Από τον Κωστή Δ. Μπίτσιο
«In the Heights/Σε μια γειτονιά της Νέας Υόρκης»
7,5/10
Η ταινία αφορά στα μικρά όνειρα των Dreamers, των ανήλικων μεταναστών των ΗΠΑ. Η δράση τοποθετείται στη γειτονιά Washington Heights, στο Manhattan της Νέας Υόρκης. Πρόκειται για μία περιοχή, που πριν πενήντα χρόνια εγκαταλείφθηκε από τους λευκούς κατοίκους της, καθώς εκεί μετακόμισαν μαύροι και λατίνοι. Τελικά την γειτονιά κατέλαβαν κυρίως μετανάστες από την Δομινικανή Δημοκρατία. Αυτοί οι άνθρωποι της καθημερινότητας πρωταγωνιστούν στο μιούζικαλ, που ανέβηκε στο θέατρο το 2005 και κέρδισε το 2008 το Tony για καλύτερο μιούζικαλ, μουσική, ενορχηστρώσεις και χορογραφία. Πίσω από το μιούζικαλ βρίσκεται ο συνθέτης, στιχουργός και σεναριογράφος Lin-Manuel Miranda (Vivo, 7,5/10), που έγινε γνωστός παγκοσμίως με το Hamilton. Την ιστορία έγραψε η Quiara Alegria Hudes, που συνυπογράφει το σενάριο του φιλμ, το οποίο σκηνοθετεί ο Jon M. Chu. Ο πατέρας της Hudes (1977) είναι Εβραίος και η μητέρα της Πορτορικανή. Ο Miranda (1980) έχει Πορτορικάνους γονείς, αλλά και μεξικανικές ρίζες. Ο Chu (1979) γεννήθηκε στην Ταϊβάν, έχοντας ρίζες στην Κίνα. Ξεχώρισε στο Χόλιγουντ με το Crazy Rich Asians (2018).
Το φιλμ δεν θα είχε γυριστεί αν δεν υπήρχαν τα The Young Savages (πρεμιέρα: 24/5/61) και West Side Story (πρεμιέρα: 18/10/61) https://www.apotis4stis5.com/film-tv/filmtv/39996-syggeni-senaria-kontinis-kykloforias-apo-ton-kosti-d-bitsio. Σε αντίθεση με αυτά όμως, το In The Heights δεν αφορά σε συμμορίες. Οι ήρωες είναι όλοι «καλοί». Το «κακό» είναι αόρατο, σε αντίθεση με το The Greatest Showman, αλλά υπαρκτό. Απλά κρύβεται μέσα στους στίχους των τραγουδιών και στη χαρά του γκέτο.
Ένα γενικό black-out απειλεί την περιοχή λόγω του καύσωνα και όταν αυτό συμβαίνει οι άνθρωποι απορούν αν είναι “powerless” και καταλήγουν πως χρειάζονται “διαφώτιση”. Εχθρός τους οι ακροδεξιές πολιτικές, που απειλούν τα δικαιώματα των μεταναστών στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο, αναπαράγοντας τακτικές του παρελθόντος.
Η ειρωνεία είναι ότι οι αυτόχθονες κατέληξαν μετανάστες στις ίδιες τους τις χώρες (The Descendants, 2011, 8/10), ενώ το κείμενο δεν παραλείπει την γενοκτονία των Taino. Ειρήσθω εν παρόδω ας αναφερθεί εδώ ότι οι “νόμοι Κλίντον” υπήρξαν ιδιαίτερα αυστηροί για τους Μεξικανούς μετανάστες, ενώ το λυντσάρισμα των Κινέζων – πριν τον «κινέζικο ιό» του ακατανόμαστου Προέδρου – έλαβε χώρα το 1871 στο Los Angeles. Οι Κινέζοι εργαζόμενοι ξανασφάχτηκαν στο Rock Springs του Wyoming το 1885, αφού επικράτησε – όπως σήμερα – ένας διεστραμμένος πατριωτισμός. ΗΠΑ και Ευρώπη εκμεταλλεύονται διαχρονικά τους μετανάστες, όσο τους χρειάζονται και μετά τους διώχνουν. Από το 1929 ως το 1936 υπολογίζεται ότι απελάθηκαν από τις ΗΠΑ μέχρι και 2.000.000 άνθρωποι, με στόχο τον επαναπατρισμό τους σε ένα κράτος που δεν γνώριζαν. Ποιοι εργάστηκαν στα Ολυμπιακά έργα στην χώρα μας; θυμόμαστε ή ξεχνάμε; τους δόθηκε ποτέ ελληνικό διαβατήριο ή ζουν, γεννούν και εργάζονται στην Ελλάδα για είκοσι χρόνια, περιμένοντας για πέντε χρόνια μια απόφαση, που δεν εκδίδεται; Θυμόσαστε κάτω από ποιες συνθήκες το ελληνικό κράτος αναγκάστηκε να δώσει υποκριτικά την ιθαγένεια στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, του οποίου οι Νιγηριανοί γονείς ήρθαν στη χώρα το 1991. Θυμόσαστε το bullying και τη ρατσιστική συμπεριφορά, που δέχτηκε ο Ολυμπιονίκης Εμμανουήλ (Μανόλο) Καραλής από συμμαθητές και ομοσπονδιακό προπονητή στίβου στα 14 του, λόγω της χρώματός του (με μητέρα από την Ουγκάντα) (https://www.youtube.com/watch?v=5uHfTWAbSiU&t=253s&ab_channel=SPORT24). Κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα με την πρόσφατη αποκάλυψη στην Ελλάδα του κυκλώματος ελληνοποιήσεων, που φαίνεται πως αποκέρδαινε πάνω από 50.000,00 ευρώ/μήνα και στο οποίο συμμετείχαν – μεταξύ άλλων – και 34 αστυνομικοί. ΗΠΑ και Ευρώπη στρατολογούν εργαζόμενους και μετά τους αναγκάζουν να επιστρέψουν στις χώρες τους. Κάπως έτσι και το 1954 οι Μεξικανοί μετανάστες εκδιώχθηκαν από τις ΗΠΑ (Wetback Operation).
Τα όνειρα και τις αγωνίες των μεταναστών εκφράζουν τα τραγούδια των Miranda, Alex Lacamoire (Fosse/Verdon) και Bill Sherman, με το γνωστό ύφος που διακρίνει και το soundtrack του Hamilton: ταχύτητα, ραπ, πολλά λόγια. Ευτυχώς οι ερμηνευτές έχουν πολύ καλή άρθρωση. Οι προζάτες συνθέσεις ερμηνεύονται ζωντανά. Υπάρχουν δύο συμπαθητικές μπαλάντες. Η μία εξ αυτών, το When You’re Home, κινηματογραφείται στο στυλ του Somewhere (West Side Story), ενώ το The Club είναι το σύγχρονο America. Το πειστικό σκηνικό σφύζει από αμέτρητους κομπάρσους, διαφορετικών φύλων, φυλών και ηλικιών. Οι χορογραφίες και τα δύο ερωτικά ζευγάρια θυμίζουν το West Side Story. Στις καλύτερες σκηνές του έργου περιλαμβάνεται αυτή της πισίνας, με πρωταγωνιστή άντρα, που παραπέμπει στα μιούζικαλ του Busby Berkeley, τα οποία ενέπνευσαν παρόμοια χορογραφία και στο Funny Lady του 1975. Ένα ερωτικό ντουέτο χορογραφείται με έλλειψη βαρύτητας, θυμίζοντας ανάλογη σκηνή με τον Fred Astaire στο Royal Wedding (1951). Η καλύτερη στιγμή του φιλμ όμως είναι γυρισμένη στο μετρό και τραγουδά συγκινητικά η Κουβανή Olga Merediz (1956), που πρωτόπαιξε στο Broadway (και Off-Broadway) το ρόλο της γιαγιάς Claudia. Η Merediz συμμετείχε στο τηλεοπτικό Brooklyn Nine-Nine μετά της έτερης συμμετέχουσας στο φιλμ Stephanie Beatriz. Στην ταινία παίζει και η drag σταρ από το Ru Paul’s Drag Race Valentina. Γνωστός από την τηλεόραση ο Jimmy Smits (L.A. Law), ενώ πρωταγωνιστεί ο Anthony Ramos (Hamilton, 9/10, A Star Is Born, 8/10), η Μεξικάνα Melissa Barrera, ο Corey Hawkins (Straight Outta Compton, 8/10) και η πρωτοεμφανιζόμενη Leslie Grace. Μετά τους τίτλους τέλους το φιλμ κλείνει με το reprise του κεφάτου Piragua, που ερμηνεύει ο ίδιος ο συνθέτης. Την κομμώτρια Daniela υποδύεται η Daphne Rubin-Vega (Smash) από τον Παναμά και την βοηθό της η Dascha Polanco από την Δομινικανή Δημοκρατία. Τον παγωτατζή παίζει ο Chris Jackson (Hamilton). Σε μη τραγουδιστικό ρόλο-έκπληξη ο Marc Anthony.
Το σενάριο επικεντρώνεται στην ανάγκη ορατότητας των μεταναστών μέσω των σπουδών τους, ώστε να αναδειχθούν στην κοινωνία, αποτελώντας πρότυπο για τις κοινότητές τους. Εξάλλου το λιμπρέτο επιμένει πως σπίτι τους είναι η χώρα στην οποία βρίσκονται.
Trivia: Αν το θέμα των μεταναστών σας ενδιαφέρει, δείτε αυτές τις ταινίες https://www.apotis4stis5.com/film-tv/filmtv/14304-10-1-tainies-gia-prosfuges-k-metanastes.
Στις ΗΠΑ για πρώτη φορά, το ποσοστό των λευκών πολιτών έπεσε κάτω από το όριο του 60% – από το 63,7% στο 57,8% μόλις σε μια δεκαετία. Παράλληλα, η πλειονότητα των ανήλικων Αμερικανών ανήκει σε κάποια φυλετική μειονότητα, καθώς το 52,7% αυτοπροσδιορίζονται ως μη λευκοί. Τα νέα δεδομένα δείχνουν αξιοσημείωτη δημογραφική τάση, η οποία σαφώς θα επηρεάσει την ανακατανομή των εκλογικών περιφερειών, κάτι που εξετάζουν αυτή τη στιγμή οι νομοθέτες των αμερικανικών πολιτειών, και η οποία θα ισχύει για τα επόμενα 10 χρόνια (https://www.kathimerini.gr/world/561467773/istoriki-meiosi-ton-leykon-stis-ipa/).
Η ταινία είναι διαθέσιμη προς ενοικίαση στην Cosmote TV.
