Από το Φαχουρίδη Θεόδωρο
Με αφορμή τα γενέθλια της θυμόμαστε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους που έβγαλαν στα 40 χρόνια καριέρας.
Απαρχή της νέας δεκαετίας και το ντεμπούτο άλμπουμ του γκρουπ είναι γεγονός. Με background το ΝΜΕ και το SEX των McLaren/Westwood, έρχονται πανκ, ροκ, ποπ, μουσικές, συνδυάζονται με την επιθετική ερμηνεία, όπως στο opening track, και το ωραίο μέταλλο της φωνής της front woman από το Οχάιο. Οι λάτρεις του ροκ απλά παραδόθηκαν σε μια μεστή δισκογραφική δουλειά και το γκρουπ απέκτησε το πρώτο του Νο 1. Και κάτι που φαίνεται να έχει ξεχαστεί, ο δίσκος περιέχει το υπνωτιστικό, ρεγγάτο αν μου επιτρέπεται ο όρος, private life, σύνθεση της Hynde που θα γίνει γνωστό 6 μόλις μήνες αργότερα από μία άλλη κυρία, την Grace Jones…
Precious
Private Life
Brass In Pocket (I'm Special)
Όταν κυκλοφορείς έναν από τους καλύτερους δίσκους της μετά ροκ εν ρολ εποχής, σύμφωνα και με το Rolling Stone…και μάλιστα με την πρώτη, η πίεση είναι τρομερή. Αυτό ακριβώς έγινε και στην περίπτωση του γκρουπ. Ο ήχος παρέμεινε ο ίδιος και με τον νέο τους παραγωγό, Chris Thomas, αλλά οι συνθέσεις ακούγονται σαν να μην έχουν τη φρεσκάδα των πρώτων τραγουδιών τους και σίγουρα λείπουν οι ευφάνταστες συνθέσεις. Ίσως για αυτό και η καλύτερη στιγμή του δίσκου, «Pretenders II» κρύβεται στη 2η διασκευή τους στους The Kings.
I go to sleep
Ο Ιούνιος του ‘82 είναι από τις πιο κύριες στιγμές του γκρουπ αφού χάνει δύο από τα μέλη του. Ο μπασίστας για την ακρίβεια απολύεται ενώ ο James "Jimmy" Honeyman-Scott, κιθαρίστας, συνθέτης και ιδρυτικό μέλος τους θα βρεθεί νεκρός. Κοινός παρανομαστής τα ναρκωτικά…
Ακολουθούν 3 από τα καλύτερα σινγλ τους πριν βγει ο τρίτος δίσκος τους…
Ένας φόρος τιμής στον αδικοχαμένο κιθαρίστα τους, με σαφή αναφορά στον μεγάλο Sam Cook, που αποτελεί και την μεγαλύτερη επιτυχία τους στις ΗΠΑ
Back On The Chain Gang
Το κλασσικό πια «Middle of The Road», από τα πιο καθαρόαιμα ροκ τραγούδια τους, με τους αυτοβιογραφικούς στίχους της μαμάς πλέον, κυρίας Davis. Δεν μπορώ να πω αν θα βρείτε και κάπου και το μεσαίο δρόμο του Ταοϊσμού που ισχυρίζεται ως έμπνευσή της η συνθέτρια αλλά παρόλα αυτά είναι πολυαγαπημένο, με αυτή την απολαυστική φυσαρμόνικα στο τέλος βεβαίως βεβαίως...
και το επίσης γραμμένο για τον κιθαρίστα Scott, χριστουγεννιάτικο «2000 miles»
…στην δισκοκριτική του 3ου lp, «Learning to Crawl» τον Φεβρουάριο του ’84, το Rolling Stone, κυρίως για τη στιχουργική της δεινότητα και όχι άδικα, θα την εκθειάζει ως «rockabilly scorcher».
Για το επόμενο πόνημα, 30 χρόνια πριν, η Hynde μένει το μόνο αρχικό μέλος, όπως καταδεικνύεται και στο εξώφυλλο του «Get Close», μουσικοί πηγαίνουν και έρχονται, παραγωγοί αλλάζουν, με αποτέλεσμα ένα κολάζ ήχων, το φανκ δε της βγήκε εκτός από την καταπληκτική παραγωγή του Steve Lillywhite στη διασκευή του Hendrix, και γενικά μια αδύναμη μουσική στιγμή, με εξαίρεση την μπαλάντα «Hymn to Her» και το καταπληκτικό στην απλότητά του «Don’t get me wrong». Όσο για το βίντεο κλιπ του τελευταίου, από τα αγαπημένα της δεκαετίας.
Hymn to Her
Don’t get me wrong
Η δεκαετία του ’90 σε καμιά περίπτωση δεν ξεκίνησε όσο δημιουργικά η προηγούμενη. Η 39χρονη περσόνα, γράφει ακόμη ενδιαφέροντες στίχους, αλλά ο ήχος του γκρουπ στο «Packed» είναι πλέον χωρίς γωνίες, τα δερμάτινα παντελόνια είναι παρελθόν και ούτε ακόμη ο πολύς Johnny Marr και η παραγωγή του πολυγραφότατου Mitchell Froom, σώζουν την ημέρα.
Τέσσερα χρόνια αργότερα το όχημα της Hynde επιστρέφει στο «Last of the Independents». Το ίδιο και το αρχικό μέλος, ο ντράμερ Martin Chambers, ο παραγωγός Chris Thomas σε ένα τραγούδι, από τα καλύτερα του δίσκου, η έμπνευση, ο ροκ ήχος και η αγάπη μας για το γκρουπ, που αποκαθίσταται στα αυτιά μας.
Η συνεργασία στην παραγωγή του Chris Thomas με τον Ian Stanley (βλέπε Tears for Fears)…
I’m a mother
Προσπερνώντας τη δική της πρόταση στα unplugged cds που σάρωναν την αγορά, με το ακουστικό live, «The Isle of View» του 1995, φτάνουμε στον αποχαιρετισμό στη δεκαετία με το «¡Viva El Amor!», το 1999. 20 χρόνια μετά και το όχημα της Hynde μας δίνει μια ακόμη υπέροχη δουλειά. Η ομάδα παραγωγών της κυριολεκτικά τα σπάει αφού είναι ο σούπερ επιτυχημένος από τα 80s κυρίως Stephen Hague και ο Stephen Brian Street (βλέπε Smiths, Blur & Cranberries). Για να θυμηθώ λίγο και το High Fidelity, οι Pretenders κάνουν το καλύτερο άνοιγμα δίσκου μετά το 1978 με το καταπληκτικό «Popstar» και με στίχους όπως αυτούς «…I can see just where she's heading, she's as predictable as Armageddon…»
Popstar
…η επιτυχία έρχεται και αυτή ξανά με το 13o και τελευταίο Top 40 στην Αγγλία μέχρι σήμερα, με μια διασκευή στο τραγούδι των αυστραλών Divinyls «Human οn The Inside», μεταμορφωμένο απλά ως «Human»
Τη νέα χιλιετία οι Pretenders την καλωσορίζουν λίγο πριν φύγει το 2002 με το «Loose Screw», και με μια ανεξάρτητη παραγωγή για πρώτη φορά. Το ροκ βρίσκεται εδώ αλλά έχει αφήσει χώρο να αναπνέουν οι ρέγκε ήχοι που σε προσωπικές στιγμές έχει ερμηνεύσει η τραγουδίστρια, αλλά πρώτη φορά τόσο εκτεταμένα σε άλμπουμ του γκρουπ. Ίσως αν η παραγωγή δεν ήταν τόσο λουστραρισμένη να ήταν όλα καλύτερα αλλά σε τελική ανάλυση ο δίσκος δεν προσθέτει αλλά ούτε αφαιρεί κάτι από το μύθο του συγκροτήματος.
You Know Who Your Friends Are
Τρία χρόνια μετά μπαίνουν στο Hall Of Fame, ενώ ο ένατος στούντιο δίσκος τους «Break Up The Concrete» κυκλοφορεί το 2008. Από το γκρούπ βγαίνει για δεύτερη φορά ο Chambers, η παραγωγή ανήκει για πρώτη φορά στο συγκρότημα, που ξαναμπαίνει στα 40 πρώτα των άλμπουμ της Αμερικής μετά το 1986, ενώ η Hynde για πρώτη φορά μετά το «Packed» γράφει σχεδόν όλα τα τραγούδια. Ο ήχος τους είναι πιο αμερικάνικος από ποτέ και ίσως σε αυτό να φταίει η επιστροφή της στη μάνα γη του Οχάιο.
Το φάντασμα του Bo Diddley πλανιέται πάνω από το γκρούπ σε μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, στο ομότιτλο τραγούδι
Break Up The Concrete
