Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Manic Street Preachers – Distant Colours (LP: Resistance is Futile)
NUUXS – No Good For Me (single)
Γεννημένη στη Γαλλία και μεγαλωμένη στην Αγγλία. Μετά το περσινό EP Pearls αυτό είναι το νέο της τραγούδι, γεμάτο ηλεκτρονικούς ρυθμούς περιτυλιγμένο με μια σαγηνευτική ερμηνεία.
https://www.youtube.com/watch?v=0updpbfq-xs
Ben Khan - 2000 Angels (single)
O 26χρονος βρετανός με πατέρα από την Ινδία, κάτοικος Λονδίνου χρησιμοποιεί και εδώ τα keyboards με αρκετές επιρροές από την δεκαετία του 80. Τα φωνητικά του παραμένουν με το ελαφρό φαλτσέτο τους πόλος έλξης όπως και στα Blades και στο EP του 2015, 1000. Δίχνει να κατανοεί πλήρως τη δομή της ελκυστικής ποπ σύνθεσης με μια δόση πειραματισμού και φανερή τόσο την επιρροή της ροκ, αλλά και των φανκ και ραπ. Σε αναμονή του πρώτου του δίσκου…
Tamino - Indigo Night (EP: Habibi)
Η ερμηνεία του δύο μόλις δεκαετιών καλλιτέχνη κάτοικου Ολλανδίας είναι σίγουρα ιδιαίτερη και τραβάει την προσοχή άμεσα. Τα διακριτικά χρώματα της ενορχήστρωσης μαζί με τον πρωτεύοντα ρόλο της κιθάρας πλαισιώνουν ένα μικρό ηχητικό θησαυρό. Το ότι μοιάζει με τον επίσης βελγικής καταγωγής Maarten Devoldere των Warhaus , https://www.apotis4stis5.com/news-f/27662-2017-11-08-16-27-46 , το υπολογίζω στα θετικά. Αναμένω με ανυπομονησία μια πιο ολοκληρωμένη δουλειά από τα διάσπαρτα τραγούδια που μάζεψε στο EP του.
U2 - What’s Going On (single)
Το 2001 ο Bono και ο Edge συμμετείχαν στην ηχογράφηση για την υποστήριξη του αγώνα κατά του AIDS, με το project Artists Against AIDS Worldwide. Μερικοί από τους καλλιτέχνες που πήραν μέρος τότε ήταν οι Mary J. Blige, Usher, Michael Stipe, Alicia Keys, Jenifer Lopez, Nelly Furtado. Στο ενδιάμεσο όμως από την ηχογράφηση στις αρχές του Σεπτέμβρη έως της κυκλοφορίας του μεσολάβησε η επίθεση στους δίδυμους πύργους και μέρος των εσόδων πήγε για την υποστήριξη των οικογενειών που έχασαν δικούς τους ανθρώπους. Δεκαεπτά χρόνια περίπου μετά αυτή τη φορά το γκρουπ στο σύνολό του ακουμπάει ξανά στη σύνθεση του μεγάλου Marvin.
https://www.youtube.com/watch?v=m0oB6LaR4Ic
Joyner Lucas - I'm Not Racist
Ξέρω τι θα πείτε αλλά το ευχαριστήθηκα μέσα από αυτή τη θέση αντίθεση και το ενωτικό νόημα του. Τι και αν το σκηνικό είναι αμερικάνικο το νόημα είναι οικουμενικό. Μπορεί να το έχουν μεταφέρει άλλοι μεγάλοι στο παρελθόν καλύτερα, αλλά για το σήμερα είναι μια τέλεια αφορμή για δεύτερες σκέψεις από τους νέους που ακολουθούν το είδος φανατικά, και αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να το παραβλέψει κάποιος που πατάει στο σήμερα…
https://www.youtube.com/watch?v=43gm3CJePn0
Naaz - As Fun (EP: Bits Of Naaz)
Η Ολλανδία ξαναχτυπά και μαζί της πάλι η ανάμειξη πολιτισμών. Δεκαεννιά μόλις χρονών, κουρδικής καταγωγής με μια ποπ που σέβεται τον εαυτό της και τους ακόλουθους. Σίγουρα ο δρόμος που ξεδιπλώνεται μπροστά της είναι πολύ νωρίς για να προβλέψεις που θα οδηγήσει και σε συνδυασμό με την πολιτιστική παράδοση που κουβαλά η διαδρομή στο είδος δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στο κόσμο. Όμως η μικρή ξεκίνησε και θα έχει ενδιαφέρον το που θα πάει αυτό το ταξίδι.
Lisa Stansfield - Love Of My Life (LP: Deeper)
Όσο και άτολμο να είναι το νέο της άλμπουμ η βρετανίδα παραμένει μια από τις πιο αγαπημένες μαύρες λευκές φωνές της μουσικής. Στην παραγωγή εκτός από τον μόνιμο συνεργάτη της, και σύζυγο της, Ian Devaney ο ομοεθνής της Mark Cotgrove aka Snowboy που έχουν λατρέψει οι φίλοι της acid jazz.Οκτώ δίσκοι και 29 χρόνια καριέρας τροφοδοτούν μια από τις πιο γλυκές αδυναμίες που μπορεί να έχει κάποιος οπαδός της σόουλ, έτοιμος να της συγχωρήσει οποιοδήποτε στραβοπάτημα.
Halo Maud - Du Pouvoir/Power (EP: Du Pouvoir αναμένοντας το LP: Je Suis Une île)
Μια ακόμη αιθέρια φινετσάτη παριζιάνικη φωνή που πατάει πάνω στα εθνικά ηλεκτρονικά ηχοτόπια που εξάγει με τόσο μεγάλη επιτυχία η χώρα παγκοσμίως.
Jonathan Jeremiah - Good Day (από το αναμενόμενο ομότιτλο άλμπουμ)
Τρία χρόνια μετά το Oh Desire, θα έχουμε καινούργιο άλμπουμ από τον αγγλοιρλανδό που στις φλέβες του τρέχει και ινδικό αίμα. Η γεμάτη του φωνή θα σας θυμίσει ώρες-ώρες τον Michael McDonald και το φολκ σόουλ υβρίδιό του μου φέρνει στον νου, αν και όχι με τις τζαζ επιρροές τον ήχο του αγαπημένο Terry Callier. Αν δεν τον είχατε ανακαλύψει από το 2011 που μας συστήθηκε με το A Solitary Man, με τραγούδια όπως τα single Heart of Stone ή το ονειρικό με τα έγχορδα του Happiness, ή ακόμα αν δεν έχετε κάνει τραγούδι του γάμου σας το Gold Dust από το ομότιτλο του ‘12, έχετε μια καλή αφορμή να το κάνετε τώρα.
