Ας δώσουμε λίγο παραπάνω βάση σε αυτά τα τραγούδια των Zeppelin
Ο όρος "υποτιμημένο" είναι αδόκιμος για οποιοδήποτε υλικό των Led Zeppelin, ωστόσο στις παρακάτω σειρές θα γίνει ένα "μακροβούτι" στο υλικό του θρυλικού γκρουπ, για τραγούδια στα οποία ίσως δεν έχει δοθεί η δέουσα προσοχή. Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της δισκογραφία των Zeppelin που έχει υπεραναλυθεί και υπερεξηγηθεί. Ας δούμε λοιπόν κάποια τραγούδια τα οποία στα οποία ο κόσμος ίσως θα έπρεπε να εστιάσει περισσότερο. Χωρίς κάποια ιδιαίτερη αξιολογική ή χρονολογική σειρά :
1) No Quarter
Το No Quarter είναι ίσως το νο 1 τραγούδι το οποίο θα έπρεπε να μνημονεύεται μαζί με υλικό όπως αυτό του Stairway to Heaven, του Rock n Roll, του Black Dog και του Good Bad Times. Από την επιβλητική εισαγωγή που προδιαθέτει για κάτι μεγαλοπρεπές, μέχρι το εξαιρετικό riff του Jimmy Page (ένα από τα καλύτερα του), το No Quarter είναι μία από τις καλύτερες συνθέσεις του γκρουπ, period.
2) Your Time Is Gonna Come
Ξεκινάει ιδανικά τη δεύτερη πλευρά του βινυλίου για το ντεμπούτο των Zeps, δίνοντας ύστερα την πάσα στον καταιγισμό μεταξύ άλλων του Communication Breakdown. Ένα μέρος της επιτυχίας των Led Zeppelin οφείλεται στο ότι μπορούσαν με την ίδια άνεση να μεγαλουργήσουν, είτε παίζοντας ακουστικά, είτε ηλεκτρικά. Στα συν του τραγουδιού, ένας Robert Plant ο οποίος αρχίζει και δείχνει πόσο τεράστιος τραγουδιστής
3) Gallows Pole
Το τραγούδι απέκτησε δημοσιότητα πολύ αργότερα από την εποχή του, όταν στα 90s οι Page και Plant συνεργάστηκαν στο θρυλικό ακουστικό album "No Quarter". To Led Zeppelin III είναι ίσως εκείνο το album από τα 4 πρώτα το οποίο μνημονεύεται λιγότερο από τον κόσμο, αν εξαιρέσεις δε το Immigrant Song, το υπόλοιπο υλικό είναι αρκετά υποτιμημένο. Το Gallows Pole ανήκει στην αφρόκρεμα αυτού.
4) Ramble On
Κατευθείαν μέσα από τον μαγικό κόσμο του J.R.R. Tolkien, το Ramble On θα μείνει ίσως στη σκιά των Whole Lotta Love, Heartbreaker και άλλων γιγάντων του Led Zeppelin II. Πολύ καλός συνδυασμός ακουστικού και ηλεκτρικού ήχου από το γκρουπ, εξαιρετική ερμηνεία από τον Robert Plant, ενώ το solo του Page στη μέση του τραγουδιού προκαλεί ρίγη μέχρι σήμερα. Σπουδαίο διαμάντι της δισκογραφίας του
5) Houses of the Holy
Δε βρήκε θέση στο τελικό tracklist του ομώνυμου album και τελικά κυκλοφόρησε στο πλαίσιο του Physical Graffiti. Το Houses of the Holy είναι ένας straight rocker, όπως είχε διαμορφωθεί το hard rock από το 1975 κι έπειτα, χωρίς τις ιδιαίτερες blues επιρροές των πρώτων ημερών. Πολύ καλό τραγούδι που θα μπορούσε να είναι πιο δημοφιλές, αν στον ίδιο δίσκο δε βρισκόταν ο ογκόλιθος που λέγεται Kashmir.
6) Wearing and Tearing
Το τραγούδι με το οποίο μας αποχαιρέτησαν οι Led Zeppelin ήταν κι ένα από τα ταχύτερα και επιβλητικά τους. Βρίσκεται στη συλλογή Coda, που κυκλοφόρησε το 1982 και περιείχε υλικό που είχε απορριφθεί στο παρελθόν. Το εν λόγω τραγούδι γράφτηκε στα sessions του In Through the Out Door και προφανώς δεν ταίριαζε με την κατεύθυνση που είχε πάρει το γκρουπ τότε, κατεύθυνση που είχε ξαφνιάσει πολλούς οπαδούς τους εκείνη την εποχή.
7) Tangerine
Άλλο ένα διαμάντι από το Led Zeppelin III με το ακουστικό ιντερλούδιο του Jimmy Page να είναι πραγματικά ονειρικό. Κλασικός Zeppelin ήχος, μελωδίες και τεχνοτροπία οι οποίες αργότερα θα μετουσιωθούν στο αριστούργημα που λέγεται Stairway to Heaven, καθώς το Tangerine ακούγεται σαν προπομπός του. Ο Plant σε άλλη μία πολύ καλή, αν και safe για τις δυνατότητες του, ερμηνεία
8) When the Levee Breaks
Σε δίσκο που υπάρχουν τα Black Dog, Rock n Roll και Stairway to Heaven, τα υπόλοιπα τραγούδια δυστυχώς θα μείνουν εν μέρει στη σκιά αυτών των γιγάντων. Το When the Levee Breaks είναι ένα από τα δύο τραγούδια της παρούσας λίστας τα οποία ανέδειξαν τη σπουδαιότητα και το μεγαλείο του John Bonham. Χωρίς τους βομβαρδισμούς και το παίξιμο του οποίου οι Led Zeppelin, πολύ απλά, δε θα είχαν γνωρίσει σε καμία περίπτωση την επιτυχία που απολαμβάνουν σήμερα...
9) Fool in the Rain
καθότι ο John Bonham είναι ο άνθρωπος που κρατούσε το ρυθμό στα τραγούδια του γκρουπ με τον πλέον περίτεχνο τρόπο. Έγινε τελικά γνωστός για τις τριπλέτες του και το solo του Moby Dick αλλά η ιδιοφυία του φάνηκε σε τραγούδια όπως το Fool in the Rain, όπου πήρε τον βασικό μπλουζ ρυθμό και τον έκανε τόσο προσωπικό, που χρειαζόταν ένας εξίσου σπουδαίος drummer ώστε να τον πλησιάσει. Αυτός ο drummer ήταν ο Jeff Porcaro των Toto, πολλά χρόνια αργότερα με το Roseanna.
10) Over the Hills and Far Away
Σε ένα άλλο σύμπαν, το Houses of the Holy θα ήταν ένα από τα καλύτερα albums μιας ολόκληρης δεκαετίας. Σήμερα είναι εν μέρει καταδικασμένο να μένει πάντοτε στη σκιά των Led Zeppelin I, II, III και IV, παρά το γεγονός ότι το υλικό του αποτελείται από 8 θησαυρούς. Ένας εξ αυτών το Over the Hills and Far Away, μια παραπάνω από κλασική Zeppelin σύνθεση με την ιδανική εισαγωγή και το εξίσου ιδανικό blues rock riff από τον Jimmy Page. Πως να υποτιμηθεί πραγματικά τέτοιο τραγούδι;
