Μία καταγραφή της πλούσιας δισκογραφίας του ιστορικού γκρουπ
Περιμένοντας να ακούσουμε το νέο album Forever, τι καλύτερο από το να ρίξουμε μια ματιά στη μέχρι τώρα πορεία της παρέας των Bon Jovi. Του οραματιστή Jon ο οποίος είχε δει από νωρίς την ευκαιρία και δεν την άφησε να πάει χαμένη. 40 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, πολλά εκατομμύρια οπαδοί, άνθρωποι που έχουν συνδέσει τις πλέον προσωπικές τους στιγμές με το γκρουπ. Ξεκινάμε..
What About Now (2013)
Δε χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα έξυπνος κάποιος ώστε να κατανοήσει πως από το κομβικό These Days και έπειτα το ζητούμενο για τους Bon Jovi ήταν το ουσιαστικό songwriting στα πλαίσια του soft rock με τα όποια ξεσπάσματα. Το στοίχημα αυτό κάποτε τους έβγαινε και κάποτε όχι. Στο What About Now του 2013 συναντάμε κάποιες αξιοπρεπείς στιγμές εδώ κι εκεί, αλλά έτσι κι αλλιώς μιλάμε για ένα συγκρότημα που και κοπανιστό αέρα να ηχογραφήσει οι πωλήσεις είναι εξασφαλισμένες. Θα ξεχωρίσει το ομώνυμο κομμάτι και ολίγον η μπαλάντα I'm with you, αλλά για να ξεκαθαρίσουμε όταν λέμε μπαλάντα εννοούμε ένα απαλό ροκ κομμάτι με ένα σχετικά όμορφο ρεφρέν. Καμία σχέση δηλαδή με I'll be there for you και τα συναφή.
2020 (2020)
Τι να πει κανείς για ένα πολύ "δύσκολο" album, το οποίο κυκλοφόρησε εν μέσω μίας από τις πλέον τραγικές πρόσφατες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας. Η πανδημία του Covid έχει επηρεάσει τη ζωή όλων, οι περιοδείες και οι εκδηλώσεις έχουν φυσικά σταματήσει, οι Bon Jovi προσπαθούν μέσα από τη λαϊκή τους τέχνη να δώσουν στον κόσμο μια ελπίδα που την έχει τόσο ανάγκη. Θα τα καταφέρουν. Τα singles Limitless και Do what you can θα βοηθήσουν πολλούς ανθρώπους να ορθοποδήσουν, ίσως και τα ίδια τα μέλη του γκρουπ που προσπαθούν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, σε μια πρωτόγνωρη περίοδο για την επαγγελματική τους ζωή. Στο 2020 σημαντικό ρόλο έχει και ο επί χρόνια συνθέτης και συνεργάτης των Bon Jovi, Billy Falcon.
This House Is Not For Sale (2016)
Τεράστιο στοίχημα το εν λόγω album για το συγκρότημα καθώς για πρώτη φορά μετά από 30+ χρόνια, δε συμμετέχει ο Richie Sambora σε δίσκο τους. Μετά από μια επεισοδιακή αποχώρηση, οι Bon Jovi θα δώσουν την απάντηση τους ξεκάθαρα. Το σπίτι αυτό δεν πρόκειται να πωληθεί και το μήνυμα είναι πεντακάθαρο μέσα από το ομώνυμο πολύ καλό τραγούδι, για τα δεδομένα του 2016 προφανώς, καθώς σε μια άλλη κλίμακα θα μπορούσε να ήταν cut-off από το Keep the Faith. Σε αρκετά καλό επίπεδο και ο υπόλοιπος δίσκος, ο οποίος πέρα από το καθαρά μουσικό κομμάτι έχει ξεκάθαρα χαρακτήρα "μυνήματος" και δείχνει ότι ένα τεράστιο όνομα όπως οι Jovi δεν πρόκειται να γκρεμίσει τόσο εύκολα όσα έχτισαν μέσα από πολλή δουλειά τα προηγούμενα χρόνια.
Lost Highway (2007)
Ένα "δύσκολο" album για τους Bon Jovi, καθώς από τη μία είχαν να διαχειριστούν την επιτυχία όλων των νεόκοπων συγκροτημάτων με ήχο που προσομοίαζε στο δικό τους και από την άλλη τη δικιά τους επιτυχία, η οποία μετά από super hits όπως το It's my Life και το Have a nice Day άρχισε να παίρνει πάλι τα πάνω της. Πολλώ μάλλον όταν το συγκρότημα αποφάσισε να συγκεράσει και επιρροές από country μουσική, για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό, με τις απόψεις να διίστανται για το αν το αποτέλεσμα τους δικαίωσε. Μεγάλα μέσα όπως το Entertainment Weekly έγραψαν ότι οι Bon Jovi έγραψαν ένα απλά άνω του μετρίου δίσκου, ενώ πιο αληθής φαντάζει η δήλωση ότι το Lost Highway είναι ένας πολύ καλός δίσκος για οδήγηση. Όπως ίσως υποδηλώνει και ο τίτλος του.
The Circle (2009)
Ασχέτως λοιπόν με το αν το πείραμα του Lost Highway τους βγήκε ή όχι, το συγκρότημα σύμφωνα με δήλωση και του ίδιου του Richie Sambora επιδίωξε μια πιο ασφαλή προσέγγιση για τον επόμενο δίσκο, χωρίς αυτό να αποτελεί κάτι απαραίτητα κακό για την ποιότητα του. Επιστροφή στο rock n roll χαρακτήρα του γκρουπ και οι Bon Jovi θα μας χαρίσουν μία από τις πιο αξιόλογες προσπάθειες της τρίτης περιόδου του group, με τις απόψεις φυσικά στον παγκόσμιο τύπο να διίστανται αλλά κάτι τέτοιο συνέβαινε με κάθε κυκλοφορία τους, από την εποχή του Keep The Faith κι έπειτα. Θα ξεχωρίσουν το Superman Tonight που γράφτηκε εν μέρει και από τον σπουδαίο παραγωγό Billy Falcon, καθώς και το εναρκτήριο We Werent Born to Follow που αναφέρεται στο Τείχος του Βερολίνου.
Bounce (2002)
Είναι μια περίεργη από κάθε άποψη περίοδος για το συγκρότημα, με τον Jon Bon Jovi να έχει δραστηριότητες όπως συμμετοχή στο Ally McBeal και το Sex And The City, ενώ οι πρόσφατες επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου έχουν επηρεάσει τις ζωές όλων στο γκρουπ, καθώς επίσης και το καλλιτεχνικό τους momentum. Παρόλα αυτά το συγκρότημα θα προσπαθήσει να ρευστοποιήσει την ξαφνική επιτυχία του Crush με κάποιες αρκετά καλές στιγμές εδώ και εκεί, δείχνοντας την εξέλιξη τους στα χρόνια και την προσαρμογή τους στον rock ήχο του millenium (πχ Nickelback), που τότε ακόμα βρισκόταν υπό διαμόρφωση. Θα ξεχωρίσει το ομώνυμο κομμάτι με το έξυπνο F F F F λογοπαίγνιο, καθώς και το εξαιρετικό για τα δεδομένα της εποχής single "Everyday".
Have a nice day (2005)
Ένα "ταλαιπωρημένο" album το οποίο καθυστέρησε αρκετούς μήνες να κυκλοφορήσει λόγω ασυνεννοησίας της μπάντας με την εταιρεία τους εκείνη τη στιγμή, album που παρόλα αυτά αποζημίωσε τους οπαδούς και περιείχε αρκετές ευχάριστες εκπλήξεις. Με ένα εξώφυλλο αντίστοιχο του τίτλου που προδιαθέτει για πολύ ευχάριστες καταστάσεις, χαρακτηρίζεται άνετα ως optimistic, χωρίς να αφαιρείται κάτι από τον κοινωνικό προβληματισμό κλπ. Θα ξεχωρίσουν φυσικά τα I am και Welcome to Wherever you are, ενώ το ομώνυμο τραγούδι μπαίνει άνετα στον κατάλογο με τις μεγάλες επιτυχίες του γκρουπ, με ήχο που ακροβατεί αριστουργηματικά ανάμεσα στο hard rock της δεκαετίας του 90 και το millenium rock που επικρατεί εκείνη την εποχή.
These Days (1995)
To These Days είναι ένα album με τεράστια σημειολογία από κάθε άποψη, καθώς για πολλούς αποτελεί το τελευταίο μεγάλο album των Bon Jovi ενώ για άλλους τόσους θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί το πρώτο "κακό" album του συγκροτήματος. Η μπάντα είναι πρώτο όνομα εδώ και πολλά χρόνια, κάθε τους βήμα προκαλεί πανικό, ενώ ο ήχος τους είναι φανερό μετά το Keep the Faith για το που ετοιμάζεται να κινηθεί, ταυτόχρονα με τις alternative grunge τάσεις της εποχής εκείνης. Φυσικά έπιασε κατευθείαν κορυφή στα charts, συγκρουόμενο με το History του Michael Jackson. Όσο για τα τραγούδια, το songwriting είναι καθόλα ουσιαστικό καθώς τα πέντε πρώτα του δίσκου, έγιναν όλα επιτυχίες, με το ομώνυμο και το This Aint A Love Song να ξεχωρίζουν.
Crush (2000)
Κι ενώ έχει διαμορφωθεί η νέα μουσική πραγματικότητα, όλοι περιμένουν το νέο πόνημα της μπάντας μετά από πέντε χρόνια εκκωφαντικής σιωπής. Το Crush έρχεται ακριβώς επάνω στο millenium και θα ξεχωρίσει από όλα τα μετέπειτα albums των Bon Jovi μέχρι και σήμερα για έναν και απλό λόγο. Η μπάντα δεν είχε χάσει την ικανότητα της να γράφει τέτοιους ύμνους που όποια και να είναι η τάση της εποχής αυτοί θα ακούγονται πάραυτα. Και απόδειξη ένα υπερεπιτυχημένο single, ένα από τα πλέον αγαπημένα τραγούδια της δισκογραφίας τους, το It's my Life. Το album χαρακτηρίζεται ως "ώριμοι Bon Jovi" από τον τύπο της εποχής, ενώ άλλα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το Say it isn't So και το σπιντάτο One Wild Night.
7800 Fahrenheit (1985)
Τα πράγματα σοβαρεύουν καθώς φτάνουμε στην τελική πεντάδα και εδώ μιλάμε για έναν απίστευτα υποτιμημένο δίσκο. Αν είχε κυκλοφορήσει με κάποιο άλλο όνομα σήμερα θα μιλούσαμε για το χαμένο διαμάντι του AOR Glam rock. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με Bon Jovi και η συγκλονιστική συνέχεια αφαίρεσε σίγουρα κάτι από το συνολικό ενδιαφέρον για το 7800 Fahrenheit. Πολύ καλά τραγούδια σε έναν δίσκο που δεν κάνει κοιλιά, με τα πλήκτρα του David Bryan σε πρώτο πλάνο, στο album που ίσως αναδείχτηκαν περισσότερο από ποτε. Μετά από πολύ σκέψη θα μπορούσαμε να πούμε πως θα ξεχωρίσει το πολύ καλό εναρκτήριο In and out of love, το Only Lonely και φυσικά ένα από τα πιο αδικημένα τραγούδια της δισκογραφίας του σχήματος, The hardest part is the night.
Βon Jovi (1984)
Κάπου εδώ ξεκινάνε όλα λοιπόν για τον Ιταλό μετανάστη και την παρέα του από το New Jersey. Χαρισματικός ως τραγουδιστής και ως frontman από την αρχή, ο Jon Bon Jovi έκανε ξεκάθαρο πως επιζητά τα φώτα και την προβολή, κι αυτό ήταν κάτι που σε συνδυασμό με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του έκανε θαύματα. Ο δίσκος προσομοιάζει στα δύο κλασικά albums του group με τη διαφορά ότι τα γκάζια είναι λίγο πιο ανεβασμένα, ενώ είναι φανερό πως κάτι εξαιρετικό θα κυκλοφορήσει στη συνέχεια από την εν λόγω πεντάδα. Το υπεραγαπημένο Runaway είναι γνωστό τοις πάσι, τα Come Back και Get Ready θα κλείσουν εκπληκτικά το δίσκο, ενώ το πολύ καλό Shot Through The Heart θα μείνει στη σκιά του υπερκλασικού "συνονόματου" του.
Keep the Faith (1992)
Αν υπάρχει ένας δίσκος στην ιστορία της ροκ μουσικής που να καταδεικνύει τη μετάβαση από τον ήχο των 80s στα 90s, αυτός είναι το Keep the Faith. Ένα εκπληκτικό από κάθε άποψη album που με την υψηλή ποιότητα του και το φοβερό songwriting κατόρθωσε και γνώρισε το συγκρότημα σε μια τεράστια νέα γενιά οπαδών, οι οποίοι έτσι ήρθαν σε επαφή και με το παλιότερο υλικό τους. Δεν έχει να κάνει με ροκ το θέμα εδώ, είναι από τα albums που ο κάθε μουσικόφιλος οφείλει να έχει στη ροκ δισκοθήκη του Όσο για τραγούδια; In these arms, I'll sleep when I'm dead, Bed of roses και το ομώνυμο, σε συνδυασμό με το Always που κυκλοφόρησε με το Best Of του συγκροτήματος, έχουν στιγματίσει την εφηβεία των περισσοτέρων, ακόμα και αυτών που το αρνούνται πεισματικά.
Slippery when Wet (1986)
Εδώ όπως μπορεί να φανταστεί κανείς έχουμε να κάνουμε με απόλυτα top υλικό. Από την ιστορία με το απαγορευμένο εξώφυλλο μέχρι τη συνεργασία με τον Desmond "Μίδα" Child, οι Bon Jovi θα ρίξουν όλο τον κόσμο στα πόδια τους και θα μας δώσουν έναν δίσκο που είναι πολύ πιθανόν να έκανε τον ίδιο θόρυβο, ακόμα και αν κυκλοφορούσε σήμερα. Ένα album που ακόμα και η τελευταία του λεπτομέρεια είναι αψεγάδιαστη. Παραγωγή, performance κλπ. Το κυριότερο δε είναι ότι μιλάμε φυσικά για ένα album με τέτοιους ύμνους που πολύ σπάνια συγκεντρώνονται σε ένα και μόνο δίσκο. You give love a bad name, Never Say Goodbye, Raise Your Hands και φυσικά πάνω απ'όλα ένα από τα μεγαλύτερα τραγούδια όλων των εποχών ανεξαρτήτως του είδους της μουσικής, το Livin' on a Prayer
New Jersey (1988)
Ας είναι αυτά τα debates μας και οι διαφωνίες του κόσμου και όχι τίποτα πιο σημαντικό. Το New Jersey είναι το καλύτερο album των Bon Jovi. Είναι το πιο ολοκληρωμένο, είναι το πιο μοντέρνο, είναι αυτό με το καλύτερο songwriting, είναι αυτό με την καλύτερη μπαλάντα. Είναι η πεμπτουσία του δεύτερου μισού της Αμερικανικής ροκ σκηνής, ένας δίσκος που απαγορεύεται να λείπει από οποιαδήποτε σοβαρή ροκ δισκοθήκη. Lay your hands on me, Bad Medicine και Born to Be My Baby σε ένα από τα καλύτερα ξεκινήματα ροκ δίσκου ever, Blood on Blood σε έναν ανεπανάληπτο ύμνο στη φιλία, I'll be there for you και το γκρουπ ακούγεται σε όλη την Αμερική. Οι Bon Jovi στην αιωνιότητα.
To Burning Bridges του 2015 αποτελείται από ακυκλοφόρητο και εν μέρει υλικό από το "ράφι" των Bon Jovi, μένοντας σκοπίμως εκτός της παρούσας κατάταξης.
