Από επιστολή αναγνώστριας στο site, Capital.gr
Πρόσφατα έκανα ένα επαγγελματικό ταξίδι στις ΗΠΑ. Έμεινα στην Αμερική συνολικά ένα μήνα, ικανό διάστημα για να σχηματίσω γνώμη για το πώς ζουν οι άνθρωποι εκεί.
Πριν πάω, η μεγαλύτερη περιέργεια που είχα ήταν να δω πώς ήταν αυτοί οι άνθρωποι, που είναι πρώτοι στον κόσμο, στέλνουν ανθρώπους στο διάστημα και είναι πρωτοπόροι στην τεχνολογία και στην ανάπτυξη. Με τα καλά τους και τα στραβά τους, πάντως είναι μια χώρα που προχωράει μπροστά, εν αντιθέσει με τη χώρα μας, που βρίσκεται κολλημένη στο ίδιο σημείο, κάνοντας κύκλους γύρω από τον εαυτό της, την ώρα που υποτίθεται ότι κάνει σοβαρές μεταρρυθμίσεις και βγαίνει από τα μνημόνια.
Το πρώτο πράγμα που αντιλήφθηκα, ήταν ότι οι άνθρωποι αυτοί, ναι, είναι πολύ διαφορετικοί από μας. Διαφορετικοί στη νοοτροπία. Στην πλειοψηφία τους δουλεύουν με όρεξη, είναι επαγγελματίες στη δουλειά τους, και έχουν μια πολύ συγκροτημένη συμπεριφορά όταν εργάζονται. Θα μου πείτε, πληρώνονται καλύτερα από τους Έλληνες εργαζόμενους; Ναι, πληρώνονται.
Όμως και πριν την κρίση, θυμάμαι ότι οι Έλληνες -οποιουδήποτε επαγγέλματος- γκρίνιαζαν μονίμως για τον μισθό που έπαιρναν, και γι' αυτό άλλωστε πίεζαν συνεχώς για αυξήσεις στο Δημόσιο.
Αυξήσεις οι οποίες μοιραία έγιναν μειώσεις μετά το 2010. Να σας πω μόνο ότι Αμερικανός υπήκοος, μετά από επαγγελματικό ταξίδι διάρκειας 12 ωρών στα γραφεία της εταιρείας του στο Τόκυο, άφησε τις βαλίτσες του στο ξενοδοχείο και πήγε απευθείας στο γραφείο. Έτσι έχουν μάθει να δουλεύουν.
Κάτι ακόμα που παρατήρησα, είναι ότι στην Αμερική δεν υπάρχουν καφετέριες όπως τις έχουμε εδώ. Κανένας δεν κάθεται με τις ώρες στις καφετέριες να "λιάζεται".
Συνήθως παίρνουν τον καφέ στο χέρι και τον πίνουν στον δρόμο προς τη δουλειά.
Επιπλέον, δεν υπάρχουν στην Αμερική όλοι αυτοί οι πολύπλοκοι καφέδες που έχουμε εδώ, όπου ο καφές έχει αναχθεί σε ολόκληρη επιστήμη, με σχεδιάκια πάνω στο αφρόγαλα και κάθε λογής λεπτομέρειες, που δείχνουν όμως, πόσο πολύ σημαντικό για την κουλτούρα μας είναι να αφιερώνουμε ώρες ατελείωτες για να προετοιμάσουμε, να πιούμε και να απολαύσουμε έναν καφέ. Ώρες που για άλλους λαούς, αποτελούν πολύτιμες εργατοώρες.
Ακόμη, η μεγάλη τους διαφορά με εμάς, είναι ότι έχουν στραμμένο το βλέμμα τους στο μέλλον, στην τεχνολογία που προχωράει, στην επιστήμη, στην ανάπτυξη. Θα σας πω τι εννοώ.
Εδώ στην Ελλάδα, σχεδόν όλη μας η ύπαρξη περιστρέφεται γύρω από το παρελθόν μας. Από το σχολείο ακόμη, μαθαίνουμε εκτενώς τη μακραίωνη ιστορία μας, πηγαίνουμε επισκέψεις στην Ακρόπολη και σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους, και μαθαίνουμε να ζούμε με το χθες.
Μη με παρεξηγήσετε, δεν εννοώ ότι δεν πρέπει να μαθαίνουμε ιστορία ή δεν πρέπει να είμαστε περήφανοι για την ιστορία μας και για τα μνημεία και τον πολιτισμό που έχουμε. Όμως, η μόνη περηφάνια μας είναι τελικά το παρελθόν; Και το μέλλον πού είναι; Για το μέλλον τι σχεδιάζουμε;
Δεν είναι δυνατόν το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας να αποτελείται, δυστυχώς στην πλειοψηφία του, από ανθρώπους που το μόνο που θέλουν είναι να διοριστούν σε μια θέση στο Δημόσιο, όχι για να προσφέρουν στο κράτος, αλλά για να "ξεκουραστούν". Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν, ακόμη και σήμερα άνθρωποι, που δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να διοριστούν και αναξιοκρατικά, παρακαλώντας ακόμα δημάρχους και βουλευτές για μια θεσούλα.
Κοιτάζω γύρω μου και δυστυχώς βλέπω γέρους 20 και 30 χρονών, που αυτό που πραγματικά θα ήθελαν είναι να συνταξιοδοτηθούν από τώρα. Χωρίς να θέλω να γενικεύω, δυστυχώς ναι, είναι αρκετοί οι συμπολίτες μας που λατρεύουν να ζουν με επιδόματα και χρησιμοποιούν ως πρόσχημα την ανεργία για να κάθονται, ενώ στην πραγματικότητα δεν θέλουν να βρουν δουλειά. Και δυστυχώς είναι πολλοί οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι ούτε που έχουν καταλάβει ότι το κράτος δεν οφείλει να τους πληρώνει απλά για να δίνουν το "παρών" στην υπηρεσία τους, χωρίς να παράγουν καθόλου έργο.
Μπορεί από το 2010 που άρχισε η κρίση να έχουν αλλάξει κυβερνήσεις, να έχουν αλλάξει νόμοι, να έχουν αλλάξει μνημόνια, αλλά η νοοτροπία του Έλληνα δεν έχει αλλάξει. Όταν η ύψιστη αξία του λαού είναι πώς θα πληρώνεται όσο γίνεται περισσότερο, δουλεύοντας όσο γίνεται λιγότερο, τότε πώς θα βγούμε από την κρίση;
Βλέποντας λοιπόν πώς δουλεύουν στην Αμερική και κάνοντας τη σύγκριση, ναι, έχουν δίκιο που μας λένε τεμπέληδες. Όχι όλους, το τονίζω, αλλά μεγάλη μερίδα των Ελλήνων, ναι, είναι τεμπέληδες. Οι πιο εργατικοί δυστυχώς έχουν φύγει για το εξωτερικό και οι υπόλοιποι φιλότιμοι Έλληνες, έχουμε μείνει εδώ να δουλεύουμε για να πληρώνουμε τα άπειρα και διαφόρων ειδών επιδόματα, κοινωνικά ρεύματα και λοιπών ειδών εισφορές αλληλεγγύης.
Αναρωτιέμαι όμως, για πόσο ακόμα θα μπορέσει να λειτουργήσει αυτό το μοντέλο. Για πόσο ακόμα θα μπορεί ο ιδιωτικός τομέας, με τους πενιχρούς μισθούς να στηρίζει ένα μεγάλο και αντιπαραγωγικό δημόσιο, να στηρίζει συντάξεις πενηντάρηδων και πάσης φύσεως επιδόματα;
Κατά τη γνώμη μου, το σύστημα αυτό δεν είναι βιώσιμο. Αν δεν αλλάξουμε εμείς πρώτα απ' όλα τη νοοτροπία μας, δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση. Μακάρι να μην δούμε τα χειρότερα στο μέλλον.
