(5 Μαρτίου 2025) Ήταν ένας από τους κορυφαίους καλλιτέχνες του περασμένου αιώνα που βοήθησε στον καθορισμό τόσο της R&B όσο και της τζαζ, και θα ήταν δύσκολο να βρεθεί ένας ερμηνευτής που θα λατρεύονταν περισσότερο από τους συνομηλίκους του. Σε μια χρονιά που έχει ήδη πάρει πάρα πολλούς σπουδαίους όλων των εποχών, με λύπη αναφέρουμε ότι ένας άλλος γίγαντας έφυγε: ο Roy Ayers.
Η οικογένεια του Ayers δημοσίευσε τα εξής στα social media: Με μεγάλη λύπη η οικογένεια του θρυλικού βιμπραφωνίστα, συνθέτη και παραγωγού Roy Ayers ανακοινώνει τον θάνατό του που συνέβη στις 4 Μαρτίου 2025 στη Νέα Υόρκη μετά από μακρά ασθένεια. Έζησε όμορφα 84 χρόνια και θα του λείψουν πολύ. Η οικογένειά του ζητά να σεβαστείτε το απόρρητό τους αυτή τη στιγμή, θα ακολουθήσει μια γιορτή για τη ζωή του Roy.
Ο γεννημένος βιμπραφωνίστας στο Λος Άντζελες ξεκίνησε την αγάπη του για τη μουσική ως παιδί, πιθανότατα εμπνευσμένος από τους γονείς του: η μητέρα του ήταν τοπική καθηγήτρια πιάνου και ο πατέρας του τρομπονίστας. Έπαιζε πιάνο ως μικρό παιδί και φυσικά έπιανε πολλά όργανα όπως φλάουτο, τρομπέτα και ντραμς. Τελικά, έλκεται προς το βιμπράφωνο και εξελίχθηκε σε θρύλο σε αυτό το όργανο.
Ο Ayers άρχισε να ηχογραφεί ως sideman στις αρχές της δεκαετίας του '60, φτάνοντας σε ένα spot συνεργαζόμενος με τον θρυλικό φλαουτίστα της τζαζ Herbie Mann. Μέχρι το τέλος εκείνης της δεκαετίας, βγήκε μόνος του, σχηματίζοντας την Roy Ayers Ubiquity και έγινε πραγματικός πρωτοπόρος στη συγχώνευση της R&B και της τζαζ. Το ευρύ όραμά του διαμορφώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '70, ολοκληρώθηκε με το συναρπαστικό άλμπουμ του του 1976, Everybody Loves The Sunshine.
Στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στις αρχές της δεκαετίας του '80, ο Ayers συνέχισε να εμφανίζει με το συγκρότημά του – σημειώνοντας επιτυχίες στα τσαρτ σόουλ και χορού, όπως το top ten “Don’t Stop The Feeling” – ενώ παράλληλα έκανε την παραγωγή πολλών άλλων καλλιτεχνών. Επίσης, έκανε επανειλημμένες περιοδείες στον κόσμο, βρίσκοντας έμπνευση στους ήχους της Αφρικής που διαμόρφωσαν τη δική του μουσική.
Η μουσική του Ayers άσκησε επιρροή στις κοινότητες του hip-hop και του house, αλλά πουθενά δεν τη σεβάστηκαν περισσότερο όσο στη γενιά των neo-soul καλλιτεχνών που εμφανίστηκαν τη δεκαετία του 1990, οδηγώντας τον Ayers να ονομαστεί ο «Νονός της Neo-soul». Συνεργάστηκε με πολλούς από τους σπουδαίους εκείνης της δεκαετίας, συμπεριλαμβανομένων των Mary J. Blige, A Tribe Called Quest και Erykah Badu.
Με το γύρισμα του νέου αιώνα, ο Ayers ήταν και πάλι σε κίνηση, πειραματιζόταν με τη μουσική house και συνεργαζόταν με πολλούς από τους σπουδαίους, όπως το Master at Work. Το 2015, το SoulTracks τον τίμησε με το SoulTracks Lifetime Achievement Award, αναγνωρίζοντας την επιρροή του πέρα από τη σκηνή της τζαζ. Πέντε χρόνια αργότερα, ο Ayers συνεργάστηκε με τους Adrian Younge και Ali Shaheed Muhammad για το άλμπουμ Jazz Is Dead που γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
