Παρακολουθώντας προχθές τα Ευρωπαϊκά κινηματογραφικά βραβεία συνειδητοποίησα για μία ακόμα φορά πόσο διαφορετική είναι οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί αυτού του είδους, από τους Αμερικάνικους.
Πόσα διαφορετικός είναι ο τρόπος παρουσίασης των Ευρωπαϊκών, βραβείων κινηματογράφου, ακόμα και των Βρετανικών BAFTA, από τον τρόπο παρουσίασης των όσκαρ και των υπόλοιπων Αμερικανικών βραβεύσεων σε διάφορους τομείς.
Οι Ευρωπαϊκές ταινίες που ξεχώρισαν στις βραβεύσεις ήταν πολύ πιο κοντά στον κινηματογράφο που αγαπήσαμε και που ο Martin Scorsese είπε πρόσφατα ότι τελείωσε πια.
Κυριάρχησε ένα σύγχρονο αριστούργημα, όπως το 'Ψυχρός πόλεμος' του Παβλικόφσκι που πολύ δύσκολα θα είχε την αντίστοιχη αντιμετώπιση στην Αμερική, παρ'όλο που μάλλον θα πάρει το όσκαρ ξένης ταινίας.
Τα στούντιο στην Αμερική είναι προσανατολισμένα πια στον κινηματογράφο των εφέ και ταινίες όπως το υπέροχο Ρόμα φτιάχνονται από πλατφόρμες όπως το Νέτφλιξ.
Και τα δύο φιλμ, για μένα προσωπικά, είναι μέσα στα 3-4 καλύτερα της χρονιάς.
Άλλη είναι λοιπόν η κουλτούρα των Ευρωπαίων στον κινηματογράφο και οι επιλογές τους και άλλη των Αμερικανών.
Είναι αδύνατον, σύμφωνα με τα Αμερικάνικα δεδομένα, να είναι υποψήφιες στα όσκαρ οι περισσότερες από τις ταινίες που ήταν υποψήφιες στα Ευρωπαϊκά βραβεία, που δυστυχώς όμως ελάχιστο από το νεανικό κοινό τις παρακολούθησε στην χώρα μας, αφού προβάλλονται σε 1-2 κινηματογράφους για 1-2 εβδομάδες, ενώ το Aquaman και τα παρόμοια σε ....500.
Έτσι ακριβώς και το Rock and Roll Hall Of Fame .πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι ένας Αμερικάνικος θεσμός, δημιουργήθηκε από την χώρα που ανακάλυψε το ροκ εντ ρολ, τα μπλουζ και την τζαζ, την Σόουλ και το R n' B.
Όταν στην Αμερική, το '50 και μέχρι να εμφανιστούν οι Beatles, το ροκ δημιουργούσε την μουσικο-κοινωνική επανάσταση του αιώνα με τον Elvis, τον Little Richard και τους υπόλοιπους, στην Αγγλία άκουγαν αντίγραφα των crooners του '40 και του '50.
Το Rock and Roll Hall Of Fame δημιουργήθηκε από σπουδαίους ανθρώπους στην Αμερική για να τιμήσουν την παράδοση τους σε όλα τα είδη, είναι δικαίωμα τους να επιλέγουν, ότι επιλέγουν, αφού απευθύνονται στο Αμερικάνικο κοινό, παρ' όλα αυτά από το '80 που δημιουργήθηκε δεκάδες είναι οι Βρετανοί μουσικοί που αναγνωρίσθηκαν με την είσοδο τους στο μουσείο με αποτέλεσμα πολλές φορές οι Αμερικανοί μουσικοί να διαμαρτύρονται γιατί συμβαίνει αυτό.
Είναι πολύ σπουδαίο ότι φέτος οι Radiohead, οι Cure και ιδιαίτερα οι Roxy Music που δεν είχαν μεγάλη δημοτικότητα στις ΗΠΑ να επιλεγούν για τις βραβεύσεις.
Αν οι Ευρωπαίοι θέλουν να υποστηρίξουν την μουσική της Ευρώπης ας δημιουργήσουν ένα Ευρωπαϊκό μουσικό ίδρυμα όπως έκαναν στον κινηματογράφο και να βραβεύουν τα σπουδαία πράγματι ονόματα που έχουν αναδειχθεί κατά καιρούς από Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Σκανδιναβία κλπ.
Οι οπαδοί όμως του ροκ στην Ευρώπη θα πρέπει να καταλάβουν ότι η μουσική παράδοση αυτής της ηπείρου δεν στηρίζεται στο ροκ, αλλά στις μοναδικές μουσικές που γέννησαν οι χώρες της.
Το ροκ θα είναι ένα μέρος του Ευρωπαϊκού θεσμού, αλλά ο κυρίως κορμός του θα είναι από μουσικούς που άλλαξαν και επηρέασαν τα πράγματα στις χώρες τους και όχι μόνο, όπως Jacques Brel, Charles Aznavour, Βασίλης Τσιτσάνης, Μίκης Θεοδωράκης, Lucio Battisti, Francesco DeGregori και δεκάδες άλλοι.
Γιάννης Πετρίδης
