Η δισκογραφία του γκρουπ που κατάφερε και ένωσε όλους τους Αμερικανούς
Μέλη του Rock n Roll Hall of Fame εδώ και λίγα χρόνια, οι Journey ήταν από εκείνα τα συγκροτήματα που κατάφεραν κάτι μοναδικό, να ενώσουν για μια περίοδο όλο το μουσικό κοινό. Την pop νεολαία, τους παλιοροκάδες που κάνανε τη μετάβαση στα 80s, τον κόσμο όλο με τα τόσο προσωπικά τραγούδια τους. Οι Journey ήταν και είναι ένα τεράστιο γκρουπ, ας δοκιμάσουμε λοιπόν να βάλουμε τα 10 κορυφαία τους albums σε μια σειρά:
Trial By Fire 1996
Μια ιδιαίτερη από κάθε άποψη επιστροφή. Όσο αθόρυβα και ύποπτα εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο οι Journey, το ίδιο αθόρυβα επέστρεψαν με ένα ιδιαίτερα αξιοπρεπές reunion album. Η θρυλική πεντάδα (Perry Schon Cain μαζί με το rhythm section των Valory και Steve Smith), κυκλοφορεί το πολύ καλό Trial By Fire, πιστή στο μελαγχολικό με ξεσπάσματα hard rock που την ανέδειξε στο μουσικό stardom. Η φωνή του Steve Perry αψεγάδιαστη κι αλάνθαστη, απαραίτητο συστατικό μαζί με τα κέφια των Schon και Cain που προσθέτουν άλλο ένα λιθαράκι στο μύθο του group. Στα συν και η υποψηφιότητα για Grammy της εξαιρετικής μπαλάντας When You Love A Woman, που έφτασε μέχρι το Νο 12 του Billboard. Από τα πολύ αγαπημένα reunion albums.
Journey 1975
Κάπου εδώ ξεκινάνε όλα σε μια μορφή της μπάντας πολύ διαφορετική από αυτήν με την οποία γέμιζε τα στάδια κάποια χρόνια αργότερα. Στις επιταγές του prog rock της εποχής και με εμφανείς τις επιρροές από το songwriting των Santana, πρώην μπάντας των Neil Schon και Gregg Rolie, ο δίσκος παρουσιάζει έναν Schon να ξεδιπλώνει σιγά σιγά το ταλέντο του στη ρυθμική κιθάρα και στη σύνθεση (ποτέ δεν ήταν ο καλύτερος σολίστας), ενώ ο Rolie αποτελεί τεράστιο κεφάλαιο καθώς και ποτέ να μην υπήρξε η περίοδος του Steve Perry, θα μιλούσαμε για εκείνο τo group των 70s που άφησε μεγάλη παρακαταθήκη πλάι σε groups όπως οι Kansas κλπ. Και σε μια περίοδο που τα πλήκτρα είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο και ο πολύς Rolie (με θητεία στο φεστιβάλ του Woodstock) ήξερε πως να ανταποκριθεί.
Revelation 2008
Παρά τις ποιοτικές κυκλοφορίες των Journey από το millenium και μετά, το Revelation του 2008 είναι ίσως το μοναδικό album που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τους θρυλικούς δίσκους των προηγούμενων δεκαετιών. Ο δίσκος είναι Journey από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, τα τραγούδια εδώ κι εκεί μπορούσαν να βρεθούν κάλλιστα σε ένα Frontiers, ενώ το στοίχημα με τον νέο Arnel Pineda στα φωνητικά κερδίζεται πανηγυρικά. Ο Φιλιππινέζος δεν πέφτει στην παγίδα να αντιγράψει τον Perry (παρόλο που η χροιά της φωνής του μοιάζει) αλλά ντύνει τα τραγούδια με τις προσωπικές του πινελιές και απελευθερώνει τον Schon και τους υπόλοιπους για το μέλλον. Θριαμβευτική είσοδος στα charts, πλατινένιο το album σε χρόνο dt, η μπάντα δείχνει να έχει ξανά στέρεες βάσεις.
Look Into The Future 1976
Το Look Into The Future είναι το μεσαίο από την τριάδα albums της πρώτης περιόδου των Journey και έμελλε να είναι το καλύτερο. Αύτο έγινε καθώς η μπάντα ξέφυγε από τις περίπλοκες prog δομές του ντεμπούτου τους, για χάρη μιας πιο άμεσης προσέγγισης. Παρόλα αυτά οι πειραματισμοί και η fusion διάθεση των Rolie και Schon ήταν και πάλι εκεί κι έτσι με τα πολλά επιτεύχθηκε ο κατάλληλος συνδυασμός prog αισθητικής και άμεσου rock songwriting. Στα τύμπανα ο πολύς Aunsley Dunbar (μετέπειτα σε Whitesnake και UFO) δίνει το δικό του στίγμα στο album, ενώ από τα ηχεία θα παρελάσουν κάποιες πολύ όμορφες μελωδίες που θα θυμίσουν τους Boston, τους Kansas και άλλους παρόμοιους μεγάλους του αμερικανικού ροκ. Η μπάντα με το συγκεκριμένο album έχτισε ουσιαστικά το fan base της.
Raised On Radio 1986
Οι Journey είναι πλέον ξεκάθαρα η μπάντα του Steve Perry. Είναι υπεύθυνος για τη μουσική κατεύθυνση, για το ποιος θα παίξει στο δίσκο, για τα πάντα. Το rhythm section απολύεται και στο μπάσο έχουμε πλέον τον Randy Jackson, τον γνωστό κριτή του American Idol. Επηρεασμένος κι από τον προσωπικό του δίσκο, ο Perry θα δώσει έναν pop προσανατολισμό, και πολλές φορές θα φέρει κανείς στο μυαλό του τα φωνητικά θέματα κάποιων Hall & Oates ή κάποιου Stevie Wonder. Σε άλλες όμως στιγμές, το μεγαλείο του Journey Hard Rock όπως το μάθαμε και το αγαπήσαμε είναι εδώ. Απόδειξη εκτός των άλλων το Be Good To Yourself, ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Αμερικανών. Παρόλα αυτά οι αρχηγικές τάσεις του Perry εξοργίζουν τον manager Herbie Herbert και τους υπόλοιπους και το σχίσμα δε θα αργήσει να συμβεί.
Departure 1980
Το πλέον μεταβατικό album των Journey καθώς αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ της ώριμης 70s περιόδου με το μεστό και συνθετικά άρτιο hard rock και της 80s περιόδου, με το εμπορικό θαύμα που έκανε το γκρουπ superstars. Τελευταίο album του Gregg Rolie με το συγκρότημα, ο οποίος είχε καταλάβει το δρόμο που θα ακολουθούσαν οι Journey στο μέλλον και αποχωρεί μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Το εναρκτήριο Any Way You Want It παραμένει και σήμερα μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, ενώ η συνέχεια ανήκει στο ύφος των Evolution και Infinity με πολύ καλές εδώ κι εκεί στιγμές, που όμως δεν έφτασαν την ποιότητα των προαναφερθέντων μεγαθηρίων. Το πλέον μοσχοπουλημένο μέχρι τότε album της μπάντας, έθεσε τα θεμέλια και την επόμενη χρονιά θα ερχόταν ο απόλυτος θρίαμβος.
Frontiers 1983
Το μεγάλο στοίχημα για τους Journey καθώς μετά από την τεράστια επιτυχία του Escape, όφειλαν να βγάλουν δίσκο αντάξιο και της προηγούμενης κυκλοφορίας αλλά και της ιστορίας τους συνολικά. Θα τα καταφέρουν με σχετική άνεση καθώς το Frontiers είναι ένα εξαιρετικό hard rock AOR album με την 80s αισθητική και κουλτούρα να έχει αφομοιωθεί πλήρως από τα μέλη της μπάντας και να γίνεται φανερή τόσο στο συνθετικό τομέα, όσο και στα videoclips. Το Seperate Ways θα λατρευτεί από όλο τον κόσμο (το πιο δημοφιλές τραγούδι του group στην Ελλάδα) ενώ πολύ κοντά ακολουθούν και οι μπαλάντες των Send Her My Love και Faithfully. Το Frontiers ήταν κι αυτό ένα πολύ καλό και πετυχημένο album που όμως από ότι φάνηκε ήταν το top της κούρασης και της έντασης μεταξύ των μελών, καθώς πολλές αλλαγές θα ακολουθούσαν στην συνέχεια.
Evolution 1979
Έχοντας κεκτημένη ταχύτητα από το εκπληκτικό Infinity, οι Journey στο ίδιο μοτίβο θα σχηματίζουν σιγά σιγά τις βάσεις για τη φρενίτιδα που ακολούθησε, με το "ζεστό" συναισθηματικό rock τους με τα ξεσπάσματα του Neal Schon. Η χρήση του πιάνου από τον Rolie αφήνει τα τραγούδια να αναπνεύσουν, παρόλο που είναι φανερό πως ο Gregg νιώθει πλέον περιορισμένος. Lovin Touchin Squeezin, Lovin you is Easy, Just the Same Way (εκπληκτική φωνητική "μονομαχία" των Gregg Rolie και Steve Perry) η τριάδα που ίσως θα ξεχωρίσει σε έναν έτσι κι αλλιώς πολύ ποιοτικό δίσκο, τον πρώτο με τον Steve Smith στα τύμπανα, έναν βιρτουόζο που μέχρι και σήμερα κάνει μεγάλη καριέρα ως session-ας και practicioner. Απαραίτητο για τον κατάλογο της μπάντας σε κάθε σοβαρή δισκοθήκη. Ήταν και το αγαπημένο album του Kurt Cobain από εκείνη τη χρόνια, όσο relevant μπορεί να είναι αυτό το fact.
Infinity 1978
Εδώ είμαστε. Το Infinity παρουσιάζει τον Steve Perry στο ευρύ κοινό και η ροκ κοινότητα έχει βρει το νέο της Θεό. Ένα αηδόνι με ανατριχιαστικές ερμηνείες, ιδίως στις ψηλές κλίμακες, από τις πιο συναισθηματικές φωνές που είχαν ακουστεί ως τότε, μαζί με το πλέον κατάλληλο πακέτο τραγουδιών για να τη στηρίξει. Feeling That Way, Winds of March, το πανέμορφο Lights και φυσικά πάνω απ όλα ο αιώνιος ροκ ύμνος Wheel In The Sky θα κάνουν τον κόσμο να αγαπήσει πολύ το νέο σχήμα, και να ακολουθεί κατά πόδας αυτό το κάποτε prog συγκρότημα που τώρα έχει μετατραπεί σε ένα εν δυνάμει μεγαθήριο, το οποίο απευθύνεται στο σύνολο των Αμερικανών μουσικόφιλων. Το δε Patiently εγκανιάζει μια ομάδα τραγουδιών (το Faithfully πχ) που μιλάνε για τη ζωή στις περιοδείες και τα συναισθήματα που βίωνε το group από το αντίστοιχο εξαντλητικό πρόγραμμα.
Escape 1981
Εννιά φορές πλατινένιο. Στο νούμερο 1 του Billboard και στο top 200 για τρία συνεχόμενα χρόνια. Μεθυστικά τραγούδια που μέχρι σήμερα προκαλούν ανατριχίλες στο άκουσμα τους. Ένας δίσκος απαραίτητος για κάθε δισκοθήκη, γενικότερα και όχι απλά rock. Οι Journey στρέφουν όλη την προσοχή του μουσικού κόσμου γύρω από το όνομα τους και αυτή η προσοχή θα κάνει πολύ καιρό να φύγει. Και πως να γίνει διαφορετικά με ύμνους όπως τα Open Arms, Stone in love, Whos Crying Now κ.α. Πολλώ μάλλον ένα πολιτιστικό μνημείο (δεν πρόκειται για σχήμα λόγου, αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά των ΗΠΑ και με τη βούλα) όπως το Don't Stop Believin', τραγούδι που ως γνωστόν οι νεότεροι fans έχουν συνδυάσει με το πρόσωπο του Tony Soprano. Οι Journey καθιερώνονται διά παντός.
