Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Τις προάλλες βρέθηκα στο σπίτι του κύριου Ανδρέα. Κάτοικος Κύπρου που δραστηριοποιείτε καλλιτεχνικά, σκηνοθέτης θεάτρου γαρ, στην Ιταλία. Μια λεγεώνα βιβλίων και μουσικής στοιβαγμένα ασφυκτικά και συνάμα προσεγμένα γέμιζαν σχεδόν κάθε πολύτιμο τετραγωνικό του σπιτιού του. Μετά από τη σύντομη συνάντησή μας και καθώς με αποχαιρετούσε δεν αντιστάθηκα να τον ρωτήσω ποια ζωή θα διάλεγε αν έπρεπε, την πραγματική ή αυτή που ξεδιπλώνεται από τους καλλιτεχνικούς φίλους του, μου απάντησε με την ευγενική χροιά της φωνής του που δεν την αποχωρίζεται όσες φορές έχουμε μιλήσει και χωρίς στιγμή να το επεξεργαστεί ο εγκέφαλος του, τη δεύτερη…
Με αυτή τη σκέψη σας παραθέτω δίσκους με έναν δικό τους κόσμο ο κάθε ένας. Σύγχρονα και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους μουσικά σύμπαντα που περιμένουν υπομονετικά να χαθείτε μέσα τους. Ο κάθε ένας, ωσάν ένας άλλος μονόλιθος θα σας μεταμορφώσουν σε David Bowman κάνοντάς σας να αναφωνήσετε, My God, it's full of stars! …
Fred Pallem & Le Sacre Du Tympan – L'odyssée (2018)
Η οδύσσεια ήρθε ένα χρόνο μετά από τις διασκευές του γάλλου δημιουργού Fred Pallem σε θέματα κινουμένων σχεδίων. Με την τζαζ ν’ αποτελεί το βασικό χρώμα της μουσικής παλέτας του, ξεδιπλώνει αριστοτεχνικά ένα εγχείρημα που περνάει με άνεση από την έκδηλη αδυναμία του στην κινηματογραφική μουσική σε ροκ ψυχεδελικούς ήχους και από εκεί στην κληρονομιά που άφησαν πίσω τους οι θρυλικές ηχογραφήσεις του Isaac Hayes και οι blaxploitation ταινίες στα ‘70ς. Ο 46χρονος καθ’ όλη τη διάρκεια των 42 λεπτών της δουλειάς του με την πολυπληθή μπάντα του σαν ένας τρελός επιστήμονας χημείου χρησιμοποιεί δοσομετρητή με ζηλευτή ακρίβεια για πνευστά, έγχορδα και ρυθμική βάση. Φαντάζομαι για παράδειγμα ότι ο μαέστρος Morricone με τον ογκόλιθο Hancock ίσως αποτελούν πνευματικούς πατέρες του, που θα ήταν υπερήφανοι για τα δύο μέρη ας πούμε του L'intrus. Τα swinging ‘60s περνάνε και αυτά από τα ηχεία μαζί με τον φόρο τιμής στη μουσική του Goldfinger ενός άλλου τεράστιου του John Barry όπως στο χτίσιμο του Death and Life of a Suburban Guy. Οι μήνες που έχουν μεσολαβήσει από την κυκλοφορία του είναι ένα τίποτα μπροστά στη διαχρονικότητα του όγδοου άλμπουμ του εν λόγου σχήματος και αυτό το έκανε σχεδόν επιτακτικό να το μοιραστώ μαζί σας.
Ακούστε τα: Astringent Mouse Trap, Le village du sorcier, L'intrus, Pt. 1, Death and Life of a Suburban Guy
Astringent Mouse Trap
Le village du sorcier
L'intrus, Pt. 1
L' Eclair – Polymood (2018)
Πριν από λίγο καιρό όταν πρότεινα το Si O No, https://apotis4stis5.com/lists-f/36308-mia-lista-me-nea-tragoydia-pou-me-syntrofeyoun-afto-to-kairo . Ορίστε τώρα μερικά ακόμη δείγματα γραφής της πιο πρόσφατης δισκογραφικής τους δουλειάς.
Ακούστε τα: L'Arrivée Au Port De Lagos, Taishi-Koto, Pt. 1, Si O No, Coke Mountain
L'Arrivée Au Port De Lagos
Taishi Koto, Pt 1
Coke Mountain
Eliza – A Real Romantic (2018)
Η τριαντάχρονη βρετανίδα Eliza Sophie Caird στα τέλη του 2018 κυκλοφόρησε την τρίτη της ολοκληρωμένη δουλειά. Βουτηγμένη στη σόουλ με έναν άκρως σύγχρονο τρόπο αποτελεί ένα ιδανικό σάουντρακ για μια απόδραση από μια πολύβουη πόλη. H Eliza Doolittle όπως είναι το παρατσούκλι που της κόλλησαν από την παιδική της ηλικία, προφανώς επηρεασμένο από το My Fair Lady, συμπληρώνει οκτώ χρόνια δισκογραφικής παρουσίας και έχει ήδη δύο πετυχημένους δίσκους στη γενέτειρά της. Το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά μια που προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια. Ο πατέρας της σκηνοθέτης και συγγραφέας θεατρικών έργων και η μητέρα της, η Frances Ruffelle, ηθοποιός βραβευμένη με Tony, με συμμετοχή σε ταινίες όπως τα Μυστικά & Ψέματα (1996) και το Les Misérables (2012) και τραγουδίστρια, εκπροσώπησε την Αγγλία στην Eurovision το 1994, από τις σπάνιες αξιοπρεπείς ηχητικά φορές, με το We Will Be Free (Lonely Symphony). Από τη μέχρι τώρα καριέρα της πρέπει να πω ότι εκτός από τη συνεργασία της με τους ιδιοφυείς Disclosure στο ντεμπούτο τους δίσκο, η συνεργασία της με τον Burt Bacharach το 2014 στο Henley festival μου εξιτάρει την φαντασία. Ο τίτλος του νέου της δίσκου αντικατοπτρίζει πετυχημένα μια αύρα νεορομαντισμού που βγαίνει από τα ψηφιακά αυλάκια, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι το πόνημά της αναδεικνύει ένα καλλιτεχνικό όραμα που περιχαρακώνεται από μια concept ηχητική αισθητική, πράγμα όλο και σπανιότερο στις ημέρες μας.
Ακούστε τα: Game, Livid, All Night, Wide Eyed Fool, Alone & Unafraid
Livid
Wide Eyed Fool
Game
Anthony Joseph – People Of The Sun
Οι άνθρωποι του ήλιου είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε με το Time το 2014, συνεχίστηκε το 2016 με το Caribbean Roots. Ο βασιλιάς της μαύρης avant-garde της Βρετανίας όπως έχει χαρακτηριστεί, ακαδημαϊκός, συγγραφέας, ποιητής και τραγουδοποιός βγάζει έναν εκπληκτικό δίσκο. Ερχόμενος από την νότια καραϊβική, το Τρινιντάντ, κάτοικος Αγγλίας από το 1989, ενστερνίζεται για μια ακόμα φορά και με περισσότερη έμφαση από ποτέ την κληρονομιά του που αν και έναν ωκεανό μακριά φαίνεται να μην τον έχει εγκαταλείψει ποτέ. Ήταν τόσο ισχυρό το κάλεσμα του νησιού που για τον έβδομο δίσκο του απομονώθηκε με την παρέα του για ένα μήνα στην περιοχή Sans Souci στα βόρεια του ηχογραφώντας ένα άκρως σαγηνευτικό άλμπουμ. Η soca έχει την τιμητική της, ακολουθούμενη κατά πόδας από την calypso, προωθούμενες στα ουράνια με τη βοήθεια της τζαζ, του φανκ, των εγχόρδων της Ibis String Ensemble και φυσικά της ενέργειας των λέξεων, γνήσιο παιδί γαρ της rapso.
Η ιστορία του Milligan Benji στην εισαγωγή, με το μυθικό του ταξίδι σε εισάγει στον ωκεανό του έργου του δημιουργού, παραδίδεσαι στην σκληρότητα της ζωής των φτωχών γυναικών που περιγράφεται στο Suffering (This Savage Work), οι ρίζες, οι αναμνήσεις, η παράδοση και το παρών των ομοεθνών του περιγράφονται σκληρά, ρεαλιστικά αλλά και με αισιοδοξία στο Dealings. Ο ακροατής του κάνει μια βόλτα στην πρωτεύουσα Port Of Spain με τα ηχεία να συντροφεύουν με σκληρό κυνισμό του Dig Out Your Eye για να παραδοθεί στην ευαίσθητη, σπαραχτική ιστορία του οικουμενικού θέματος ενός χωρισμού στο προσωπικό highlight του δίσκου He Was Trying που βρίσκει κέντρο στις πιο ευαίσθητες χορδές με μια τέχνη που μου θυμίζει έργο του Boss. Το κινηματογραφικό ονειρικό Incense Taxi σχεδόν δεν πατάει στη γη και σε καθοδηγεί αβίαστα στην προσωπική σου ζούγκλα όπου η αναζήτηση αγάπης και αυτογνωσίας είναι ο οδηγός επιβίωσης στην ματαιότητα αυτού του κόσμου…
Μια σπάνια δουλειά που δρα μεν τοπικά αλλά σκέφτεται οικουμενικά και απαιτεί το 100% της προσοχής σας.
Ακούστε τα: He Was Trying, Milligan (The Ocean), Dig Out Your Eye, Dealings, Jungle, Incense Taxi
Dig Out Your Eye
Milligan (The Ocean) (feat. Ella Andall)
He Was Trying
Allan Stivell - Human - Kelt (2018)
Για τον επίλογο άφησα τον γάλλο δημιουργό που ο 22ος δίσκος του είναι γεγονός. Ένα ακόμη κεφάλαιο ενός ταξιδιού που ξεκίνησε πριν από πενήντα πέντε χρόνια. Μια αγαπημένη μου στάση για την ακρόαση δίσκων είναι να αφήνεις στο κατώφλι τους όλες τις προκαταλήψεις σου. Να γίνεις ένας κριτικός μεν αλλά ανοιχτός δέκτης για το ταξίδι που είναι να σου προτείνει ο καλλιτέχνης. Αυτή είναι η τέλεια οδηγία για να ξεκλειδώσει ο συγκεκριμένος δίσκος αλλιώς θα παραμείνει ένα ανεξερεύνητο καλά σφραγισμένο κουτί σε αυτούς που θα το συναντήσουν στον ωκεανό των σύγχρονων μουσικών. Από τον καλλιτέχνη που μας έδωσε έναν από τους ομορφότερους δίσκους που έχω ακούσει το Renaissance de la Harpe Celtique (Renaissance of the Celtic Harp) μια ακόμη δόση μεγαλείου.
Ακούστε τα: DEN II [Simply Human] (ft Bob Geldof) , COM UNA GRAN ORQUESTRA IDEAS [medley / new] (ft Francis Cabrel, Claude Sicre, Lea Antona, OSB), Aardaigh Cuan, Brezhoneg 'Raok [new'], Son Ar Chistr - My cheers To You !, Tri Martolod [new'], Pourquoi es-tu venu si tard ? [Éamonn an chnoic II]
DEN II [Simply Human] (Feat. Bob Geldof)
Com Una Gran Orquestra • Ideas (Feat. Francis Cabrel, Claude Sicre, Lea Antona, OSB)
Ardaigh Cuan (Feat. Andrea Corr, Orchestre Symphonique de Bretagne)
