Εκεί στη δεκαετία του 90 παρακολουθούσα τις εκπομπές του όχι γιατί με ενδιέφερε τόσο το ποδόσφαιρο αλλά γιατί με τραβούσε ο ατακαδόρικος λόγος του. χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις αλλά με εύστροφες απαντήσεις έβαζε τον κάθε φανατικό οπαδό στη θέση του, σαν πρώτη εικόνα ίσως πολλοί από εμάς να σκέφτονταν τότε μα τι εμφάνιση είναι αυτή γιατί όλοι ας μην γελιόμαστε περιμένουμε απο τους παρουσιαστές να έχουν το χαμόγελο colgate αλλά εκείνος κέρδισε το στοίχημα της δημοφιλίας αυτοσαρκαζόμενος ήταν ένας τηλεοπτικός αντιήρωας που ποτέ όμως δεν είχε τη γραφικότητα και την βλακεία που κουβαλάει ο Τάκαρος, δεν έδειξε ποτέ τις συλλογικές συμπάθειες ξεκάθαρα αλλά όλοι υποψιαζόντουσαν τις συμπάθειες του όσο για τις μουσικές του προτιμήσεις για όποιον παρακολουθούσε τις εκπομπές του είχε συχνές αναφορές, καλή μπαλίτσα στον παράδεισο λοιπόν.
Ντίνα Μπίκα
