Από τον Κωστή Δ. Μπίτσιο
Κριτική της νέας ταινίας του David Fincher
“Mank”
7,5/10
Ο 58χρονος σκηνοθέτης (Midhunter, 2017-2019) – βασισμένος σε σενάριο του πατέρα του Jack (1930-2003) – ρίχνει ένα σκωπτικό βλέμμα στο Hollywoodland, αφηγούμενος την περίοδο ολοκλήρωσης του σεναρίου του Citizen Kane (1941) από τον αλκοολικό σεναριογράφο Herman J. Mankiewicz (1897-1953).
Την ταινία - σε συμπαραγωγή Πέτρου Μαυρομάτη (Peter Mavromates) - χαρακτηρίζει η μαυρόασπρη φωτογραφία του Erik Messerschmidt, το σάουντρακ εποχής των Trent Reznor-Atticus Ross, η καλλιτεχνική διεύθυνση των Donald Graham Burt, Chris Craine και Dan Webster, τα σκηνικά του Jan Pascale (Good Night, and Good Luck., 2005), τα κοστούμια της Trish Summerville, ο ήχος των Donald Graham Burt και Ren Klyce και το εξαίρετο καστ (κάποιοι εξ αυτών συμμετέχουν και σε άλλα projects του Netflix).
Πλην του Gary Oldman, που υποδύεται τον πρωταγωνιστικό ρόλο, δείτε τον Tom Burke (Orson Welles) στο τηλεοπτικό Strike (2017-2020). Το φιλμ ουσιαστικά προμοτάρεται ως το φετινό Roma (https://www.apotis4stis5.com/film-tv/filmtv/35462-alfonso-cuaron-roma) του Netflix. Η καλή ταινία θα βρεθεί υποψήφια σε αρκετές κατηγορίες, έχοντας την ταμπέλα της ποιότητας, της κινηματογραφοφιλίας και του πολιτικού σχολίου, θυμίζοντας και την περίπτωση του The Artist (2011).
Η ιστορία των Fincher θέλει τον Herman Mankiewicz να κοντράρεται με το στούντιο του Louis B. Mayer (MGM), εκθέτοντας στο σενάριο του Πολίτη Κέιν τον ξεδιάντροπο φίλο του Mayer, μεγιστάνα William Randolph Hearst. Ως βασικό λόγο στην απόφασή του αυτή το Mank προβάλλει την αυτοκτονία ενός άσημου σκηνοθέτη της MGM, το βράδυ των αποτελεσμάτων των κυβερνητικών εκλογών του 1934 στην Καλιφόρνια, όταν ο ρεπουμπλικάνος Frank Merriam επικρατεί του δημοκρατικού Upton Sinclair.
Στην νίκη του Merriam φαίνεται να συνέβαλαν τα ψεύτικα φιλμ επικαίρων, παραγωγής MGM, που σκηνοθέτησε ο άσημος «Shelly Metcalf», τα οποία δημιούργησαν κλίμα κατά του Sinclair. Στην πραγματικότητα τα ταινιάκια αυτά, με τους δήθεν αγανακτισμένους ψηφοφόρους, σκηνοθέτησε ο Felix E. Feist, ο οποίος ούτε αυτοκτόνησε ούτε σταμάτησε να εργάζεται στο Hollywood μέχρι τον θάνατό του. Πρόκειται για μία ιστορία, που έλαβε χώρα πριν 80 χρόνια και θυμίζει το σημερινό σκάνδαλο δεδομένων των Facebook-Cambridge Analytica.
Καθόλου νοσταλγία δεν προκαλεί η εποχή, καθώς οι αποφάσεις λαμβάνονταν μόνο από λευκούς άνδρες. Η πρώτη γυναίκα, που εμφανίζεται στο φιλμ είναι παρούσα ως αντικείμενο του σεξ και τίποτα άλλο. Λοιπές μειονότητες απουσιάζουν. Κάπως έτσι ήρθε και πλάκωσε την κινηματογραφία η τοξική αρρενωπότητα, αφού τα πρότυπα ήταν μονόπλευρα. Ακόμα και σήμερα το γυναικείο φύλο προσπαθεί να αποτάξει αυτόν τον καταραμένο ζυγό, που θεωρεί ταλαντούχο τον πολύπλευρο, άντρα καλλιτέχνη και δύσκολη την χαρισματική, γυναίκα δημιουργό.
Προς τιμήν του σκηνοθέτη, η ταινία του κρίνει και την απάθεια του Hollywood στα πρώτα ανησυχητικά δείγματα της χιτλερικής εξουσίας, αφού η γερμανική αγορά ήταν πολύ μεγάλη, για να αγνοηθεί από τους ιδιοκτήτες των στούντιο. Κάπως έτσι το φιλμ απομυθοποιεί και τον Irving Thalberg (1899-1936), που έσκυβε το κεφάλι στο αφεντικό της MGM.
Το φιλμ παίζεται στο Netflix.
