Κάτι άλλο ήθελα να γράψω αλλά ένα σχόλιο του “neverwill” για την Άννα Βίσση μου έδωσε την αφορμή να ψάξω να δω που πατάμε και που βρισκόμαστε μουσικά όλοι εμείς που υποτίθεται έχουμε αυτιά και μάτια δεκατέσσερα και κρίση που κόβει τον άνεμο στα τέσσερα.
Αποφάσισα ν’ αφήσω την εσωστρέφεια και να κοιτάξω την εξέλιξη μ’ αξιοπρέπεια. Είδα μάτια πολλά, γαλανά και πλάνα, μα ουσία καμία, γιατί είχα αφήσει στο πόστο μου και είχα πάει γι’ αυτοψία.
Τα όνειρα στον έβδομο μουσικό ουρανό φτιάχνονται πλέον από διαφορετικά υλικά. Άχρωμα, φθαρτά και καταναλωτικά.
Ονειρευόμαστε ξύπνιοι πίσω από οθόνες I-Phone, I-Pod, I-Tunes , I-στο διάολο. Οι υπόλοιποι λογιζόμαστε ως οπισθοδρομικοί, αντιδραστικοί, αντιεμπορικοί, και ρομαντικοί παραβάτες.
Κυριαρχεί παντού η εικονική πραγματικότητα, αφού επικοινωνεί η ίδια πιο γρήγορα και από την σκέψη μας. Έτσι η μουσική κρύβεται στο περιτύλιγμα και η ουσία βρίσκεται στις κορδέλες και τις επικοινωνιακές κορώνες.
Έτσι «έκλεψα» κι ‘γω τον “neverwill” αλλάζοντας τον τίτλο του άρθρου μου, γιατί ορθώς γράφει, η μουσική για να είναι σημαντική, πρέπει ν΄ αφήνει ίχνη πάνω μας.
Παραφράζοντας το τραγούδι του Δάντη θα πω:
Σ’ αυτόν τον δίσκο απόψε θέλω αποδείξεις και ονόματα/
και τ’ αυλάκια του θα ψάξω πόντο-πόντο/
κι άμα δεν βρω ακουστικά αποτυπώματα/
θα πει πως πήγε η ακρόαση στον βρόντο.
Θέλουμε λοιπόν απτά παραδείγματα που να μιλούν στην ψυχή μας. Ο “neverwill” δίνει το πρώτο παράδειγμα με τους Eagles. Τα επόμενα αποτελούν οδηγό πόλης για να γνωρίσουμε καλύτερα τα «μέρη» που έχουμε πάει και να τα εκτιμήσουμε όπως πρέπει, σαν αυτό που έγραψε ο Duke Ellington το 1931 και έβαλε στίχους ο Irving Mills “It Don't Mean a Thing (If It Ain't Got That Swing)”.
EAGLES - I can't tell you why -1979
Οι Eagles στα τέλη της δεκαετίας του ’70 κυκλοφορούν το “The Long Run”-1979 πριν «σιγήσουν» δισκογραφικά για 27 ολόκληρα χρόνια μέχρι την κυκλοφορία του “Long Road Out of Eden”-2007. Το “The Long Run” είναι η «αδύναμη» συνέχεια του διάσημου “Hotel California”. Και τι μ’ αυτό. Με νέο τραγουδιστή τον μακρυμάλλη Timothy B. Schmit από τους Poco, στην «ζωντανή» αυτή εκτέλεση του “I can't tell you why” δείχνουν σε όλους εμάς πως είναι να μεταφέρεις στο τραγούδι το βάθος της ψυχής σου, το αρχαίο αίμα, τη στιγμή της δημιουργίας που ανεβαίνει ζεστό από τις γυμνές πατούσες των ποδιών σου. Η οργανική συνεργασία τους έχει αυτό το “swing” που με αφήνει άναυδο.
BEE GEES –Too much heaven -1979
Το “I can't tell you why” με τα φαλτσέτο φωνητικά μου έφερε αυτόματα στο μυαλό τους Bee Gees που στην Ελλάδα την δεκαετία του ’70, αφού τους κατηγόρησαν για «καρεκλάδες» και άλλα χαζά, αργότερα όλοι τους χόρεψαν και σήμερα τους επαινούν και τους υπολήπτονται. Τα φωνητικά τους εκπέμπουν αυτό το θείο αποτέλεσμα που μου ακούγεται σα μίνι όπερα. Το τραγούδι πήγε Νο1 στην ΗΠΑ και οι Bee Gees το έπαιξαν ζωντανά στο φιλανθρωπικό κονσέρτο «Ένα τραγούδι για την UNICEF» στις 9 Ιανουαρίου 1979 στην Νέα Υόρκη. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία κι αμαρτία.
MOODY BLUES –Steppin' in a Slide Zone –(1979)-2017
Οι Moody Blues με το “Nights in White Satin” καθόρισαν το prog-rock και την χρήση ορχήστρας στην rock σκηνή στην ανατολή της δεκαετίας του ’70. Το 2017 με την ευκαιρία της συμπλήρωσης μισού αιώνα από την κυκλοφορία του καθοριστικού “Days of Future Passed” αποφασίσουν για πρώτη φορά στην καριέρα τους να παίξουν ολόκληρο το μουσικό έργο συν κάποια κομμάτια στο Sony Centre, στο Toronto του Καναδά. Απ’ αυτό το σόου διαλέγω το “Steppin' in a Slide Zone” που με την ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα, το μεράκι του Justin Hayward και το σαγηνευτικό φλάουτο της Norda Mullen σε πάει στ’ άστρα και όπου αλλού επιθυμείς.
CHAKA KHAN – Ain't nobody -1983
Την Chaka Khan την θυμάμαι από τις εκπομπές του Πετρίδη, να την εκθειάζει στην δεκαετία του ’70 και ΄80 και να λέει πόσο σημαντική είναι για την «μαύρη» μουσική και όχι μόνο και ότι στην Ελλάδα κανείς δεν την ακούει. Τον Νοέμβριο του 1983 κυκλοφορεί το “Ain't nobody” που κερδίζει και το Grammy για την καλύτερη R&B ερμηνεία της χρονιάς. Η σύγκριση με τους κλώνους Dua Lipa, Beyoncé και Rihanna κλπ δείχνει αβίαστα που βρίσκονται οι ρίζες αυτού του «δέντρου» που τα σημερινά παιδιά λένε αόριστα και ακαθόριστα R&B.
DONNA SUMMER –I Feel Love -1977
Ακόμη μια εκδιωγμένη ιέρεια της μουσικής, η «βασίλισσα της Disco», Donna Summer. Με την φωνή της, τις στιλιστικές και ερμηνευτικές της επιλογές και προτού να καταλάβουμε ότι έγραφε την χορευτική ιστορία των ‘70ς και των αρχών των ‘80ς, την περάσαμε από χίλια κύματα. Άλλωστε το τραγουδούσε και η ίδια, “Bad Girls”. Με την λάγνα ερμηνεία της στο “I Feel Love” και τα επανειλημμένα synthesizer loops του Giorgio Moroder που καθόρισαν τον ήχο εκατοντάδων synth-pop συγκροτημάτων των eighties, έγραψε από νωρίς την μουσική του αύριο, ίσως και του μεθαύριο.
DOOBIE BROTHERS -Long Train Running (Live)
Αλλαγή ύφους και ίχνους. Το τραγούδι των Doobie Brothers βγήκε το 1973 και αποτέλεσε ένα από τα rock standards στις ντισκοτέκ των ‘80ς. Η ενέργεια και η ερμηνευτική δεινότητα που παρουσιάζει αυτή η ζωντανή του εκτέλεση είναι κάτι που σου κάνει να το θυμάσαι για πάντα. Είτε το ακούν σήμερα είτε το ακούσεις μετά από είκοσι χρόνια, το στίγμα του τραγουδιού σε ακολουθεί σαν μανιασμένη αλογόμυγα.
WHO –Who are you -1978
Πρέπει να το πω από την αρχή, οι WHO ήταν και είναι το αγαπημένο μου γκρουπ. Το promo film του “Who are you” που συμπεριλήφθηκε στο φιλμ τους “The Kids are alright” δείχνει ξεκάθαρα ποίοι είναι και γιατί άφησαν ανεξίτηλα τα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα στην σύγχρονη μουσική σκηνή του 20ου αλλά και του 21ου αιώνα.
FOREINGER & the 21st Century Symphony Orchestra -Cold As Ice -2018
Τους Foreinger τους ξέρουμε από τα πασίγνωστα “Double Vision”, “Urgent”, “Waiting for a girl like you” και άλλα. Εδώ είναι το «κάτι» άλλο. Μετά την αποχώρηση του Lou Gramm το 2003 έμειναν ορφανοί από τραγουδιστή και στην θέση του ήρθε ο πραγματικά άγνωστος Kelly Hansen. Το 2018 παίζουν στην Λουκέρνη της Ελβετίας με την βοήθεια, της σχεδόν 100μελους ορχήστρας και χορωδίας “21st Century Symphony Orchestra”. Τα sold out κονσέρτα, η ατμόσφαιρα και η σκηνική παρουσία τους, δείχνουν ότι ο «άγνωστος» Kelly Hansen είναι χαρισματικός performer και δίνει νέα υφή στα κομμάτια και παράταση μνήμης. Κρίμα να μην είμαι εκεί, ν’ αφήσω έστω λίγη από την σκόνη των παπουτσιών μου στα καθίσματα του θεάτρου.
