Ο Εντουάρντο Παλμιέρι (15 Δεκεμβρίου 1936 – 6 Αυγούστου 2025) ήταν Αμερικανός πιανίστας, αρχηγός μπάντας, μουσικός και συνθέτης, βραβευμένος με Grammy, με καταγωγή από το Πουέρτο Ρίκο. Ήταν ο ιδρυτής των συγκροτημάτων La Perfecta, La Perfecta II και Harlem River Drive.
Πρώτα χρόνια
Ο Εντουάρντο Παλμέρι γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1936 Οι γονείς του Παλμιέρι, Ιζαμπέλ Μαλντονάδο Παλμιέρι και Κάρλος Παλμιέρι, μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη από το Πόνσε του Πουέρτο Ρίκο το 1926 και εγκαταστάθηκαν στο Νότιο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Εκεί γεννήθηκαν αυτός και ο μεγαλύτερος αδελφός του, Τσάρλι Παλμιέρι. Συνόδευσε τον Τσάρλι και συμμετείχε σε πολλούς διαγωνισμούς ταλέντων όταν ήταν οκτώ ετών.
Ο Παλμιέρι συνέχισε την εκπαίδευσή του στο δημόσιο σχολικό σύστημα της Νέας Υόρκης, όπου ήταν συνεχώς σε επαφή με την τζαζ μουσική. Παρακολούθησε μαθήματα πιάνου και εμφανίστηκε στο Carnegie Hall στην ηλικία των έντεκα ετών. Επηρεασμένος από τους Thelonious Monk και McCoy Tyner, και εμπνευσμένος από τον μεγαλύτερο αδελφό του, αποφάσισε κάποια μέρα να σχηματίσει τη δική του μπάντα — κάτι που κατάφερε το 1950, όταν ήταν δεκατεσσάρων ετών. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, ο Palmieri έπαιξε σε διάφορα συγκροτήματα, συμπεριλαμβανομένης της ορχήστρας του Tito Rodríguez
Το 1961, ο Palmieri ίδρυσε το συγκρότημα Conjunto La Perfecta, στο οποίο συμμετείχε ο τραγουδιστής Ismael Quintana. Εκτός από τις μεγάλες μπάντες, στις αρχές της δεκαετίας, οι Pachanga ήταν η τρέλα του λάτιν χορού. Απαραίτητο για το στυλ Charanga είναι το ξύλινο φλάουτο με τα πέντε πλήκτρα και τουλάχιστον δύο βιολιά. Ο Palmieri αποφάσισε να αντικαταστήσει τα βιολιά με δύο τρομπόνια για έναν πιο βαρύ ήχο.
Δύο βασικά στοιχεία για τον ήχο του «Palmieri» ήταν ο τρομπονίστας Barry Rogers καθώς και ο κιθαρίστας Bob Bianco, με τους οποίους ο Palmieri μελέτησε τις προηγμένες αρμονικές έννοιες του Ρώσου θεωρητικού της μουσικής Joseph Schillinger. Ο Rogers θα εξέθετε επίσης τον Palmieri στο έργο του τότε πιανίστα McCoy Tyner του John Coltrane, του οποίου η χρήση των συγχορδιών στις τέταρτες έγινε η υπογραφή του ήχου του Palmieri. Ο Rogers, μαζί με τον βραζιλιάνικο José Rodrígues, ήταν επίσης υπεύθυνοι για πολλές από τις ενορχηστρώσεις «κεφαλής», τα mambos και τις moñas που χρησιμοποίησε το συγκρότημα σε ζωντανές εμφανίσεις και τελικά ηχογράφησε. Οι George Castro (φλάουτο), Manny Oquendo (μπόνγκο και τύμπαλα), Tommy López (κόνγκα) και Dave Pérez (μπάσο) συμπλήρωσαν το συγκρότημα. Μέχρι σήμερα, το συγκρότημα είναι γνωστό ως ένα από τα πιο swinging, πιο χορευτικά, καινοτόμα και επιδραστικά συγκροτήματα εκείνης της περιόδου.
Ο Palmieri πειραματίστηκε χρησιμοποιώντας μια τζαζ αισθητική τόσο στις ζωντανές εμφανίσεις όσο και στις ηχογραφήσεις του, βασισμένη στην κουβανέζικη έννοια "descarga" (jam session). "Άνοιξε" τις ενορχηστρώσεις συμπεριλαμβάνοντας τα μέλη του συγκροτήματός του ως σολίστες. Επιπλέον, άρχισε να ενσωματώνει ένα νεοαναπτυγμένο post living στον κουβανέζικο ρυθμό του Φιντέλ Κάστρο, γνωστό ως mozambique. Το Lo Que Traigo Es Sabroso (Αυτό που φέρνω είναι νόστιμο) και η Mozambique είναι μόνο δύο παραδείγματα της χρήσης αυτού του ρυθμού. Δυσαρεστημένοι μεταξύ αρκετών μελών και αναζητώντας έναν πιο δυνατό ήχο, ο Palmieri διέλυσε το συγκρότημα το 1968, ανασχηματίζοντάς το με τον θρυλικό Κουβανό τρομπετίστα Alfredo "Chocolate" Armenteros, τον timbalero Nicky Marrero, τον conguero Eladio Perez, τον bongocero Tomas "Choki" Lopez και τον μπασίστα Andy Gonzalez.
