O Κασσελάκης λατρεύει να διώχνει από το κόμμα αυτούς που το στήριζαν η Ν. Χατζηαντωνίου από τα νέα θύματα του

Την τελευταία της εκπομπή έκανε την περασμένη εβδομάδα στο Κόκκινο 105.5 η Ναταλί Χατζηαντωνίου, 

Για τον σταθμό είναι μια εθελούσια αποχώρηση. Σύμφωνα με συνδικαλιστές όμως πρόκειται για «συμφωνημένη απομάκρυνση χωρίς προειδοποίηση» καθώς το καθεστώς της εθελουσίας εξόδου σημαίνει να δηλώνει ο εργοδότης ότι όποιος θέλει μπορεί να αποχωρήσει, λαμβάνοντας περισσότερα χρήματα από αυτά της αποζημίωσης μιας απόλυσης.

Τι έγραψε στο προσωπικό της Facebook

Ήμουν στην «Ελευθεροτυπία» ακόμα όταν ατένιζα το δημοσιογραφικό μέλλον με..ανόητη βεβαιότητα. Κάπως γελάω τώρα. Καγχάζω. Σ΄αυτό τον κόσμο που δεν υπάρχουν βεβαιότητες όπως μαθαίνουμε κάποια στιγμή, εγκαίρως πάντως, στη δημοσιογραφική ζωη μας (και όχι μόνον) ,ειδικα τα τελευταία χρόνια,  θέλοντας και μη, λέμε «αντίο» (αλλά πάλι πόσα «αντίο» να πούμε; Μεγαλώσαμε κι ακόμα «αντίο» λέμε σ΄αυτή τη δουλειά- γαμώ το, πόσα «αντίο» και πόσα «χαίρετε» χωράει μια γαμημένη επαγγελματική ζωή;). Λοιπόν. Ας πούμε ένα ακόμα «αντίο»-χωρίς «χαίρετε» και χωρίς καμία χαρά, απλά λύπη μόνο- απόψε στο Πολιτιστικό Μαγκαζινο Στο Κόκκινο, στο ντουέτο μας. Τελευταία εκπομπή για εμένα σήμερα. (Και να μου προσέχετε, όσοι μας ακούγατε τέλος πάντων, το Μαράκι μου, τη Θανασούλια μου. Και τον Κύρκο μου, δύο από τα πιο σοβαρά, εργατικά και σούπερ-σούπερ ταλαντούχα παιδιά που έβγαλε η νέα-νεότερη γενιά του Πολιτιστικού Ρεπορτάζ ) ΥΓ. Πρώτη εκπομπή θυμάμαι με προετοιμάζει ο αγαπημένος μου-μας Νίκος Ξυδακης για το μικρόφωνο όπως ο Τόνι Μπάρτον τον «Ρόκι Μπαλμπόα» Μπαίνω στο στούντιο, τζίφος η προετοιμασία. Καταπίνω τη γλώσσα μου, διαβάζω τα χαρτια μου… Βγάζω τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Στο τηλέφωνο. Την(ψιλο)καταπίνει κι αυτός τη γλώσσα του. Εχω την αναίδεια να γελάω τώρα που με θυμάμαι. Πέρασαν ήδη σχεδόν 4 χρόνια και βάλε.  Μου ΄λεγε ο Ξυδάκης: <<το ραδιόφωνο είναι δρόμος αντοχής>>, Ε μα ναι. Με τη Μαρία αντεξαμε (όχι εύκολα-αλλά «βάστα με να σε βαστώ»..) ως εδώ. Δώσαμε βήμα στους παντες-όσο μπορέσαμε. Σε όλες τις τέχνες, τις κλίσεις, τις ηλικίες, τα είδη, τα θέματα. Ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε.. και φτάσαμε εκεί που εγώ θα πω αναγκαστικά ραδιοφωνικό «αντίο» και απόψε Παρασκευή 12 Ιουλίου (το γραφω σαν τατουάζ, να το θυμάμαι) στις 17.00 τελευταία φορά θα απαριθμήσω σαν τον Σαββόπουλο στον «Τσάμικο» τα αγαπημένα ονόματα: Αλέκα, Κώστας Σαβο, Ανδρέας-Ανδρέας, Τζούλη, Μελινάκι, Μαρία, Νίκος, Βαρβάρα (Βαρβαράκι), Γιάννης, Ευγενία, Ελένη, Γεωργια, Ηρώ, Αλέξης, Θανάσης, Διονύσης, Νίκος, Νίκος, Γιώργος, Γιάννος, Βασίλης, Ιωάννα, Παντελής (Παντελής!), Λευτέρης, Αγγελος, Αλεξάνδρα, Γιώργος, Ευγενία, Χρυσόστομος, Μαργαρίτα, «Αίολος», <<η Ελλάδα που αντιστέκεται η Ελλάδα που επιμένει
κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει
Καλωσόρισες πουλί μου μοναξιά ελληνική μου…>>.
(Απόψε και τέλος. Μετά ραντεβού μόνο στα γραπτά. Αλλά, υπόσχεση ότι θα προσέξετε σαν τα μάτια σας το Κόκκινο, το «Κοκκινάκι» («μην λές Κοκκινάκι ακούγεται κάπως υποτιμητικό. Στο Κόκκινο να λες» μου λεγε όλο τρυφερότητα για το σταθμό ο Αλέξης). Κοκκινάκι-Κοκκινάκι, Αλέξη μου απόψε που ναι γαμημένα δύσκολη η βραδιά. Να το αγαπάμε-τε όπως και τα «παιδιά», παραγωγούς ηχολήπτες τεχνικούς που είναι πολύτιμοι. Κοκκινάκι και μην το κλαίτε μετά εκ των υστέρων κι αρχίζουν τα «τότε που..» και «όταν τότε». Όχι. Τωρα. Τώρα.Πώς έλεγε ο Αναγνωστάκης; «Όμως εγώ Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω». Ε αυτό.