Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Jason Isbell and the 400 Unit - Reunions (15/5/2020)
Ένα απίστευτο σερί καλών δίσκων συνεχίζεται με το έβδομο άλμπουμ, ηχογραφημένο ξανά στο Νάσβιλ, του τραγουδοποιού από την Αλαμπάμα. Δεν είναι τυχαίο όπου και πάλι, για τέταρτη φορά, ο παραγωγός του είναι ο Dave Cobb (Sturgill Simpson, Chris Stapleton). Κατά κύριο λόγο τα τραγούδια γράφτηκαν στη διάρκεια της περσινής του περιοδείας όπου εμφανιζόταν με τον Father John Misty. Ο ροκ / μπλουζ / κάντρι ήχος του άμεσος στα όρια του λιτού και πλήρως συναισθημάτων μακριά από τη φτήνια του καιρού. Όσο για τους στίχους, σύμφωνα με τα λεγόμενα του δημιουργού όλα τα τραγούδια του άλμπουμ εμπεριέχουν ως κοινό παρανομαστή ένα φάντασμα από το παρελθόν και είναι κατά κάποιον τρόπο μια επανένωση και συμφιλίωση με αυτά, εξού και ο τίτλος του. Αυτή η γλυκόπικρη γεύση που αφήνουν, απώλεια αλλά και ευτυχία, ελπίδα δίπλα στην απόγνωση, αποτυχία και δεύτερη ευκαιρία, όνειρο που κάνει πιο εύκολη την πραγματικότητα, τον κάνουν ν’ ακούγεται σαν το αφεντικό, σωστά; Είναι δηλωμένος οπαδός του άλλωστε.
Ακούστε τα: What've I Done To Help, Only Children, Running With Our Eyes Closed, It Gets Easier, Dreamsicle
What've I Done To Help Help (με David Crosby & Jay Buchanan)
Only Children
Το πρώτο τραγούδι που έγραψε για το άλμπουμ, μιλάει για έναν φίλο του που έφυγε. Αναφέρει κάπου τον Ντίλαν και κάνει μια αναφορά που μάλλον παραπέμπει στο Human Touch του Bruce του ’92. Μακάρι να ήταν το ραδιόφωνο γεμάτο με τέτοιες μελωδίες. Το τρίτο σιγκλ του δίσκου είναι και από τις πιο φορτισμένες συναισθηματικά στιγμές του άλμπουμ.
Running With Our Eyes Closed
Γραμμένο για τη φιλία του με τον πολυγραφότατο ρόκερ Ryan Adams, υπό το φως των περσινών πολλαπλών κατηγοριών του για σεξουαλική παρενόχληση. Δεν φεύγει από το μυαλό μου ακούγοντάς το, ένα καταπληκτικό τραγούδι των ‘80ς, το (Lives In The Balance) του Jackson Brown.
It Gets Easier
Για τον εθισμό του στο αλκοόλ, το ρεφραίν λέει «γίνεται ευκολότερο αλλά ποτέ εύκολο», ειλικρίνεια στο μήνυμα ειλικρίνεια στον ήχο, νέτα σκέτα.
Wolfgang Haffner – Kind Of Tango (28/2/2020)
Το τρίτο μέρος της τριλογίας του γερμανού ντράμερ. Προηγήθηκαν τα Kind of Cool και Kind of Spain, το ’15 και το ’17 αντίστοιχα. Πάντα σε έναν τέτοιο δίσκο που εμπεριέχει και διασκευές, μερίδα του λέοντος του Astor Piazzolla με τρεις, το μοιραίο είναι η σύγκριση με τις αυθεντικές εκτελέσεις και τις προγενέστερες προσεγγίσεις τους. Είναι άδικο όμως να μένεις μόνο εκεί, ειδικά σε περιπτώσεις που έτσι κι αλλιώς μετά από λίγα λεπτά ακρόασης τους, ταξιδεύεις στον δίσκο σαν να περπατάς ένα αυτόφωτο μονοπάτι. Αυτή είναι η περίπτωση κατά τη γνώμη μου εδώ. Άλλωστε ο ακροατής θ’ συναντήσει και πέντε συνθέσεις του αρχηγού του σχήματος. Στο κάλεσμα των σειρίνων του Μπουένος Άιρες ενέδωσε λοιπόν αυτός που θεωρείται ο μπροστάρης του οργάνου της γενιάς του για την πατρίδα του. Στην ισορροπημένη και γεμάτη με σοφή ήρεμη δύναμη παραγωγή ο ίδιος, ηχογράφησε τον περασμένο Σεπτέμβριο τον δίσκο του στην Σουηδία. Το σχήμα συμπληρώνουν για την ιστορία οι Lars Danielsson, μπάσο και τσέλο, με δικιά του σύνθεση ανοίγει ο δίσκος, Christopher Dell βιμπρόφωνο, Simon Oslender πιάνο, Vincent Peirani ακορντεόν, Ulf Wakenius κιθάρα, συνθέτης του τελευταίου των κομματιών που θα βρείτε παρακάτω, Alma Naidu φωνητικά, Sebastian Studnitzky τρομπέτα, Bill Evans σαξόφωνο σε δύο κομμάτια, Lars Nilsson / φλικόρνο.
Ακούστε τα: Tres Hermanos, Tango Cordoba, Close Your Eyes and Listen, Libertango, Tango Magnifique
Tres Hermanos
Close Your Eyes and Listen
Libertango
Tango Cordoba
Ntjam Rosie – Family & Friends (28/2/2020)
Είσαι οπαδός της μαύρης μουσικής εν έτη 2020 και σε έναν κόσμο που κυριαρχεί το hip hop/rap θα περίμενες να μην προλαβαίνεις ν’ ακούς και σόουλ από νέους ή σχετικά νέους καλλιτέχνες που θ’ ανανεώνουν ή τουλάχιστον να τιμούν τη βαριά κληρονομιά που κουβαλάει το είδος. Φεῦ, το σκηνικό μοιάζει με έρημο. Η αλήθεια κατά τη γνώμη μου είναι ότι έστω σε καιρούς που η εύκολη πρόσβαση στη μουσική επηρεάζει αρνητικά το επίπεδο των ήχων που φτάνει στ’ αυτιά σου, αγαπητέ μουσικέ μου φίλε/η, ακόμη υπάρχουν διαμάντια. Πιο βαθιά θαμμένα στη στοίβα αυτών που σου προσφέρονται, χωρίς τα κανάλια προώθησής τους που καταργούνται όλο και περισσότερο, χωρίς τα αυτιά που πριν έκαναν πολύ από τη «βρώμικη» δουλειά για πάρτι σου… Υπάρχουν! Φορτώσου με επιμονή, θυσίασε όσο μπορείς προσωπικό χρόνο και θα πέσεις πάνω τους. Είναι γι’ αυτό που οι εκπομπές του Γιάννη είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίες αν με ρωτάς… Άνθρωποι και εκπομπές που ξέρουν, να καθαρίζουν το δρόμο για να λάμψει ο θησαυρός. Πίσω στην αναζήτηση μουσικέ μου φίλε/η. Η Ολλανδία είναι ο επόμενος σταθμός. Με γονίδια από το Καμερούν η 37χρονη κάτοικος από τα εννιά της, της χώρα της τουλίπας και δη του Μάαστριχ, ξεπέρασε τα δέκα χρόνια δισκογραφικής παρουσίας. Το πραγματικό της όνομα Rosie Boei και εδώ θα βρεις όλα όσα αγαπάς. Χωρίς φωνές και παραφωνίες έναν καταπληκτικό σόουλ με ποπ πινελιές δίσκο με πολλές συγκινήσεις, από εκείνες που η σχεδόν συνομήλικη της βρετανίδα Τζέσι Γουέαρ δεν μπόρεσε να σου δώσει με το δικό της νέο άλμπουμ. Νομίζω ότι η Ntjam, μιλάει απευθείας με τους φάρους του παρελθόντος χωρίς παραμορφωτικούς φακούς. Πως αλλιώς να εξηγήσει κάποιος αυτά που θα συναντήσεις στην επιστροφή της μετά από τρία χρόνια και το Breaking Cycles. Το φανκ στο Family δείχνει τον νονό, το τζαζ φανκ των Crusaders μπαινοβγαίνει στα σαράντα λεπτά του άλμπουμ, την νέο σόουλ των Maxwell, D'Angelo, Erykah Badu ή την ακουστική του I Know, κάτι μεταξύ overjoyed του Στίβι και του 12λεπτου ύμνου I Can See the Sun in Late December της Ρομπέρτα. Ακόμη και η κληρονομία της Αφρικής και των μπλουζ όπως στο We Rise, χωράει σε έναν από τους καλύτερους δίσκους που άκουσα φέτος. Θα πω την αμαρτία μου, το πρώτο τραγούδι που άκουσα από τον δίσκο της ήταν το Start Over Again, χαμογέλασα από ικανοποίηση όπως όταν καλωσόρισα την υπέροχη επιστροφή της Chaka με το Like Sugar το 2018.
Ακούστε τα: We Rise, Start over Again, Family, Sailing Out, Friends, I Know, No Pain
We Rise
Start over Again
I Know
Family
Marcus King – El Dorado (17/1/2020)
Θέλω να πω πολλά με αφορμή τον νέο δίσκου σε παραγωγή της «μύτης» Νταν Άουερμπακ, του μικρού (είκοσι τριών ετών), πρώτο προσωπικό του, που τιμάει τα μπλουζ, το rock του νότου της Αμερικής αλλά και τον αγαπημένο μου ήχο των Muscle Shoals στούντιο. Σαν όμως ένα βιογραφικό που αντί για εκατό σελίδες γράφει ας πούμε βραβείο Νόμπελ, παραθέτω μόνο το επόμενο που είναι κατ’ εμέ σημαντικό: Τόπος Ντάλλας, αφορμή το Eric Clapton's Crossroads Guitar festival, χρόνος 20 Σεπτεμβρίου 2019, όπου είχε παίξει ένα σετ επτά τραγουδιών, τελειώνοντας με το πρώτο από αυτά που σας προτείνω παρακάτω και έχοντας ήδη ερμηνεύσει μεταξύ άλλων τα I Just Want To Make Love To You και Hoochie Coochie Man συνθέσεις και τα δύο του Willie Dixon:
«Αγαπάω πολύ την μουσική σου» - Έρικ Κλάπτον αγκαλιάζοντάς τον…
Ακούστε τα: The Well, One Day She’s Here, Beautiful Stranger, Say You Will, Turn It Up, Too Much Whiskey, No Pain
The Well
One Day She’s Here
Say You Will
No Pain
