Μία σειρά από ακυκλοφόρητα τραγούδια της παρέας του Phil Lynott, που δε βρήκαν θέση στa studio albums τους.
Έχοντας πρόσφατα βιώσει μία μοναδική εμπειρία στο Κύτταρο από την tribute band του Brian Downey, το ξεψάχνισμα της δισκογραφίας των Thin Lizzy αποτελούσε για μια ακόμα φορά μονόδρομο. Ιστορικά τραγούδια που είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ζωντανά από το συγκρότημα του αυθεντικού και μοναδικού drummer των Lizzy, τραγούδια αγαπημένα που απολαμβάνουμε δίπλα σε άλλα σπανιότερα, κάποια από τα οποία δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Τα τελευταία κατέληγαν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ως συμπλήρωμα σε κάποιο single που κυκλοφορούσε πριν την κυκλοφορία ενός full album, σε κάποιο greatest hits compilation που απευθυνόταν στους φανατικούς συλλέκτες. Οι εντυπώσεις υπήρξαν μοιρασμένες, με ορισμένα τραγούδια να είναι καλύτερα και από άλλα αντίστοιχα που βρήκαν τη θέση τους σε κάποιο δίσκο, ενώ κάποια άλλα έδιναν από μακριά την αίσθηση ενός filler που απορρίφθηκε με σχετική ευκολία.
Από τα μεγάλα γκρουπς των 70s, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί εύκολα πως οι Thin Lizzy έχουν μια ολόκληρη "κρυφή" δισκογραφία. Έναν πλούτο από ακυκλοφόρητα τραγούδια, που ενίοτε έδειχναν και την κατεύθυνση προς την οποία κοιτούσαν ο Phil Lynott κι η παρέα του, σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για αρκετά τραγούδια που κάλλιστα θα μπορούσαν να υπάρχουν σε κλασικά albums όπως το Vagabonds of the Western World, το Johnny the Fox, ακόμα και το Thunder and Lightning.
Στις παρακάτω σειρές θα προσπαθήσουμε να συγκεντρώσουμε τα καλύτερα τραγούδια από όλο αυτό το σπάνιο υλικό. Η αναφορά στα τραγούδια γίνεται χωρίς χρονολογική ή αξιολογική σειρά :
Half Caste (1975):
Μπορεί το εν λόγω τραγούδι να ξέμεινε από τα sessions του "Fighting", ωστόσο ηχητικά παραπέμπει ευθέως στα ηχοχρώματα του προηγούμενου Nightlife. Πρόκειται για ένα αρκετά εύθυμο μίγμα από soul και funk επιρροές, πάνω στη hard rock βάση που συνέθεσε ο Lynott, εκμεταλλευόμενος το νέο διπλό κιθαριστικό σχήμα με το οποίο άρχισε να συνεργάζεται. Κάπου ανάμεσα στο She Knows και το Sha La La, δικαιολογεί την απουσία του από το Fighting, όντας ένα από τα καλύτερα τραγούδια των sessions του Nightlife.
Weasel Rhapsody (1976):
Σχεδόν ακυκλοφόρητο, καθότι τα βασικά του κιθαριστικά θέματα ακούστηκαν στο Rocky από το θρυλικό Johnny the Fox, παρόλα αυτά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια αργόσυρτη όσον αφορά τα κρουστά, αλλά ιδιαίτερα δυναμική όσον αφορά τις κιθάρες εκτέλεση. Οι πινελιές των Gorham και Robertson δημιουργούν ένα instrumental κρεσέντο, το οποίο άνετα θα μπορούσε να ξεκινάει ή να κλείνει τις τότε συναυλίες του συγκροτήματος. Ίσως η πιο σκληρή εκδοχή των Lizzy εκείνη την εποχή.
Blackmail (1978):
Εδώ έχουμε να κάνουμε με το πρώτο διαμαντάκι της λίστας, έναν ύμνο που δυστυχώς κόπηκε τελευταία στιγμή από το tracklist του Black Rose. Τοποθετημένο ηχητικά ανάμεσα στον εν λόγω δίσκο και στο προηγούμενο Bad Reputation, οδηγείται από ένα ιδιαίτερα "αλήτικο" riff, διανθισμένο από ένα εξίσου φοβερό solo του Brian Robertson Κλασικό δείγμα του bluesy hard rock που έπαιζε το συγκρότημα εκείνη την εποχή, κατά την οποία παρεπιπτόντως μεσουρανούσε το punk κι η disco.
Sitamoia (1974):
Απομεινάρι της εποχής του Vagabonds of the Western World, το τραγούδι αποδόθηκε στον Brian Downey και κυκλοφόρησε πρωτίστως στη συλλογή Remembering Part I, καθώς επίσης πολλά χρόνια αργότερα και στο box set “Vagabonds, Kings, Warriors, Angels”. Ο Downey πρωταγωνιστεί παρεπιπτόντως δίνοντας έναν σχεδόν tribal ρυθμό, με τις κιθάρες να νοστιμίζουν την τελική μορφή του τραγουδιού και τον Phil να δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία με τον χαρακτηριστικό τραγουδιστό-αφηγηματικό τρόπο του. Φοβερή η χρήση βιολιού στο τέλος, ενώ στο κομμάτι λάμπει κι ο Gary Moore στο πρώτο σύντομο πέρασμα του στο συγκρότημα.
Blues Boy (1976):
Αυτό που λέει ο τίτλος λίγο πολύ, με τους Lizzy να μας παραδίδουν το δικό τους tribute στους μεγάλους του είδους, μέσα φυσικά από το πρίσμα του διπλού κιθαριστικού ήχου σήματος κατατεθέν. Ο Lynott επισκέπτεται εποχές Vagabonds of the Western World στα φωνητικά, ενώ για μια ακόμα φορά τα solos των Gorham-Robertson κλέβουν την παράσταση. Παραπλήσιο άκουσμα είναι άνετα ένα El Diablo από ZZ Top, με ολίγη από Jesus just left Chicago.
I need you (1970):
Πίσω στις απαρχές του συγκροτήματος και ως b-side στο ντεμπούτο single The Farmer, θα βρούμε το I Need You. Καμία σχέση φυσικά με τον ήχο με τον οποίο οι Lizzy μεγαλούργησαν αρκετά χρόνια αργότερα, το εν λόγω τραγούδι βρίσκει τον Phil να τιμάει τις πρώιμες επιρροές του, το rhythm and blues, τον Elvis, το rock n roll στα πρώτα επικίνδυνα μονοπάτια του. Η επιρροή από Presley ήταν ένα στοιχείο που ο Lynott δεν αρνήθηκε ποτέ, ίσα ίσα του αφιέρωσε το King’s Call στον προσωπικό του δίσκο (Μαζί με Mark Knopfler). Κάποια σημεία που παραπέμπουν σε Ray Manzarek κάνουν το αποτέλεσμα ακόμα καλύτερο.
Kill (1980):
To Kill ανήκει σ’εκείνη την κατηγορία τραγουδιών που το συγκρότημα έγραφε με ξεκάθαρο συναυλιακό προσανατολισμό. Σαν το "Are You Ready?" το οποίο θα είχε περίοπτη θέση στην εν λόγω λίστα, εάν δε διαιωνιζόταν από το Live and Dangerous του 1978. Ένας boogie rock ύμνος που αν δεν τραγουδούσε ο Phil Lynott, θα μπορούσε άνετα κάποιος να το μπερδέψει με τραγούδι των Status Quo.
Cold Black Night (1978):
Το μικρό αδερφάκι του Dancin’ in the Moonlight. Με μια σπαρακτική ερμηνεία από τον Lynott, ο οποίος μιλάει για τον υποτιθέμενο θάνατο της μητέρας του, τον οποίο και δε θα βίωνε ποτέ καθώς στο τέλος έφυγε πολύ πιο νωρίς από αυτήν. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως η απουσία του Cold Black Night από το Black Rose για το οποίο προοριζόταν, έχει παίξει μεγάλο ρόλο στην αναγνωρισιμότητα του Dancin’ in the Moonlight, το οποίο και τελικά έπαιξε στην κατηγορία του χωρίς αντίπαλο. Εξαιρετικά κιθαριστικά solos για μια ακόμη φορά.
Little Darling (1974):
Στο εν λόγω single, οι Thin Lizzy παρουσιάζουν το νέο τους πρόσωπο στο ευρύ κοινό. Με τον Gary Moore να έρχεται για πρώτη φορά να βοηθήσει ύστερα από την αποχώρηση του Eric Bell, η funky διάθεση του Nightlife πάει περίπατο και το ευθύ hard rock του Little Darling αποτελεί προπομπό της κατεύθυνσης που θα ακολοθούσε το συγκρότημα τα επόμενα χρόνια. Τραγούδι που φανερώνει τον χειμαρρώδη κιθαριστικό τόνο του Moore και που μόνο στο ντεμπούτο solo album του "Back on the Streets" ξανακούσαμε.
Don’t Play Around (1980):
Ένας hard rock δυναμίτης, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε ως B-Side στο "Killer on the Loose" single και που φυσικά χαρακτηρίζεται από τον γενικότερο ήχο του Chinatown. Πιθανώς να μη βρήκε το δρόμο προς το τελικό tracklist του album, στο όνομα μιας ποικιλομορφίας των τραγουδιών, την οποία παρά την ποιότητα του δεν εξυπηρετούσε. Εξαιρετικός Brian Downey αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πόσο παραγνωρισμένος drummer είναι, το δε διπλό solo στο τέλος είναι από αυτά τα κιθαριστικά θέματα που έκαναν πολλούς ακροατές να γίνουν κάτι παραπάνω από απλοί οπαδοί του σχήματος.
Just the Two of Us (1979):
Στο ίδιο μοτίβο με το Don’t Play Around, το Just the Two of Us βρίσκοταν στη δεύτερη πλευρά του single Do Anything You Want To από το Black Rose. Έχασε τελικά το δρόμο του προς το δίσκο ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να αντικαταστήσει ένα S&M ή ένα Got to Give it Up. Εξαιρετικό solo από τον Scott Gorham, ενώ για άλλη μια φορά φανερώνεται το μεγάλο ταλέντο του Gary Moore, κάτι που μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι θα γινόταν αν παρέμενε στους Thin Lizzy και δεν ακολουθούσε τη γνωστή λαμπρή προσωπική καριέρα.
Trouble Boys (1981):
Άλλο ένα όμορφο leftover των Lizzy, αυτή τη φορά από το Renegade, που επίσης παραπέμπει στους Status Quo και το εύθυμο και ευθύ Boogie Rock τους. Όμορφο μέσα στην απλότητα του, σίγουρα δεν ταίριαζε με το γενικά σκοτεινό κλίμα του εν λόγω δίσκου. Στο Renegade και στην προτελευταία μορφή των Lizzy, με Snowy White και τον νεαρό Darren Wharton (Dare) στα πλήκτρα, τα προβλήματα με καταχρήσεις έχουν ήδη αρχίσει να καταβάλλουν το συγκρότημα, με τον Snowy White - κατά τον ίδιο - να τραβάει κουπί μόνος του σε ένα ολοένα και περισσότερο αβέβαιο περιβάλλον.
Don’t Let Him Slip Away (1982):
Ίσως το καλύτερο τραγούδι της λίστας. Ένα έπος που σμιλεύτηκε ανάμεσα στα Renegade και Thunder and Lightning και με ήχο που παραπέμπει εμφανώς και στα δύο. Με το μπάσο του Phil και το μονόλογο του στην αρχή να δίνουν το στίγμα, το Don’t Let Him Slip Away φωνάζει από μακριά πως είναι ένα από τα τελευταία μεγάλα δημιουργήματα του Lynott. Ενός ανθρώπου που παλεύει να νικήσει τους δαίμονες του, ωστόσο το ταλέντο του του απαγορεύει να συνθέσει κάτι λιγότερο από ένα ακόμα πολύ καλό τραγούδι. Εν προκειμένω ένα mini αριστούργημα.
Bonus :
In the Delta (1981):
Για το τέλος ένα ακόμα σκοτεινό bluesy τραγούδι από την φαρέτρα των ακυκλοφόρητων των Lizzy, με τον πασίγνωστο Huey Lewis, προσωπικό φίλο του Lynott, να συνεισφέρει τα μέγιστα στη φυσαρμονικά. Το βαρύ blues ήταν ένα είδος με το οποίο ανέκαθεν φλέρταρε ο Lynott, χωρίς ίσως να μπορέσει να το χωρέσει επαρκώς στον σαφή rock προσανατολισμό του group, τουλάχιστον από το 1975 κι έπειτα. Παιχνίδια με τις φωνητικές γραμμές και ξεκάθαρη blues φόρμα, από ένα μεγάλο γκρουπ που όμως δε μας είχε συνηθίσει σε τέτοιους ήχους.
