Ο εμφύλιος για τους Pink Floyd στο Ποπ & Ροκ και ο Γιάννης Μαλαθρώνας που μάθαμε ότι δεν είναι πια κοντά μας

Μάθαμε δυστυχώς  ότι δεν είναι πια στην ζωή ο Γιάννης Μαλαθρώνας ο άνθρωπος που σε σημαντικό βαθμό είχε συνδέσει το όνομα του με τις κριτικές στο Ποπ & Ροκ σε μία συγκεκριμένη περίοδο, πριν φύγει για το Λονδίνο. Προσωπικά είχα πολλά χρόνια να έχω επαφή μαζί του, ο Γιάννης όμως μιλούσε συνήθως μαζί του κάθε φορά που πήγαινε στο Λονδίνο. 

Ο Γιάννης είχε ένα τρόπο να ξεχωρίζει με το γράψιμο του στις αρχές της δεκαετίας του '80. Αλλάζοντας επαγγελματικό προσανατολισμό πάντα ξεχώριζε στον τομέα του και περιστασιακά όπως διάβασα σε μία συνέντευξη που είχε δώσει πριν από 7 χρόνια, δεν είχε χάσει εντελώς την επαφή του με την μουσική, ούτε είχε αλλάξει σε σημαντικό βαθμό τις απόψεις του για την μουσική, ο χρόνος βέβαια είχε μειώσει τις αντιδράσεις του για μερικά πράγματα που υποστήριζε στην μουσική, όμως η δεκαετία του '80 και η εναλλακτική σκηνή κρατούσε πάντα το ενδιαφέρον του.

Ο Γιάννης Πετρίδης που έπαθε σοκ μόλις του το είπα  ήταν αυτός που τον είχε προσελκύσει να έλθει στο Ποπ & Ροκ φεύγοντας από τον Ήχο, τον έβλεπε συχνά όποτε πήγαινε στο Λονδίνο και στο Σαν Φρανσίσκο, όταν ήταν στην Αμερική κι εγώ αυτός που δημιούργησε όλη αυτή την ένταση με την δημοσίευση δισκοκριτικών και επιστολών.

Από τις δύσκολες στιγμές που φέρνουν τα νέα στην ηλικία μας η είδηση του θανάτου του, θα τον θυμάμαι πάντα σαν τον χαρούμενο νέο με ιδιαίτερο χιούμορ που έδινε μία άλλη διάσταση στην μουσική της εποχής, όπως και πολλοί από αυτούς που είχαμε επιλέξει τότε με τον Πετρίδη.

Ο Μαλαθρώνας που ήταν 67 ετών και πέθανε από μακρόχρονη αρρώστια, εδώ και αρκετά χρόνια, μετά την μουσική και την πληροφορική είχε σαν επάγγελμα την συγγραφή ταξιδιωτικών οδηγών. John Malathronas ταξιδιωτικός συγγραφέας και φωτογράφος με έδρα το Λονδίνο. Έγραφε για  Rough Guides, CNN, NatGeoTraveller, Guardian, Telegraph, Έχει γράψει ή συν-γράψει περισσότερα από 15 βιβλία, συμπεριλαμβανομένου του «Rough Guide to Greece».

Κώστας Ζουγρής

https://apotis4stis5.com/news-f/34608-meat-is-murder-smiths-1985

Από συνέντευξη που είχε δώσει ο Πετρίδης στον Κώστα Μανιάτη για το site Oneman πριν από μερικά χρόνια.

Ο εμφύλιος για τους Pink Floyd
Ο Γιάννης Πετρίδης δεν χρειάζεται καθόλου να πιεστεί για να θυμηθεί ποια ήταν η μεγαλύτερη ενδοοικογενειακή σύγκρουση που έγινε ποτέ μέσα στο περιοδικό.

“Είχαμε έναν βασικό μουσικοκριτικό στην αρχή, που λεγόταν Πητ Κωνσταντέας, ο οποίος ήταν ένας φοβερά σπουδαίος γνώστης, αλλά και φοβερά προσκολλημένος στο classic rock και σε ό, τι είχε βγει από το 1979 και πίσω. Ήταν εντελώς αντίθετος με το punk. Εμείς όμως -και αν κανείς παρακολουθήσει τα πρώτα τεύχη εκείνης της εποχής θα το δει- κάναμε προβολή στο νέο κύμα απ’ την αρχή, γιατί έκανα πολλά ταξίδια στην Αγγλία και έβλεπα ότι η Αγγλία καιγότανε, καιγότανε από τα νέα παιδιά που ακούγανε τέτοια.

Ο Κωνσταντέας, λοιπόν, έγραφε και έκανε προβολή -και καλά έκανε- στα αριστουργήματα των Jethro Tull, των Yes κτλ. Και εγώ ήμουν φίλος τους και βέβαια θεωρούσα τα παραπάνω συγκροτήματα μεγάλα και τα είχα δει και σε συναυλίες τα προηγούμενα χρόνια με κάτι κολοσσιαία πράγματα τα οποία δεν ξαναγίνονται, όμως έβλεπα ότι έρχεται ένα απλό καινούργιο στιλ που θα τα καταρρίψει αυτά. Ε, έβλεπα ότι εδώ είναι το μέλλον. Είχαμε, λοιπόν, πολλές προστριβές γιατί είχε μείνει στα παλιά. Την κατάλληλη, λοιπόν, στιγμή, πήραμε στο περιοδικό, ένα επίσης φωτισμένο παιδί που ζούσε στην Αγγλία και που βοήθησε πολύ τη νεότερη σκηνή, όπως και ο Κοντογούρης, τον Γιάννη Μαλαθρώνα. Αυτός, λοιπόν έγραψε ένα άρθρο το οποίο απαξίωνε εντελώς τους Pink Floyd και το Wall, και έγινε χαμός (γέλια), πάταγος, μας στείλανε χιλιάδες γράμματα. Σκέψου να θάβεις τους Pink Floyd εκείνη την περίοδο στην Ελλάδα. Να σου πω όμως κάτι. Απ’ τη σκοπιά του είχε δίκιο”.

Γιατί όμως;

“Θυμάμαι ότι μόλις έβγαλαν το Wall, πήγα να το δω ολοκληρωμένο στο Λονδίνο.

Μου λέει τότε ο Μαλαθρώνας που ζούσε εκεί να πάμε την προηγούμενη μέρα να δούμε μία άλλη μπάντα που ήταν στα ντουζένια της τότε, τους Gang of Four. Πάω λοιπόν τη μια μέρα στο Camden Town και τους βλέπω σε έναν κινηματογράφο που λειτουργούσε και ως club, που παίζανε και οι Madness εκεί, και παρότι δεν ήμουν 18 χρονών ακόμα, αισθάνομαι μια ενέργεια, κάτι φοβερό, που τρελάθηκα με τη μουσική τους, χώθηκα μέσα στον κόσμο και προχώρησα όσο πιο μπροστά μπορούσα. Την επομένη πάω στο live των Pink Floyd, όπου με είχε προειδοποιήσει ο Μαλαθρώνας ότι θα με πάρει ο ύπνος, και πράγματι, εκεί περίπου που χτίζανε τον τοίχο, είπα μέσα μου “πω τι ήταν αυτό το χθεσινό, τι είδα”… Και αυτό δεν έχει καμία μομφή για τους Pink Floyd, καταλαβαίνεις τώρα, καταλαβαίνεις πώς αλλάζουν τα πράγματα, όταν έχεις και ανοιχτά μυαλά. Φαινόταν ότι έκλεινε εκείνη η εποχή με το Wall και όντως αν δεις την ιστορία, τελειώσανε εκεί περίπου, μετά ήταν αυτά τα γκρουπ σαν τους Gang of Four.

Έτσι, λοιπόν, έγραψε αυτό το κομμάτι ο Μαλαθρώνας και έγινε χαμός κι από κει και έπειτα, εκείνος έγραφε όλη αυτήν την κίνηση, μαζί με τον Κοντογούρη και άλλα δύο τρία παιδιά.

Υπήρχαν βέβαια και μικρότερες συγκρούσεις, μικρότερες διαφωνίες που προέκυπταν μέσα απ’ τις διαφορετικές απόψεις και την αισθητική των συντακτών που συνέθεταν τον χαρακτήρα του περιοδικού.