόμαστε, οπότε τα λέμε σύντομα και πάμε για δουλειά.
12.00
Αν έχω μάθημα στη σχολή, πλένομαι, ντύνομαι και την κάνω τρέχοντας γιατί πρέπει να πετύχω το Α7, που περνάει κάθε δίσεκτο έτος από την Κηφισίας. Περιμένοντας στη στάση, βρίζω από μέσα μου το υπουργείο Συγκοινωνιών, το Μαρούσι και τον δήμαρχό του – συχνά και την κυρία δημάρχου με τα στρας. Το πρόβλημά μου είναι ότι έχω εμμονή με την ακρίβεια και δεν θέλω να στήνω κανέναν – πολλώ μάλλον τους φοιτητές μου. Από την άλλη μεριά, αν εξαιρέσουμε το Α7, οι μέρες των μαθημάτων είναι οι καλύτερες γιατί μπαίνεις μέσα σε μια αίθουσα με δεκαοκτάχρονα με μάτια και αυτιά, ανοικτά έτοιμα να ταξιδέψουν μαζί σου στον χωροχρόνο. Μπαίνεις μπαφιασμένος και βγαίνεις καινούργιος από την αίθουσα! Γι’ αυτό λέω και ξαναλέω (μολονότι με ακούει το υπουργείο και του βάζω ιδέες) ότι αυτήν τη δουλειά, το καθηγητιλίκι, θα την έκανα και εντελώς δωρεάν! Αν δεν έχω μάθημα, πάλι, δεν ντύνομαι. Διατηρώ την πιτζαμούλα και το γουνάκι ρομπ ντε σαμπρ, φτιάχνω ένα γιγάντιο δεύτερο καφέ και στρώνομαι να γράψω. Εντάξει, ευτυχία. Ο κόσμος έξω μπορεί να καίγεται, ο Τραμπ να βαφτίζει πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, λ.χ., αλλά εγώ ανακατεύω τα υλικά για να κατασκευάσω τον δικό μου κόσμο, έναν άλλο κάθε φορά, όποιον τραβάει η όρεξή μου, όπως τραβάει η όρεξή μου, με τους κατοίκους που τραβάει η όρεξή μου. Κάθε τόσο σηκώνομαι, βγαίνω στο μπαλκόνι και απευθύνω ευχαριστίες στον Μεγαλοδύναμο, το σύμπαν, την αμίτα μόσιον, σε όποιον είναι υπεύθυνος για το ριζικό μας τέλος πάντων, που δεν με έστειλε σε κανένα γραφείο του ΙΚΑ να βαράω σφραγίδες σε πηγμένους πολίτες, αλλά μου ’δωσε τις λέξεις να παίζω και να ζω.
19.00 - 20.00
Σ’ αυτό το σημείο κάνω ένα διάλειμμα. Επειδή δεν διαθέτω πρόχειρη μαμά ή υπηρετικό προσωπικό, πρέπει να ψωνίσω εγώ τα προς το ζην. Πάω, λοιπόν, τρέχοντας συνήθως, μην κλείσουν στο σούπερ μάρκετ, στον αγαπημένο τυρά και τέλος στον υπερκουτσομπόλη και πολύ αστείο μανάβη μας για καλλιτεχνική ενημέρωση και πορτοκάλια.
20.00 - 3.00
Αυτή είναι η διακεκαυμένη ζώνη. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Καταλαβαίνετε. Εξω η ζωή είναι πολύχρωμη και the night belongs to lovers and friends. Ευτυχείτε!
Το ταξιδιωτικό βιβλίο της Λένας Διβάνη «Τι έμαθα περπατώντας στον κόσμο» κυκλοφόρησε προ ολίγων ημερών από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Πηγή: Καθημερινή, του Δημήτρη Αθηνάκη
