Γιώργος Τζαβέλλας
(1916- 18 Οκτωβρίου 1976)
Ο αυτοδίδακτος σκηνοθέτης και σεναριογράφος του Ελληνικού κινηματογράφου, θεατρικός συγγραφέας και στιχουργός, που άφησε εποχή!
Μερικά από τα έργα που σκηνοθέτησε, Ο μεθύστακας (1950),
Ο Γιώργος Τζαβέλλας θεωρείται ο πρώτος σκηνοθέτης που αποδέσμευσε τους ηθοποιούς του κινηματογράφου από το στομφώδες θεατρικό παίξιμο καθώς και ο πρώτος που εισήγαγε τον διπλό άξονα αφήγησης («Ιστορία μιας κάλπικης λίρας») και τη σπονδυλωτή άρθρωση («Μεθύστακας»). Μέσα από τη μυθοπλασία των ταινιών του έδινε την αίσθηση του πραγματικού, με ηθικολογικές προσεγγίσεις και στοιχεία νεορεαλισμού (Η Αγνή του λιμανιού). Ήταν ο δημιουργός εκείνος που ενηλικίωσε το ελληνικό σινεμά και ο πρώτος που του έδωσε την ώθηση που έπρεπε εκτός συνόρων της Ελλάδος.
Ο φιλόλογος-θεατρικός κριτικός Κώστας Γεωργουσόπουλος έχει μιλήσει για την θεατρική παραγωγή της προπολεμικής περιόδου και για το πώς η ίδια ομάδα θεατρικών συγγραφέων, στην οποία ανήκε και ο Γιώργος Τζαβέλλας, συνέβαλε στη συγκρότηση της λαϊκής κωμωδίας των ετών 1947-1957.
Για την ευαισθησία του σκηνοθέτη ο Ιάσων Τριανταφυλλίδης μάς θυμίζει τη δήλωση του Δημήτρη Χορν, στενού συνεργάτη του Τζαβέλλα: «Το μοναδικό ελάττωμα του Τζαβέλλα, αναμφισβήτητα του μεγαλύτερου Έλληνα σκηνοθέτη του κινηματογράφου, ήταν ο μελό χαρακτήρας του που αποτυπωνόταν και στις ταινίες του». Για τις γνώσεις του αρκεί να μνημονεύσουμε τον διευθυντή φωτογραφίας Αριστείδη Καρύδη Φουκς ο οποίος παραδέχτηκε ότι από όλους τους σκηνοθέτες με τους οποίους είχε συνεργαστεί, ο Γιώργος Τζαβέλλας ήξερε τι είναι σκηνοθεσία προτού ακόμα αρχίσει να σκηνοθετεί.
Ο ίδιος ο Γιώργος Τζαβέλλας είχε δηλώσει: «θα είχαμε πολλά να κερδίσουμε αν στρεφόμασταν σε θέματα καθαρώς ελληνικού χρώματος, σε συνδυασμό με τις φυσικές καλλονές του τόπου. Είναι ο μόνος τρόπος ν’ αποφύγουμε τη συντριπτική σύγκριση με τον πλούτο των σκηνικών που παρουσιάζουν τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά φιλμ. Μ’ άλλα λόγια, την έλλειψη να την κάνουμε πρωτοτυπία, δημιουργώντας ιδιότυπο ελληνικό φιλμ. Κι άλλωστε, αυτή θα είναι η προσωπικότητα του ελληνικού κινηματογράφου: ''το ελληνικό θέμα''».
Το Σοφεράκι (1953),
Η κάλπικη λίρα (1955),
Ο ζηλιαρόγατος (1956),
Μια ζωή την έχουμε (1958),
Αντιγόνη (1961),
Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1965).
