Ο χρόνος σκέφτομαι ,ἰσως είναι μιά αργοπορημένη τιμωρία-
γιά ποιό πανάρχαιο σφάλμα!Βράδιαζε.Άνοιξα το παράθυρο κι
αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.
Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιὀ ωραία χρόνια μας,απ' ένα τίπο-
τα:ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ.Κι
όταν ο Θεός μοίρασε το κόσμο,τα πουλιά πήρανε τις γωνίες των
δρόμων κι ο διάβολος τις πιό ωραίες λέξεις..Ύστερα το σπίτι
ερήμωσε.όλοι έφυγαν,κι οι νεκροί κι οι φίλοι κι η νεότητα -
δρόμοι λησμονημένοι στο βάθος της νύχτας και στον κήπο τα δεν-
τρα είχαν ακούσει τόσους λυγμους που άνθιζαν μ'εναν άλλο τρόπο,
''να με θυμάσαι''έλεγε τα φθινοπωρινά βράδια μιά κοριτσίστικη
φωνή,γιατί πάντα στα παιδικά μας χρόνια υπάρχει ένα κορίτσι
που λέγεται Μαρία.Κι άλλα πράγματα που δεν έγιναν ποτέ-
όπως συμβαίνει στη πιό αληθινή ζωή μας.......
Βιολέτες γιά μιά εποχή)
Πινάκας Taras Loboda
Το είδαμε εδώ >> xenia.nikolaidou
