Ο Γουέιν Σόρτερ, ο επιδέξιος και καινοτόμος σαξοφωνίστας της τζαζ που ήταν μέλος του Δεύτερου Μεγάλου Κουιντέτου του Μάιλς Ντέιβις πριν ηγηθεί του δικού του συγκροτήματος τζαζ fusion Weather Report, πέθανε σε ηλικία 89 ετών.
Σύμφωνα με τους New York Times, ο Σόρτερ πέθανε την Πέμπτη, 2 Μαρτίου, στο Λος Άντζελες.
Γεννημένος στις 25 Αυγούστου 1933 στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσεϊ, ο Σόρτερ μεγάλωσε σε μια μουσική οικογένεια (ο μεγαλύτερος αδερφός του Άλαν ήταν ένας σεβαστός τρομπετίστας της τζαζ από μόνος του). Ο Γουέιν άρχισε να παίζει κλαρίνο σε νεαρή ηλικία πριν μεταβεί στο σαξόφωνο.
Ο Σόρτερ μετακόμισε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1950 και έγινε αναπόσπαστο πρόσωπο στη ζωντανή τζαζ σκηνή της πόλης. Υπήρξε μέλος των Jazz Messengers του Art Blakey από το 1959 έως το 1963, όπου απέκτησε φήμη για το δεξιοτεχνικό του σαξόφωνο και την ικανότητά του να γράφει περίπλοκες και καινοτόμες συνθέσεις.
Το 1964, ο Σόρτερ εντάχθηκε στη δεύτερη επανάληψη του θρυλικού κουιντέτου του Μάιλς Ντέιβις, μαζί με τον Χέρμπι Χάνκοκ, τον Ρον Κάρτερ και τον Τόνι Ουίλιαμς. Κατά τη διάρκεια μιας πενταετίας, το κουιντέτο κυκλοφόρησε μια σειρά από εμβληματικά πλέον άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένων των E.S.P. του 1965, του Miles Smiles του 1967 και του Nefertiti του 1968.
Στο βιβλίο του Len Lyons The Great Jazz Pianists, ο Hancock επαίνεσε τον Shorter ως «τον κύριο συνθέτη για μένα, σε αυτό το γκρουπ» και «ένα από τα λίγα άτομα που έφεραν μουσική στον Miles που δεν άλλαξε». Ομοίως, ο Ντέιβις, στην αυτοβιογραφία του, αποκάλεσε τον Σόρτερ «πραγματικό συνθέτη» που «προκάλεσε ένα είδος περιέργειας να δουλέψει με μουσικούς κανόνες».
Ο Σόρτερ παρέμεινε με τον Ντέιβις τα πρώτα χρόνια μετά τη διάλυση του κουιντέτου του και τις αρχές της ηλεκτρικής του περιόδου, συνεισφέροντας σε κλασικά έργα όπως οι Filles de Kilimanjaro, In a Silent Way και Bitches Brew.
Το 1971, ο Shorter δημιούργησε το δικό του συγκρότημα, Weather Report, με τον πληκτρά Joe Zawinul και τον μπασίστα Miroslav Vitous. Συνδυάζοντας στοιχεία τζαζ, ροκ, φανκ και παγκόσμιας μουσικής, οι Weather Report έγινε το χρυσό πρότυπο του είδους jazz fusion. Κυκλοφόρησαν 14 άλμπουμ μεταξύ 1971 και 1986, συμπεριλαμβανομένου του Heavy Weather του 1977 — που θεωρείται ευρέως το καλύτερο έργο τους. Μεταξύ 1979 και 1985, οι Weather Report έλαβαν πέντε ξεχωριστές υποψηφιότητες για Grammy για Καλύτερη Τζαζ Fusion Performance, Vocal ή Instrumental — κερδίζοντας μία το 1979 για το «8:30».
Μετά τη διάσπαση των Weather Report το 1986, ο Shorter ηχογράφησε και έπαιξε ως σόλο καλλιτέχνης, κυκλοφορώντας πολλά άλμπουμ τις επόμενες τρεις δεκαετίες. Η σόλο δουλειά του χαρακτηρίστηκε από το μοναδικό του στυλ παιξίματος, το οποίο συνδύαζε στοιχεία free jazz, post-bop και fusion. Με τα χρόνια, ο Shorter συνεργάστηκε επίσης με τους Joni Mitchell, Carlos Santana και Steely Dan (παίζοντας στο ομώνυμο κομμάτι του Aja). Συμμετείχε ακόμη και στο soundtrack του The Fugitive του Harrison Ford.
Το 1997, το άλμπουμ του Shorter High Life κέρδισε το βραβείο Grammy για το καλύτερο σύγχρονο άλμπουμ τζαζ. Την ίδια χρονιά, επανενώθηκε με τον Hancock για ένα συνεργατικό άλμπουμ με τίτλο 1+1. Το 2019, το άλμπουμ του Emanon κέρδισε το καλύτερο άλμπουμ τζαζ και το καλύτερο άλμπουμ ορχηστρικής τζαζ στα Grammy.
