Πέθανε ο δημοσιογράφος Μπάμπης Αργυρίου, της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής

Έφυγε από τη ζωή ένας από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής, ο εκδότης, μουσικοκριτικός και μουσικός παραγωγός Μπάμπης Αργυρίου, πέθανε από επιπλοκές κορονοϊού, έχοντας ήδη επιβαρυμένη υγεία.

Τα τελευταία χρόνια είχε αφοσιωθεί στη συγγραφή έχοντας κυκλοφορήσει δύο μυθιστορήματα του με ήρωες παθιασμένους με τη μουσική και πρωταγωνιστή τον Σίμο Μπάνση, τα “Έχω όλους τους δίσκους τους” (2013) και “Προτιμώ τα παλιά τους” (2015) και ένα βιβλίο με διηγήματα, το “Άλμπουμ διασκευών” (2019).

Συγκίνηση προκαλεί το κείμενο που κυκλοφορεί από χθες στο μουσικό site mic.gr, ένα κείμενο αποχαιρετισμού, που μοιάζει σαν να το έγραψε ο ίδιος, ειδικά για την περίσταση.

“«Πόσα χρόνια τον ήξερες»; «Εγώ ήμουν στη μετακόμιση του 89». «Εγώ έχω όλους τους Γδούπους». «Εγώ έγραφα στο περιοδικό που είχε κάποτε στο δίκτυο». «Απ’ αυτόν έμαθα τον Ish Marquez». «Κάπως κλειστός τύπος, δεν τον πλησίαζες εύκολα». «Είχε πολλή οργή μέσα του, τον χαλούσαν πολλά πράγματα». «Πολύ καλός άνθρωπος, δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα στη γειτονιά»…

Επειδή δεν ανακάλυψα κανένα εμβόλιο που σώζει ζωές, δεν συνέθεσα καμιά «Περιμπανού», δεν έγραψα το «Πόλεμος και ειρήνη» (ούτε το διάβασα είναι η αλήθεια), δεν ανακάλυψα κάτι επαναστατικό όπως το φερμουάρ ή το καζανάκι που θα έκανε τη ζωή των ανθρώπων πιο εύκολη, οι μόνοι που έχουν λόγο να με θυμούνται είναι οι κοντινοί μου.
Και στις κοντινότερες των κοντινών αποστέλλω το παρακάτω μπουκέτο στίχων μήπως και υγρανθεί η παρειά τους.

«For the days when we smiled, and the hours that ran wild, with the magic of our eyes and the silence of our words. And sometimes I wonder, just for a while. Will you remember me?»
(Συγκινούμαι κι εγώ αλλά εδώ που ήρθα δεν υπάρχουν δάκρυα)”

O φίλος του Γιάννης Πλόχωρας, αγαπημένος ραδιοφωνικός παραγωγός της Θεσσαλονίκης και μουσικοκριτικός, έγραψε χθες στην προσωπική του σελίδα στο facebook:

Σας ανακοινώνω ότι ο Μπάμπης Αργυρίου δεν είναι πια μαζί μας.
Έφυγε πριν λίγο από καρδιοαγγειακή κατέρρειψη, αφού η μυϊκή δυστροφία που αντιμετώπιζε από έφηβος τον εμπόδισε να αντιπαρέλθει επιτυχώς μια ίωση από στέλεχος covid.
Ο Μπάμπης Αργυρίου είναι εμβληματική μορφή της ελληνικής ανεξάρτητης ροκ σκηνής, αφού από τα δεκάξι, που έφυγε απ το σπίτι του κι εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, πάλευε για την επιβίωση και παράλληλα προωθούσε ακατάπαυστα τη μουσική και τους μουσικούς που τον γοήτευαν, πρώτα σαν ραδιοπειρατής και μουσικός παραγωγός, μετά σαν ηχολήπτης/ παραγωγός/ διακινητής ανεξάρτητων ηχογραφήσεων νέων ελληνικών συγκροτημάτων, ύστερα εκδότης φανζίν και εντύπων και, μέσω της δισκογραφικής εταιρίας Lazy Dog, υπεύθυνος για πολύ σημαντικές κυκλοφορίες όπως οι δίσκοι των Γκούλαγκ και των Ήταν Είναι Και Θα Είναι, τα ντεμπούτα συγκροτημάτων που στη συνέχεια διέγραψαν αξιοσημείωτη πορεία όπως οι Raining Pleasure και οι Bokomolech, καθώς και επανακυκλοφορίες ή καινούργιους δίσκους από αγαπημένους του καλλιτέχνες απ το εξωτερικό, ενδεικτικά Patrick Fitzgerald, Zounds, Astronauts, Mecano.
Το δισκάδικο Rollin Under, με το πάντα ενημερωμένο mail order, που λειτουργούσε για πολλά χρόνια παράλληλα, άφησε το δικό του στίγμα στους ροκ μουσικόφιλους, με τον συνδυασμό ψαγμένου στοκ στα ράφια και στωικής χαλαρότητας του ιδιοκτήτη που συνήθιζε ν απαντάει στο αν κυκλοφόρησε κάτι συναρπαστικό μ ένα αρχικό “μπα!”.
Ο Μπάμπης συνέχισε διαδικτυακά το όραμά του για συνεχή παρουσίαση της σύγχρονης εναλλακτικής μουσικής σκηνής με το mic.gr, ένα απ τα πιο δημοφιλή κι έγκυρα ελληνικά μουσικά σάιτ.
Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε κυρίως με τη συγγραφή βιβλίων μυθοπλασίας, όπου η αγαπημένη του μουσική έχει πάντα τον κεντρικό ρόλο.
Ο Μπάμπης έφυγε πλούσιος από την αγάπη και την εκτίμηση όσων τον ξέρουμε. Εκτός απ το ήθος, το πείσμα, την καλοσύνη και την γενναιοδωρία του μας αφήνει άπειρες όμορφες στιγμές, πολύτιμη κληρονομιά για όσους παίρνουμε σιγά σιγά σειρά. Οι σκέψεις του υπάρχουν στα κείμενά του στο Rollin Under και στο mic.gr και στα τρία βιβλία που πρόλαβε να εκδώσει “Έχω Όλους Τους Δίσκους Τους”, “Προτιμώ Τα Παλιά Τους” και “Άλμπουμ Διασκευών”. Η φωνή και τα τραγούδια του, στην κασέτα των Life In Cage από το 1985 που επανακυκλοφόρησε πρόσφατα και σε βινύλιο.
Τον θυμάμαι κάποτε να γράφει ότι όλα στη ζωή του ήρθαν αργά. Εκτός απ την ασθένεια και τον θάνατο που πρόκοψαν να ρθουν νωρίς, μου ρχεται να γράψω εγώ. Και να συμπληρώσω, φαντάσου να έρχονταν ανάποδα, τι θα χε ακόμα καταφέρει!
Το τέλος, είμαι σίγουρος, τον βρήκε ήρεμο κι ευτυχισμένο στη σκέψη της θαλπωρής της καλής του. Δεν μάσησε μοναξιά στο νοσοκομείο, το πιστεύω, ήξερε ότι τον περιμένει η αγάπη. Που μπορείς να πεις ότι άργησε κάπως κι αυτή, αλλά εντάξει, δεν πειράζει, πρόλαβε.

Χαράλαμπος Δαϊρετζής
3/12/59, Μητρούσι Σερρών – 12/1/22, ΑΧΕΠΑ, Θεσ/νίκη