Όσκαρ, "κορεκτίλα" και το θέαμα που χάνεται
Είναι η πρώτη φορά που ο φίλος μου δεν ξενύχτησε για να παρακολουθήσει τηναπονομή των βραβείων "Όσκαρ".
Φανατικός κινηματογραφόφιλος, με μια βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία για τον κινηματογράφο, με τα "Καγιέ ντε σινεμά" σε περίοπτη θέση, με αφίσες από τον Μπέλα Λουγκόζι μέχρι τον Ντάριο Αρτζέντο, μας μάζευε κάθε χρόνο και ξενυχτούσαμε μπροστά στην γιγαντιαία οθόνη ,μέσα στο στούντιο-γραφείο του και παρακολουθούσαμε την τελετή της απονομής.
Εφέτος, ήταν απόλυτος: "Τέρμα τα "Όσκαρ" δεν πρόκειται να παρακολουθήσω ούτε λεπτό!" Κεραυνός εν αιθρία στην συντροφιά.
Καλά, θα χάσουμε αυτό το όμορφο ιντερμέδιο, αυτό το ευχάριστο διάλειμμα της γκρίζας και μονότονης μνημονιακής μας ζωής; Θα σταματήσει όλη εκείνη η υπέροχη μουρμούρα, το ευγενές "θάψιμο", τα επιφωνήματα για τις όμορφες παρουσίες στο κόκκινο χαλί;
"Ναι, θα τα χάσετε, τουλάχιστον σε ότι αφορά εμένα! Δεν θα ξαναδώ τα "Όσκαρ" διότι πλέον δεν είναι παρά το συμπλήρωμα στην παρανοϊκή "κορεκτίλα" που έχει καταλάβει το Αμέρικα αλλά και όλη την δήθεν προοδευτική βιομηχανία του σινεμά! Τέλος!".
Βεβαίως, μια φιλία σαράντα και πλέον ετών, που άρχισε από τον "Λώρενς της Αραβίας" και το "Μπέκετ" (είχαμε σκυλιάσει, που ο Πήτερ Ο' Τουλ δεν πήρε το αγαλματίδιο) το "Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα" και τους "Αθλίους" με τον Ζαν Γκαμπέν, τις μαυρόασπρες ταινίες του γαλλικού αστυνομικού με τον 'Έντι Κονσταντέν και τον Λίνο Βεντούρα, πέρασε από τον νεορεαλισμό, βυθίστηκε φανατισμό στο ευρωπαϊκό σινεμά, λάτρεψε τον Φελίνι και τον Μπερτολούτσι, θεοποίησε την Μπαρντό και την Λορέν, μαγεύτηκε με τον Σπίλμπεργκ και τον Σκορσέζε, δυσκολεύτηκε αλλά δέχτηκε το νέο ύφος, με τον Πατσίνο, τον Ντε Νίρο και την Μέριλ Στριπ και ανέχεται τις σημερινές "αμερικανιές", δεν είναι αστείο πράγμα.
Έτσι, βρεθήκαμε στο γνωστό μας μπαράκι . Είχαμε μάθει τα εφετινά βραβεία, είχαμε διαβάσει τους κριτικούς (ένας-δυο έχουν μείνει πια που γράφουν την άποψή τους και όχι εκείνα που του ζητούν να γράψουν) και άρχισα την κουβέντα.
-Πώς τα είδες; Πώς σου φάνηκε ο Λάνθιμος; Συμφωνείς με όσους λένε ότι αδικήθηκε;
-Ο Λάνθιμος ξεπέρασε τον εαυτό του. Έχει πετύχει ήδη πάρα πολλά και θα έχει ανάλογη συνέχεια. Το ότι είχε πολλές υποψηφιότητες δεν σημαίνει ότι θα σάρωνε.
Τα "Όσκαρ" έγιναν μια καθαρά πολιτική εκδήλωση, που μυρίζει "κορεκτίλα", που τρελαίνεται για τις μειονότητες -και καλά κάνει, πολιτικά, αλλά το σινεμά είναι κυρίως τέχνη και όχι δράση.
Φθάσαμε στο σημείο που εκτός από τα μεγάλα γκρουπ που ελέγχουν (και δεν το κρύβουν) την βιομηχανία του θεάματος, υπάρχουν πολιτικοί παράγοντες, που προκαθορίζουν το αποτέλεσμα. Είχα προβλέψει, όπως θυμάσαι, όλα τα βραβεία. Δεν είχα;"...
Ναι, τα είχε προβλέψει. Και μας είχε πει γιατί θα πάρει βραβείο η κάθε ταινία και ο κάθε ηθοποιός.
"Πώς το ήξερες; Πώς το είχες καταλάβει;" ρώτησα.
"Τα "Όσκαρ" είναι πλέον μια πολιτική φιέστα. Καθαρά πολιτική, σε μια βιομηχανία που θα κάνει χρόνια να συνέλθει" είπε και παραγγείλαμε άλλον ένα γύρο...
Δημήτρης Καπράνος
