Μία από τις πιο φιλόδοξες καντάτες του Händel, είναι η κοσμική καντάτα "Απόλλων και Δάφνη". Η σύνθεση του έργου ξεκίνησε στη Βενετία το 1709 και τέλειωσε το 1710 στο Αμβούργο.
Η καντάτα είναι βασισμένη στον έρωτα του Απόλλωνα για τη νύμφη Δάφνη, και την προσπάθειά του να την κατακτήσει. Όταν η Δάφνη καταλαβαίνει ότι δεν θα γλυτώσει από το κυνηγητό του, εξαντλημένη πλέον, ζητάει τη βοήθεια του πατέρα της Πηνειού, ο οποίος με τη βοήθεια της μητέρας της, της Γαίας, τη μεταμορφώνει σε δέντρο. Απαρηγόρητος ο Απόλλων κόβει ένα κλαδί και στεφανώνει το κεφάλι του.
-
-
Απόλλων:
"Αφού γυναίκα δεν μπορείς να γίνεις πια δική μου,
το δέντρο τώρα που ‘γινες αιώνια θα μ' ανήκει.
Στεφάνι θα σε βάζω εγώ επάνω στα μαλλιά μου,
στολίδι και στη λύρα μου και γύρω απ' τη φαρέτρα
και τους Ρωμαίους στρατηγούς, εσύ θα συνοδεύεις,
όταν με ατέλειωτες πομπές το θρίαμβο θα ψάλλουν
και θ' αντηχούν στο Λάτιο χαρμόσυνα τραγούδια.
Σαν τα μαλλιά μου που ποτέ δε γνώρισαν ψαλίδι
και το κεφάλι μου ανθηρό για πάντα το κρατάνε,
έτσι κι εσύ τα φύλλα σου ποτέ σου δε θα χάνεις."
Κούνησε η Δάφνη την κορφή όπως ένα κεφάλι
που γνέφει καταφατικά, δείγμα πως συμφωνούσε.
Απόσπασμα από τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου,"Απόλλωνας και Δάφνη" -
Από την σελίδα της
De Profundis Ya
