Από τον Κωστή Δ. Μπίτσιο
«ROMA»
7/10
Το μαυρόασπρο φιλμ σκηνοθετεί (σε 65mm), φωτογραφίζει, μοντάρει και γράφει ο συμπαραγωγός Alfonso Cuaron. Ο τίτλος αποτελεί αναφορά στην γειτονιά της Mexico City, στην οποία μεγάλωσε. Η ταινία αντλεί έμπνευση από τα παιδικά χρόνια του δημιουργού. Παρακολουθούμε την καθημερινότητα μιας μεσοαστικής οικογένειας και της υπηρέτριάς τους Cleo (Yalitza Aparicio). Αρχηγός του σπιτιού είναι η σύζυγος Sofia (Marina de Tavira), καθώς ο πάτερ-φαμίλιας είναι ουσιαστικά απών. Η Sofia μεγαλώνει τα τέσσερα παιδιά της, με την βοήθεια της μητέρας της και της Cleo. Ο έρωτας της Cleo για τον ανώριμο Fermin (Jorge Antonio Guerrero) και η κρίση στον γάμο της Sofia, θα διαταράξουν τις εύθραυστες ισορροπίες. Ο ρομαντισμός των δύο γυναικών θα πληγωθεί ανεπανόρθωτα, όπως το σύμπαν γύρω τους γκρεμίζεται, ελέω φυσικών φαινομένων και της αναδυόμενης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Χρονική περίοδος: αυτή της ανάληψης της προεδρίας της χώρας από τον Luis Alvarez Echeverria τον Δεκέμβριο του 1970.
Ο σκηνοθέτης ανακαλεί παιδικές αναμνήσεις όχι μόνο από νοσταλγία, αλλά για να καταδείξει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης και κρατικής καταστολής, προωθείται η αμορφωσιά και οι πολεμικές τέχνες. Στην χούντα ο κόσμος στρεφόταν στο καράτε. Στο Μεξικό του Echeverria στις κορεατικές πολεμικές τέχνες (Meryl Streep: «…που δεν είναι τέχνες.»). Στην Ελλάδα του μνημονίου στο krav maga και στο cross fit. Πού χρόνος για αδελφούς Coen (The Ballad of Buster Scruggs), Get On Up, Detroit, BlacKkKlansman και Roma… Ας είναι καλά το Netflix, που – όπως πάει – θα εξελιχθεί στο κρυφό σχολειό του διαφορετικού σινεμά.
Η έλλειψη καλλιέργειας της πλειοψηφίας των νέων από τους απαίδευτους γονείς και τους φοβισμένους και ανεύθυνους δασκάλους, δημιουργεί χώρο μόνο για action-heroes και καγκουρίστικες ταινίες, που βρίθουν ρατσιστικών αναφορών. Απορίας άξιο αν βρεθεί κοινό στις ελληνικές αίθουσες, για να παρακολουθήσει τις μαυρόασπρες περιπέτειες φτωχών μεξικανών, παιγμένες από άγνωστους ηθοποιούς. Η περίοδος ανεκτικότητας του εγχώριου, ημιμαθούς κοινού πέρασε ανεπιστρεπτί. Έλαβε τέλος μάλλον γύρω στο 2006 (Shortbus). Το μένος του εθνικιστή αμερικανού προέδρου κατά των μεταναστών, οι απόψεις των ακροδεξιών ευρωπαίων πολιτικών, οι αμετανόητοι παπάδες, η υποβαθμισμένη Παιδεία, η οπισθοδρόμηση του Δημοσίου και ο ξεπουλημένος Τύπος, έχουν ποτίσει με το δηλητήριό τους τους συμφεροντολόγους και ανεύθυνους πολίτες.
Μόνο η βράβευση της ταινίας θα μπορούσε να οδηγήσει περισσότερους να παρακολουθήσουν φυσικές ερμηνείες, μία αξέχαστη σκηνή απώλειας και ένα μάθημα ρεαλιστικού σινεμά.
Trivia: Η πρωταγωνίστρια παρακολουθεί στο σινεμά την ταινία La Grande Vadrouille του 1966 με τους αγαπημένους ηθοποιούς Louis de Funes, Bourvil και Terry-Thomas.
Ακούγονται τα Tette Prometido (Leo Dan), No Tengo Dinero (Juan Gabriel https://www.apotis4stis5.com/more-music/world-music/19913-juan-gabriel-66) και η Φανταστική Συμφωνία του Hector Berlioz.
Το φιλμ κυκλοφορεί στις 13 Δεκεμβρίου 2018 από το Netflix (σε σινεμά και τηλεόραση).
