Μερικές από τις καλύτερες στιγμές του Jeff Beck

Ο Τζεφ Μπεκ, ο οποίος πέθανε ξαφνικά σε ηλικία 78 ετών, ήταν από τους πρώτους και τελευταίους από τους επικούς ήρωες κιθάρας της ροκ μουσικής. Έπαιξε σύμφωνα με τους δικούς του κανόνες, με στυλ τόσο απρόβλεπτο όσο και τα διαφορετικά είδη μέσα από τα οποία έκανε τζαμάρισμα,

Ιδιαίτερα καινοτόμος και απρόθυμος να συμβιβαστεί —συχνά εις βάρος του να έχει έναν μοναχικό στόχο καριέρας— ο Beck ήταν ένας από τους πιο διάσημους μουσικούς της Μεγάλης Βρετανίας που βγήκε από τη δεκαετία του 1960 με ψυχεδελικά μπλουζ, μια τιμή που μοιράστηκε με τους συναδέλφους του στους Yardbirds, Eric. Clapton και Jimmy Page.

Stroll On από το Blow Up

Jeff Beck, “Hi Ho Silver Lining”/ ”Beck’s Bolero” (1967)

Mε φιλοξενούμενους μουσικούς όπως ο Keith Moon των Who, ο συνεργάτης των Rolling Stones, Nicky Hopkins και ένας προ-Led Zeppelin John Paul Jones.

Jeff Beck, “I Ain’t Superstitious” (1968)

Αν και πιστώνεται μόνο στον Beck, το άλμπουμ "Truth" με το "I Ain't Superstitious" του Willie Dixon, χρησίμευσε επίσης ως εισαγωγή στο Jeff Beck Group - για τον τραγουδιστή Rod Stewart, τον μπασίστα Ronnie Wood και τον ντράμερ Micky Waller.

The Jeff Beck Group, “Situation” (1971)

Μετά τη θητεία του με τον Rod Stewart, ο Beck προχώρησε στην επόμενη φάση του, μια νεότερη έκδοση του Jeff Beck Group εμπνευσμένη από ψυχή και τζαζ, με τον τραγουδιστή Bobby Tench, τον πιανίστα Max Middleton, τον μπασίστα Clive Chaman και τον ντράμερ Cozy Powell.

Stevie Wonder, “Lookin’ for Another Pure Love” (1972)

Για να δονηθεί με τη μετάβαση του Stevie Wonder στο ευάερο R&B και το funk με βάση το Moog, ο καλλιτέχνης χρησιμοποίησε το ταλέντο του Beck, του οποίου το έργο σε όλη την μπαλάντα πηδά από κρυστάλλινα σόλο και γρήγορα επινοημένες ομάδες αρμονίας σε αυτό που ακούγεται σαν Χαβανέζικη κιθάρα . Λαμπερή και απλή, αυτή η συνεργασία καθόρισε πολλά από αυτά που θα συνέβαιναν και για τους δύο καλλιτέχνες την επόμενη δεκαετία.

Beck, Bogert & Appice, “Superstition” (1973)

Το post-Cream power trio περιλάμβανε τον μπασίστα Tim Bogert και τον all-star Carmine Appice των Vanilla Fudge. Η καλύτερη στιγμή τους: το dirty funk jam jive του "Superstition". Γράφτηκε από τον Stevie Wonder κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του "Talking Book" με τον Beck,

Jeff Beck, “She’s a Woman” (1975)

Κάθε κομμάτι στο "Blow by Blow" - άλμπουμ από το 1975 του Beck που έγινε Top 10 - είναι νικητής. Από τη διασκευή τραγουδιών του Stevie Wonder μέχρι την ευρύχωρη παραγωγή του Τζορτζ Μάρτιν και τις πολυτελείς ορχηστρικές διασκευές, μέχρι την εφεδρική υποστήριξη του πληκτρίστα Max Middleton, του μπασίστα Phil Chen και του ντράμερ Richard Bailey, το άλμπουμ είναι τελειότητα pop jazz-fusion. Διασκευή στο τραγούδι των Beatles

Cause We've Ended as Lovers

Από το Blow By Blow

Jeff Beck, “Star Cycle” (1980)

Από το άλμπουμ "There & Back", στο οποίο συμμετέχει ο τότε σταθερός σύντροφός του, πληκτρίστας, Jan Hammer (μαζί με τον ντράμερ Simon Phillips και τον παραγωγό Bowie, Ken Scott)