Και ο Σωκράτης Μάλαμας στον δρόμο που χάραξε ο Αλκίνοος, για την Θεομηνία στην Θεσσαλία φταίνε Μητσοτάκης και οι υπόλοιποι

«Ξύπνησα το βράδυ από τα γαβγίσματά του (σ.σ. σκύλου) και κατεβαίνοντας από το κρεβάτι – γιατί δεν υπήρχαν φώτα – δεν είχα καταλάβει, κοιμόμουν, πάτησα ένα ξυλαράκι. Λέω, ωπ τι έγινε; Αλλά κυκλοφορόντας μέσα στο σπίτι είδα ότι ήμασταν ‘μια βάρκα ήταν μόνη με κατάλευκα πανιά’. Πέρασαν οι μέρες, καθαρίσαμε τα σπίτια μας όσο γίνεται και ξεκίνησα σήμερα να έρθω από τα Τρίκαλα. Είχε ανοίξει ο δρόμος, ο Ε65. Κατέβηκα στη Λαμία κι αντί να έρθω προς τα εδώ (σ.σ. Αθήνα), έστριψα δεξιά προς τον Μπράλο. Ανέβηκα τον Μπράλο και βρέθηκα ξαφνικά στο Μαντείο των Δελφών. Θαύμαζα, είπα ‘κοίτα η υπουργός Πολιτισμού έχει ανακαινίσει τελείως τον χώρο, είναι καταπληκτικό και ο ναός έχει γίνει όπως ήταν στο παρελθόν’. Με συνόδευσαν τρεις κύριοι μέσα σε ένα μικρό παρεκκλήσι, κοντά στην πηγή και ήταν η Πυθία εκεί. Νομίζετε σας λέω παραμύθια τώρα, έτσι; Γιατί το καινούριο αφήγημα της κυβέρνησης τι είναι; Δεν κατάλαβα. Τέλος πάντων, συνεχίζουμε…

Ήταν μια επιβλητική φυσιογνωμία, μια γυναίκα πάρα πολύ ψηλή, έμοιαζε λίγο με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, στα πάνω της πολύ. Μου είπε ‘τι ήρθες να κάνεις εδώ;’ Λέω ‘δεν ξέρω ακριβώς, αλλά μάλλον επειδή είμαι ένας τραγουδοποιός και φιλόδοξος και θέλω να μάθω πώς μπορώ να κινηθώ μέσα στη ζωή μου για να έχω μια ευθύγραμμη πορεία και να μην είμαι τελείως μ@λ@κ@ς’. Μου λέει ‘ναι, βέβαια. Να βγεις και να ζητήσεις συγγνώμη’. Λέω ‘τι συγγνώμη; Από ποιον;’ Μου λέει ‘απ’ όλους’. ‘Από ποιους; Για ποιον λόγο;’. Μου λέει ‘απευθύνεσαι στους ανθρώπους, έτσι δεν είναι; Τα τραγούδια στους ανθρώπους πάνε, δεν πάνε στα δέντρα. Να ζητήσεις συγγνώμη για τις πλημμύρες’. Λέω ‘εγώ θα ζητήσω συγγνώμη; Εγώ κοιμόμουνα’. Μου λέει ‘θα ζητήσεις συγγνώμη. Ζήτησε συγγνώμη ο Περιφερειάρχης; Ο Δήμαρχος; Ο υπουργός; Ο πρωθυπουργός; Δεν ζήτησε κανείς συγγνώμη για τίποτα. Θα ζητήσεις συγγνώμη. Θα ζητήσεις συγγνώμη για τις πυρκαγιές, για τον Έβρο’. Λέω ‘τι δουλειά έχω εγώ με αυτό τον πράγμα;’. Μου λέει ‘εσύ είσαι η αντανάκλαση των άλλων, όπως και οι άλλοι αντανακλώνται μέσα στον δικό σου καθρέπτη. Πάψε να το παίζεις ανήξερος. Δεν είσαι ακέραιος. Ζεις μέσα στον διαχωρισμό σου όλη την ώρα. Πάψε να παραμυθιάζεσαι συνέχεια’. Άρχισα να αποποιούμαι τις ευθύνες μου και προχωράει δύο βήματα παιδιά και μου δίνει μία στο κεφάλι η Κωνσταντοπούλου και ξυπνάω στο ξενοδοχείο. Λέω μ@’λ@κ@ τι έχω πάθει; Τι είναι αυτά που ονειρεύομαι;’.

Θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη για όλα. Για όλα παιδιά, για τους φόνους, για τα πράγματα που συμβαίνουν όλη την ώρα, για την απάθεια που μας διακατέχει, για το λίγο που έχουμε καταντήσει. Σας ζητώ συγγνώμη ειλικρινά από καρδιάς. Μπορεί να ήταν ένα όνειρο, αλλά εμένα με πείραξε πάρα πολύ. Τώρα απελευθερώθηκα».